از نحوه انتخاب رؤسای جمهور جهان تا تدابیر حکومتی برای افزایش رأی‌ها

به گزارش خبرگزاری بین‌المللی قرآن(ایکنا)، انتخابات در نظام‌های مردم‌سالار بستری مناسب برای گسترش ارتباط نزدیک دولت و ملت در ابعاد مختلف سیاسی، اقتصادی و اجتماعی محسوب می‌شود. امروزه جز در برخی از خرده دولت‌ها، مانند سوئیس یا در ایالا‌ت آمریکای شمالی، اعمال دموکراسی مستقیم، کاربرد نداشته و تقریباً اکثریت قریب به اتفاق ممالک، نظریه گزینش فرمانروایان را از راه انتخابات پذیرا شده‌اند، تا آنجا که دیگر مفهوم انتخابات و دموکراسی، چون دو مفهوم مرادف در زبان سیاسی امروزه رواج گرفته و سایر راه‌های وصول به قدرت از قبیل وراثت، انتصاب، شیوه خود انتخابی و امثال آن یا از میان برداشته شده یا جنبه فرعی و استثنایی یافته‌ است.
با توجه به اینکه ایران اسلامی در آستانه دوازدهمین دوره انتخابات ریاست جمهوری به‌عنوان شخص دوم مملکت قرار دارد؛ خالی از اهمیت نیست تا شرایط انتخابات ریاست‌جمهوری در برخی کشورها را مورد بازبینی قرار داده و از تفاوت‌های عمده نظام‌های انتخاباتی دنیا با آنچه در کشور ما رقم می‌خورد، مطلع شویم.
فرانسه
در حال حاضر یکی از رویدادهای مهم پیش‌ رو انتخابات ریاست‌جمهوری فرانسه است که می‌تواند تأثیر زیادی بر وضعیت اتحادیه اروپا و به‌طور کلی جهان داشته باشد.
رئیس‌جمهور در فرانسه با رأی مستقیم مردم در دو دور برای مدت هفت سال انتخاب می‌شود که به لحاظ سیاسی، غیر مسئول و در عین حال از اختیارات زیادی برخوردار است که انتخاب نخست‌وزیر، تعیین تعدادی از اعضای شورای قانون اساسی که نهادی مشابه شورای نگهبان در ایران بوده و انحلال پارلمان از آن جمله است. مهم‌ترین ایراد به ریاست‌جمهوری در فرانسه، مدت هفت ساله ریاست‌جمهوری و داشتن حق انحلال مجلس است. از طرفی سه نفر از اعضای شورای قانون اساسی توسط رئیس‌جمهور انتخاب می‌شوند که آن‌ها نیز وظیفه نظارت بر تمامی مراحل انتخابات و نیز تطابق قوانین عادی با قانون اساسی را برعهده دارند و این مسئله باعث می‌شود که رئیس‌جمهور بر روند انتخابات پارلمان و نیز تصویب قوانین از نفوذ زیادی برخوردار باشد.
شرایطی که قانون فرانسه برای کاندیداهای ریاست جمهوری قائل شده از این قرار است:
۱) فرد داوطلب باید از صد نفر از نمایندگان مجلس ملی، سنا، شورای اقتصادی و اجتماعی و یا شوراهای ولایتی و شهرداری معرفی‌نامه داشته باشد.
۲) هر داوطلب باید دو هزار فرانک تودیع نماید تا بتواند در مبارزات انتخاباتی شرکت کند.
3) سن رأی دهندگان ۱۸ سال تمام می‌باشد. کاندیدا هم باید ۳۳ سال تمام داشته باشد. اتباع خارجی با کسب تابعیت فرانسه بعد از پنج سال تابعیت می‌توانند رأی بدهند و پس از 10 سال تابعیت می‌توانند کاندیدا شوند.
کره جنوبی
رئیس‌جمهور کره جنوبی به گفته قانون اساسی جمهوری کره، اولین مدیر اجرایی کشور، فرمانده کل نیروهای مسلح و رئیس دولت کره جنوبی محسوب می‌شود. در قانون اساسی و اصلاحیه مربوط به انتخابات ریاست جمهوری آن در سال ۱۹۸۷، انتخاب رئیس‌جمهور باید از طریق رأی مستقیم و مردم انجام شود که به شانزده سال انتخاب غیر مستقیم رئیس‌جمهور در دو حکومت پیش از آن پایان داد.
