قدمگاه؛ انتخاب مسیر مسافرت با شاهدان رزمندگان
گروه جهاد و حماسه: راهیان نور فرصت خوبی است که ما مردانی را بشناسیم که بی‌نشان و ادعا راهی جبهه شدند تا امروز ما بتوانیم راحت در کشور سفر کنیم و قطارها هنوز شاهدان حضور آنها در این مسیر هستند.
به گزارش خبرگزاری بین المللی قرآن(ایکنا) نوروز فرصت خوبی است تا خانواده‌ها راهی مناطقی شوند که جوانان این وطن، خود را فدای آزادی و امنیت مردمشان کردند. مناطقی که خاک آن قدمگاه جوانان مومن انقلابی ایران بود و آسمان آنجا شاهد رشادت‌ها و از خود گذشتگی های آنها بوده.
انتخاب مسیر حرکت به سمت مناطق نورانی جنگ دیده در جایگاه خود اهمیت بالایی دارد اگر شما هم دوست دارید تا همگام با رزمندگان و شهیدان سفر کنید همانگونه که آنها راهی شدند باید مانند شهیدان و رزمندگان خلوص داشت باید از راحتی‌های دنیا ای دل کند و با وسایلی که آنها به آن اکتفا می کردند راضی شد.
قطار یکی از وسایلی است که از آن دوران به یادگار باقی مانده است برخی از این قطارها عمری به درازای دفاع مقدس دارند و بسیاری از رزمندگان با آنها به سمت مناطق جنگی ره پار شدند، یکی از مأمورین ایستگاه قطار می‌گفت بعضی از قطارها در دوران دفاع مقدس مأمور جابجا کردن رزمندگان بودند و هنوز هم در این مسیر استوار مانده و مسافران را جابجا می‌کنند.
وارد این قطار که می‌شوید حس و حال همان روزها سراغ شما می‌آید، بین واگن‌ها که قدم بزنید حس عجیبی به شما دست خواهد داد حسی که گویا به دنبال درک آن، راهی این سفر شده‌اید. به دنبال شناختن افراد بی‌ادعا و پاک که بی‌سر و صدا رفتند و خاموش شدند تا نسل امروز روشن بماند. حس عجیبی دارد اینکه بدانی روزی در این قطار یک رزمنده قدم می‌زده، در اتاق‌های قطار رزمندگان با هم صمیمی می‌‌شدند و و دوستانی پیدا می‌کردند که گاه تا آخرین لحظه در کنار هم بودند.
شاید همین احساس ساده و دوست داشتنی شما را به یافتن دوستانی صمیمی و خوب ترغیب کند، دوستی‌هایی که از جنس سادگی که انسان را از بند زرق و برق دنیا جدا می کنند و شاید همین احساس ساده اولین جرقه را در ذهن شما ایجاد کنند تا بیشتر در مورد اخلاقیات و سبک زندگی رزمندگان و شهدا تحقیق کنید.
مبدا حرکت قطار را اگر تهران فرض کنیم تا رسیدن به خوزستان یک شبانه روز در راه به سر خواهد شد، این یک شبانه روز که در راه هستید هر لحظه احساس نزدیک شدن به شهیدان قوت می‌گیرد و آرامشی دوست‌داشتنی وجود انسان را دربرمی‌گیرد، در طول این سفر هرکجا که از پنجره قطار بیرون را نگاه کنید تا جایی که چشم کار می‌کند بیابان خشک است و آسمان خالی، این منظره در نهایت سادگی، احساسی که به انسان دست می‌دهد را چندین برابر می‌کند، حس مظلومیت مسافرانی که سی سال پیش در این مسیر حرکت می‌کردند تا برای حفظ امنیت و دین خود بجنگند و شاید امیدی برای بازگشتشان وجود نداشت، این مجموعه مناظر و احساسات قطار آن روزگار را به خوبی به انسان القا می‌کند.
شب که فرا می‌رسد و سکوت اتاق‌های قطار را فرا می‌گیرد و فقط صدای چرخ‌هایی که روی ریل‌ها حرکت می‌کنند این سکوت را می‌شکند انسان را به یاد شب‌های رزمندگان در قطارها می‌اندازد، شب‌هایی که با مناجات و دعا به سحر می‌رسید.
این سفره یک شبانه روزی شاید کوتاه به نظر برسد اما اگر انسان کمی دقت کنند و شهیدان را حاضر در این مسیر ببیند و آنها را در کنار خود حس کند واقعاً درس‌ها بزرگی به او داده می‌شود، درس‌هایی از جنس دور شدن از تجمل، دور شدن از ریا، ساده زیستی ارتباط با خدا، ایجاد ارتباط خوب و مناسب با دیگران و از همه مهم‌تر از خودگذشتگی و ایثار.
