به گزارش خبرگزاری بینالمللی قرآن(ایکنا) به نقل از روابط عمومی مرکز تحقیقات اسلامی مجلس، آیتالله احمد مبلغی 27 بهمن در درس خارج خود افزود: با وجود اهمیت و اصالت علم به این جایگاه، ولی جای آن در حوزههای علمیه خالی است و مطالعهای نسبت به آن صورت نمیگیرد و نتایج آن در اجتهاد ملحوظ و منظور نمیشود. وی ادامه داد: این جایگاهشناسی مضمونی و گرایشی هر حدیث در منظومه احادیث، خود یک درایةالحدیث است، البته این غیر درایة الحدیث معروف است که به تصنیفها و تقسیمهایی نسبت به حدیث دست میزند.
آیتالله مبلغی یادآور شد: هر چند درایةالحدیث رایج، فایدههای خوبی دارد ولی روشی برای راهیابی به اعماق معنایی و مضمونی احادیث در اختیار قرار نمیدهد.
مبلغی گفت: فنّ لحنشناسی حدیث، نوع دیگری از درایةالحدیث است که اهمیت بیشتری دارد و اهل بیت عصمت و طهارت (ع) ایجاد آن را در اصحاب دنبال میکردند تا اصحاب به لحن آنها در احادیث و کلماتشان راه یابند.
وی ادامه داد: امامان (ع) اصحاب خود را بر اساس قدرت این نوع از درایة الحدیث لحنشناسانه، مرتبهبندی میکردند و اصحاب، با داشتن این مهارت و معرفت میدانستند که یک حدیث از چه خاستگاهی بر میخیزد و به کجا نظر دارد.
وی گفت: لحنشناسی حدیث، سرفصل ها و مؤلفههایي مانند واژگانشناسی حدیث، حدیثخوانی، محیطشناسی فقهی حدیث و محیطشناسی اجتماعی حدیث دارد.
مبلغی با اشاره به این که مؤلفه حدیثخوانی، تبحر و مهارت نسبت به حدیث را در انسان ایجاد میکند، اظهار کرد: از این طریق، مذاقشناسی حدیث، ادبیاتشناسی حدیث، مفاهیمشناسی حدیث و واژگانشناسی حدیث به صورت دقیقتری به دست میآید.
وی با بیان اینکه فعالیت حدیثخوانی در حوزه غائب است، تصریح کرد: اکنون بر اساس هر مسئله در دست بحث، روایتهای آن مسئله، در کتب فقهی دیده میشود؛ گاه به کتابهای روایی هم مراجعه صورت میگیرد که اگر هم این مراجعه انجام بگیرد کافی نیست؛ یعنی اگر شما حتی به تهذیب و استبصار و.. هم مراجعه کنید کافی نیست؛ زیرا صرفا از مسئله فقهی به سمت حدیث میروید و فرصت آمدن از فضای کلان و معنادار حدیث به سمت مسئله فقهی را در اختیار ندارید.
وی یادآورشد: ما باید فصلی را به عنوان حدیث خوانی به صورت مستقل باز کنیم و ایجاد مهارت از این رهگذر نسبت به حدیث را زمینهسازی کنیم.