هم اکنون، رئیس‌جمهور کره جنوبی با رأی مستقیم مردم برای یک دوره ۵ ساله انتخاب می‌شود و قابلیت انتخاب شدن در دوره بعدی را ندارد. اگر پست ریاست‌جمهوری خالی بماند، جانشین باید ظرف ۶۰ روز انتخاب شود که تا آن زمان وظایف ریاست ‌جمهوری به عهده نخست‌وزیر و یا دیگر اعضای ارشد کابینه که ترتیب آن در قانون ذکر شده، می‌باشد. رئیس‌جمهور در زمان ریاست در کاخ آبی (چیونگ وا دا) زندگی می‌کند و در قانون به غیر از انجام شورش و خیانت دارای مصونیت قضایی می‌باشد.
آمریکا
از 230 سال پیش تاکنون انتخابات ریاست جمهوری آمریکا در اولین سه‌شنبه بعد از اولین دوشنبه ماه نوامبر سال‌های زوج برگزار شده است.
مصر
در پی اعلام اصلاحات قانون اساسی در 18 ژانویه 2014 و قانون 147 مصوب سال 2005 در ارتباط با برگزاری انتخابات ریاست‌جمهوری و اصلاح قوانین آن، قانون انتخابات به شرح زیر اعلام شد:
 1) رئیس جمهور با آرای مخفی و مستقیم رأی‌دهندگان انتخاب می‌شود و رأی‌دهندگان باید خود شخصا در پای صندوق‌های رأی حاضر شوند.
2)نامزد ریاست‌جمهوری باید پدر و مادری مصری داشته باشد و هیچ یک از آنان نباید تابعیت کشور دیگری را داشته باشد به اضافه اینکه خود او از حقوق شهروندی و سیاسی مصر برخوردار بوده و خدمت نظامی را گذرانده یا به طور قانونی معافیت گرفته باشد و حداقل سن او 40 سال باشد.
3)نامزد انتخابات باید دست کم 20 رأی اعضای پارلمان را بدست آورد یا دست کم رأی 25 هزار شهروند مصری واجد شرایط رأی را در حداقل  15 استان از آن خود کند و حداقل رأی یک هزار مصری از هر استان را بدست آورد.
4) همچنین باید یک کمیته انتخاباتی به ریاست دادگاه عالی قانون اساسی تشکیل شده و افراد زیر در آن عضویت داشته باشند:
رئیس دادگاه تجدید نظر قاهره
رئیس دادگاه قانون اساسی
رئیس دیوان عالی کشور
رئیس هیئت دولت
نامزدی که اکثریت مطلق آراء صحیح را به دست آورد، رئیس‌جمهور خواهد شد و درصورتی‌که هیچ یک از نامزدها اکثریت مطلق را به‌دست نیاورد، دست‌کم هفت روز پس از انتخابات، دور دوم بین دو نامزدی که بیشترین آراء را به دست آورده‌اند، برگزار خواهد شد و چنانچه دو نامزد  تعداد آرای یکسانی را کسب کنند، نامزدی که تعداد بیشتری از آرای صحیح را به دست آورده، پیروزی را از  آن خود خواهد کرد.
لبنان
با توجه به اینکه نظام سیاسی لبنان پارلمانی است، رئیس‌جمهوری در این کشور نه از طریق مستقیم و صندوق رأی که با رأی نمایندگان پارلمان انتخاب می‌شود.
طبق قانون، دوره ریاست‌جمهوری شش سال است و نمی‌توان دوباره یک نفر را انتخاب کرد مگر اینکه شش سال(یک دوره کامل) از پایان ریاست‌جمهوری وی سپری شده باشد. البته این قانون در دوره ریاست جمهوری «بشاره الخوری»، «الیاس الهراوی» و «امیل لحود» زیر پا گذاشته شد و بعد از ایجاد اصلاحاتی در قانون اساسی، دوره ریاست هر کدام از آنها به مدت نصف دوره کامل ریاست‌جمهوری تمدید شد.
بر اساس عرف معمول از زمان استقلال لبنان، رئيس‌جمهور در اين كشور از ميان مسيحيان مارونی انتخاب می‌شود.
عراق
رئیس‌جمهور، رئیس کشور و نماد وحدت ملی و حاکمیت کشور است و برای تضمین پایبندی به قانون اساسی و حفظ استقلال عراق، حاکمیت وحدت و تمامیت ارضی آن براساس احکام قانون اساسی تلاش و توجه جدی به خرج خواهد داد. نامزدهای ریاست جمهوری باید شرایط زیر را دارا باشند:
1) از پدر و مادر عراقی متولد شده باشد.
2) شایستگی و لیاقت کامل داشته باشد و چهل سال او تکمیل شده باشد.
3)از وجهه‌ای خوب و خبرگی سیاسی برخوردار باشد و سلامت و پایداری، عدالت، اخلاص به میهن در او مشهود باشد.
4)به ارتکاب جرمی که به کرامت او لطمه وارد کرده محکوم نشده باشد.
مجلس نمایندگان از میان نامزدهای ریاست‌جمهوری با اکثریت دو سوم آراء، رئیس‌جمهور را انتخاب می‌کند. اگر هیچ یک از نامزدها نتوانستند اکثریت مطلوب و مورد نظر آراء را کسب کنند آنگاه رقابت بین دو نامزدی صورت می‌گیرد که بیشترین آرا را به دست آورده‌اند و از میان آن‌ها نامزدی که آرای بیشتر را کسب کند، رئیس‌جمهور خواهد شد.
دوران ریاست‌جمهوری چهار سال خواهد بود و رئیس‌جمهور می‌تواند برای بار دوم نیز نامزد و انتخاب شود.
هندوستان
بر اساس اصل هفتاد و نه قانون اساسی هند، پارلمان در هند شامل رئیس‌جمهوری، مجلس مردم (لوک سبها) و مجلس علیا (راجیا سبها) است.
رئیس‌جمهور هند پس از معرفی نامزدها از سوی احزاب و یا ائتلافی از احزاب؛ از طریق «کالج انتخاباتی» شامل اعضای انتخابی دو مجلس کشور و اعضای انتخابی مجلس ایالتی و دو فرمانداری دهلی و پاندیچری، انتخاب می‌شود.
بر اساس اصل پنجاه و پنج قانون اساسی هند، در انتخاب رئیس‌جمهور، بر اساس فرمول خاصی که در قانون بدان اشاره شده، آرای رأی دهندگان ارزیابی می‌شود.
رئیس‌جمهوری هند می‌تواند برای بار دوم نیز به این سمت انتخاب شود. هر دوره کامل ریاست جمهوری پنج سال است.
هرگونه مشکلی در خصوص انتخاب رئیس‌جمهوری هند از طریق دادگاه عالی هند شنیده و حل و فصل خواهد شد. همچنین رئیس‌جمهور هند، ریاست اجرایی کشور را برعهده ندارد و این مهم بر عهده نخست‌وزیر است.
چین
نظام حکومتی در چین به صورت نیمه ریاستی است؛ به این صورت که در آن رئیس‌جمهور و نخست‌وزیر هر دو در اداره امور روزانه کشور دخالت فعال دارند.
تفاوت این نوع حکومت با جمهوری پارلمانی در این است که شخص اول کشور مستقیما توسط مردم انتخاب می‌شود و سمتش صرفا تشریفاتی نیست. تفاوت این نوع حکومت با نظام ریاستی هم در این است که دولت اسماً توسط رئیس‌جمهوری پیشنهاد می‌شود اما تنها به پارلمان پاسخگو است و پارلمان می‌تواند آن را وادار به استعفا کند.
رئیس‌جمهور چین هم‌اکنون در یک انتخابات مستقیم و با رأی مردم از سراسر چین برای یک دوره چهارساله انتخاب می‌شود. این در حالی است که قبل از سال 1991 رئیس‌جمهور توسط مجلس ملی جمهوری خلق چین و برای مدت 6 سال انتخاب می‌شد.
قانون اساسی در چین وضوحی در این زمینه ندارد که آیا قدرت اجرایی رئیس‌جمهور از نخست‌وزیر بیشتر است یا خیر.
 ترکیه
انتخاب رئیس‌جمهوری ترکیه توسط مجلس بزرگ ملی این کشور انجام می‌شود و  فرآیند پیچیده‌ای دارد. رأی‌گیری مجلس ملی برای انتخاب رئیس جمهور ترکیه، می‌تواند تا چهار مرحله نیز ادامه داشته باشد. رئیس‌جمهور با رأی دو سوم نمایندگان مجلس ترکیه و برای مدت پنج سال انتخاب می‌شود.
در صورتی که هیچ‌یک از نامزدهای احراز سمت ریاست‌جمهوری نتواند در دو دور اول رأی‌گیری به این حد نصاب دست یابد، دور سوم رأی‌گیری نیز برگزار می‌شود و دارنده اکثریت مطلق آراء به ریاست‌جمهوری می‌رسد.
در صورتی که حتی در این مرحله نیز هیچ‌یک از نامزدها نتواند به اکثریت مطلق دست یابد، دور چهارم رأی‌گیری برگزار می‌شود و نامزد دارای بیشترین تعداد آرا به عنوان رئیس‌جمهور ترکیه اعلام می‌شود.
رئیس‌جمهور ترکیه عالی‌ترین مقام سیاسی کشور ترکیه است. البته با توجه به نظام پارلمانی در جمهوری ترکیه مقام ریاست جمهوری ترکیه بیشتر یک مقام تشریفاتی است، اما قانون اساسی ترکیه اختیاراتی همچون حق وتوی مصوبات پارلمان و انتصاب مقام‌های دولتی از جمله قضات و رؤسای دانشگاه‌ها را به او بخشیده است. او در عین حال فرمانده کل قوا نیز محسوب می‌شود.
 آلمان
رئیس‌جمهور دولت فدرال آلمان توسط هیئت یک هزار نفره فدرال آلمان که برای همین منظور تشکیل شده‌ است، انتخاب می‌شود. این هیئت شامل تمامی اعضای بوندس‌تاگ(پارلمان مرکزی آلمان فدرال) به همراه چندین نفر از نمایندگان که توسط قوه مقننه شهرها انتخاب شده‌اند، است.
قانون اساسی آلمان، می‌گوید که گردهمایی بوندس تاگ هر چه زودتر باید تشکیل شده و نباید به ۳۰ روز قبل از انقضای وقت رئیس‌جمهور فعلی برسد. هیئت فدرال توسط رئیس بوندس‌تاگ تشکیل و اداره می‌شود.
هیئت فدرال آلمان، رئیس‌جمهور را با توجه به اکثریت آراء انتخاب می‌کند. اگر بعد از دو مرحله رأی‌گیری، هیچ یک از کاندیدها این سطح از حمایت را به دست نیاورد، در سومین و آخرین مرحله، کاندیدای مورد نظر با توجه به اکثریت آراء انتخاب می‌شود. ویکی‌پدیا در همین زمینه نوشته است که مؤلفین «قانون اساسی آلمان» انتخابات ریاست جمهوری غیر مستقیم را به این دلیل انتخاب کردند که اعتقاد داشتند این می‌تواند یک رئیس دولت را طوری به وجود بیاورد که در بسیاری موارد قابل قبول است و در عین حال جدا از هر نوع فشار مردمی و عمومی می‌باشد.
اروگوئه
چند ویژگی انتخابات در کشور اروگوئه بدین شرح است:
حضور در انتخابات اجباری است.
چنانچه افراد در انتخابات مشارکت نکنند و رأی ندهند پس از مدتی دادگاهی شده و چنانچه دلیل موجهی نداشته باشند از حقوق اجتماعی محروم می‌شوند.
معمولا کلیسا از هر کس در انتخابات حمایت کند او رأی نمی‌آورد.
نامزدهای ریاست جمهوری پیش از انتخابات هم معاون اول خود را معرفی می‌کند و هم تمام اعضای کابینه خود را.
اعضای کابینه‌های پیشنهادی قبل از انتخابات برنامه‌های خود را ارایه می‌دهند و مردم تیم‌های مختلف کاری را می‌بینند و ارزیابی می‌کنند.
آرژانتین
چارچوب سیاسی آرژانتین یک جمهوری فدرالتوام با نمایندگان مردمی دموکراتیک پارلمانی است که در آن رئیس‌جمهور هم رئیس کشور و هم رئیس دولت بوده، و فعالیت وی توسط نظام چند حزبی جمع‌گرا تکمیل می‌شود.
قوه مجریه در اختیار رئیس‌جمهور و کابینه‌اش قرار دارد. رئیس‌جمهور و معاون وی به‌طور مستقیم برای یک دوره چهار ساله انتخاب می‌شوند که به دو دوره متوالی محدود شده‌ است و کابینه از سوی رئیس‌جمهور منصوب می‌شود.
براساس قوانین انتخاباتی آرژانتین برای پیروزی کامل و قاطعانه در دور اول انتخابات یکی از نامزدها باید بیش از 45 درصد از آراء یا 40 درصد آراء با تفاوت 10 درصد بیشتر از مقام دوم را بدست آورد.
افغانستان
اولین دور انتخابات ریاست‌جمهوری افغانستان در سال 1383 برگزار شد. انتخابات دور اول ریاست جمهوری که در سال 1383 پس از سقوط رژیم بنیادگرای طالبان برگزار شده بود، با استقبال مردم این کشور مواجه شد.
آزادی از زیر شلاق و ظلم طالبانی را می‎توان علت اصلی استقبال مردم از انتخابات ریاست جمهوری این دور ذکر کرد که پس از یک دوره سیاه حکومت طالبان برای مردم افغانستان غیرمنتظره به نظر می‎رسید.
در این دور که رژیم طالبان به‌تازگی سرنگون شده بود و فرصت کافی برای تجدید قوا نداشت، چالش‎های امنیتی قابل ملاحظه‎ای وجود نداشت و برگزارکنندگان انتخابات موفق شدند انتخابات را با کمترین مشکل از ناحیه طالبان برگزار کنند.
در این دور انتخابات، مجاهدین بیشترین کسانی بودند که برای ریاست جمهوری خود را نامزد کرده بودند و تقریباً از هر قوم و ملیت یک فرد به نمایندگی از مردم خود به کارزار انتخابات پیوسته بود.
بر اساس آمار اعلام شده از سوی «دفتر مشترک تنظیم انتخابات افغانستان»، بیش از هشت میلیون و یکصد هزار نفر از واجدان شرایط، در انتخابات 1383 این کشور شرکت کرده بودند و از این تعداد، 100 هزار رأی به دلیل مغشوش بودن غیر قانونی اعلام شد.
اتریش
رئیس‌جمهور اتریش به‌طور مستقیم با رأی همگانی مردم برای یک دوره شش ساله انتخاب می‌شود. در فرایند انتخابات اگر هیچ نامزدی حائز بیش از ۵۰ درصد آرا نشود، انتخابات به دور دوم کشیده می‌شود که در آن دو نفر از نامزدهایی که بیشترین آرا را در دور اول به دست آورده باشند، به رقابت خواهند پرداخت. قانون اساسی اتریش، به رئیس‌جمهور این کشور قدرت انتصاب رئیس و وزرای کابینه فدرال، قضات دیوان عالی کشور و افسران نظامی را اعطا کرده است.
تدابیر حکومتی برای افزایش رأی‌ها
مشارکت مردمی بیشتر نظام‌های مردم‌سالار از حدود دهه ۱۹۶۰ میلادی، شاهد روند کاهشی بوده‌ است. کاهش مشارکت شاید به دلیل سه عامل «سرخوردگی و ناکامی» یا «بی‌اعتنایی و اهمیت ندادن» یا «خشنودی» باشد. کمبود مشارکت معمولا عنصری نامطلوب تلقی می‌شود و بحث‌های فراوان دربارهٔ عامل‌های مؤثر در میزان مشارکت و راه‌های افزایش آن مطرح است. به‌رغم بررسی‌های بسیار، پژوهشگران نظرهای گوناگونی دربارهٔ چرایی کاهش مشارکت دارند. ایشان طیفی گسترده‌ای از عامل‌های اقتصادی، جمعیتی، فرهنگی، فناوری و سازمانی را علت این رخداد می‌دانند. برای افزایش شرکت مردم در انتخابات خیلی تلاش شده‌ است.
مشارکت در کشورهای دنیا خیلی متفاوت است. مثلا در بلژیک که رأی دادن، اجباری است و در مالت که اجباری نیست و درصد مشارکت به ۹۵ درصد رسیده‌ است.
با این حال، در برخی نظام‌های انتخاباتی دنیا، رأی‌دهی به شکل اجباری دیده می‌شود و شهروندان مکلف می‌شوند تا در انتخابات عمومی سراسری یا محلی کشورهای خویش، پای صندوق‌های رأی بروند، در غیر این صورت، با آنان به‌عنوان شهروندان متخلف برخورد قانونی صورت گرفته و باید در قبال سرپیچی از تکلیف مدنی، مورد مجازات قرار گیرند که این مسئله در برخی از کشورها می‌تواند منجر به محرومیت از برخی از اساسی‌ترین حقوق شهروندی شود.
 در حال حاضر، حداقل در بیش از 20 کشور دنیا قانون رأی اجباری حاکم است که تقریباً حدود 744 میلیون نفر را در بر می‌گیرد. نکته قابل توجه در این خصوص آن است که نیمی از این کشورها را کشورهای غربی مدعی دموکراسی و حقوق بشر و هم‌پیمانان آن تشکیل می‌دهند که در قرن حاضر و در فضای دموکراسی و آزادی و با وجود توسعه نهادهای حقوق بشری متعدد و ایجاد انواع حقوق انسان‌ها، یک حق ارادی شهروندی به تکلیفی قانونی مبدل می‌شود.
بلژیک؛ از جریمه نقدی تا محرومیت اجتماعی
در این کشور نام و نشانی منزل تمام شهروندان در سیستم‌های دولتی ذخیره شده است و هر شهروند بلژیکی که نشانی خانه‌اش عوض شود، کمتر از 10 روز فرصت دارد که این تغییر نشانی را به شهرداری محل اطلاع دهد. در غیر این‌ صورت به تحمل 2 تا 6 ماه زندان محکوم خواهد شد. در این کشور قبل از انتخابات برای افراد بالای 18 سال دعوت‌نامه‌ای رسمی ارسال می‌شود و هنگام رأی‌دادن کارمندان دولت، کارت شناسایی و بارکد دعوت‌نامه خوانده می‌شود. بنابر قانون اساسی بلژیک اگر کسی پس از دریافت دعوت‌نامه برای رأی دادن، پای صندوق نرود و عذر موجهی هم نداشته باشد بین 25 تا 50 یورو جریمه می‌شود. اگر این غیبت دوباره تکرار شود جریمه بین 50 تا 125 یورو خواهد بود. اگر کسی در 4 دور انتخابات شرکت نکند؛ علاوه بر 4 بار جریمه، نام او از لیست رأی‌دهندگان به مدت 10 سال خط خورده و در هیچ مقام و اداره دولتی پذیرفته نخواهد شد و هیچ کمک و امتیازی نیز از سوی دولت دریافت نخواهد کرد. در این کشور سیاست رأی اجباری از سال 1892 برای مردان و از سال 1949 برای زنان اجرا می‌شود.
جریمه و زندان برای رأی ندادن در استرالیا
بزرگترین مستعمره انگلستان در اقیانوس آرام نیز از انتخابات 1924 به بعد سیاست رأی اجباری را در پیش گرفت. شهروندان استرالیایی موظفند که در زمان انتخابات در محل رأی‌گیری حاضر شوند. اما بعد از ثبت اسمشان می‌توانند رأی ندهند و یا به اصطلاح رأی سفید و بی‌نام بیندازند. شهروندانی هم که دلیل موجهی برای غیبت در انتخابات ندارند به صورت نقدی جریمه می‌شوند و در صورت عدم پرداخت جریمه، به جای آن زندان می‌روند.
محرومیت از حقوق و مزایا؛ در انتظار غایبان در انتخابات بولیوی
کشور بولیوی نیز یکی دیگر از کشورهایی است که شهروندان آن باید از روی اجبار رأی بدهند. این قانون از 1952 در این کشور اجرا می‌شود. هر شهروند اهل بولیوی کارتی ویژه دارد که حضور او در انتخابات را اثبات کند. اما اگر کسی تا سه ماه بعد از انتخابات نتواند حضورش را اثبات کند، حقوق و مزایایش دچار مشکل می‌شود. همچنین یکی از مجازات سنگین برای غایبان در انتخابات بولیوی ممنوعیت خارج کردن پول از حساب بانکی است.
سنگاپور
در سنگاپور اگر شهروندی در انتخابات ریاست جمهوری شرکت نکند حق رأی وی برای همیشه باطل می‌شود و تنها با ارائه دلیل قانونی و محکمه پسند این حق به او باز می‌گردد.
یونان
در یونان این جریمه سخت‌تر است و غایبان انتخاب از گرفتن گواهینامه و گذرنامه محروم خواهند شد. همچنین خدمات و محصولاتی که دستگاه‌های عمومی برای مردم ارائه می‌دهند برای شخص غایب قطع خواهد شد.
برزیل
در برزیل نیز برای کسانی که در انتخابات شرکت نکنند، پاسپورت صادر نمی‌شود.
پرو
در کشور پرو مردم باید کارت مهر خورده در انتخابات را برای دریافت خدمات شهروندی با خودشان به همراه داشته باشند.

اشرف بصیری