زندگان جاوید

به گزارش ایکنا از اصفهان، در آیه 169 آل‌عمران آمده است: «وَ لا تَحْسَبَنَّ الَّذينَ قُتِلُوا في‏ سَبيلِ اللَّهِ أَمْواتاً بَلْ أَحْياءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ يُرْزَقُونَ؛ و هرگز گمان مبر کسانی که در راه خدا کشته شدند مرده اند ، بلکه زنده اند و در نزد پروردگارشان روزی داده می شوند».
در تفسیر نمونه در تفسیر این آیه آمده است: بعضى از مفسران معتقدند که آیات فوق درباره شهداى احد نازل شده و بعضى دیگر درباره شهداى بدر مى‌دانند، ولى حق این است که پیوند این آیات با آیات گذشته نشان مى‌دهد، بعد از حادثه احد نازل شده است. اما مضمون و
محتواى آیات تعمیم دارد و همه شهدا حتى شهداى بدر را که چهارده نفر بودند، شامل مى‌شود و لذا در حدیثى از امام باقر (ع ) نقل شده که فرمود: آیات درباره شهداى احد و بدر هر دو نازل شده است.
ابن مسعود از پیامبر اکرم صلى اللّه علیه و آله نقل مى‌کند که خداوند به ارواح شهیدان احد خطاب کرد و از آنها پرسید: چه آرزوئى دارید؟ آنها گفتند: پروردگارا! ما بالاتر از این چه آرزوئى مى‌توانیم داشته باشیم، که غرق نعمت‌هاى جاویدان توایم و در سایه عرش تو مسکن داریم، تنها تقاضاى ما این است که بار دیگر به‌جهان برگردیم و مجددا در راه تو شهید شویم، خداوند فرمود: فرمان تخلف ناپذیر من این است که کسى دوباره به دنیا بازنگردد، عرض کردند: حالا که چنین است تقاضاى ما این است که سلام ما را به پیامبر صلى اللّه علیه و آله برسانى و به بازماندگانمان، حال ما را بگوئى و از وضع ما به آنها بشارت دهى که هیچگونه نگران نباشند در این هنگام آیات فوق نازل شد.
به هر حال چنین بنظر می‌رسد که جمعى از افراد سست ایمان بعد از حادثه احد مى‌نشستند و بر دوستان و بستگان خود که در احد شهید شده بودند، تاسف می‌خوردند که چرا آنها مردند و نابود شدند، مخصوصا هنگامى که به نعمتى مى‌رسیدند و جاى آنها را خالى مى‌دیدند بیشتر ناراحت مى‌شدند، با خود مى‌گفتند ما این چنین در ناز و نعمتیم اما برادران و فرزندان ما در قبرها خوابیده‌اند و دستشان از همه جا کوتاه است .
اینگونه افکار و اینگونه سخنان علاوه بر این که نادرست بود و با واقعیت تطبیق نمى‌کرد، در تضعیف روحیه بازماندگان بى اثر نبود.
آیات فوق، خط بطلان بر این گونه افکار کشیده و مقام، شامخ و بلند شهیدان را یاد کرده است و مى‌گوید: اى پیامبر! هرگز گمان مبر آنها که در راه خدا کشته شدند، مرده‌اند (لا تحسبن الذین قتلوا فى سبیل الله امواتا)، در اینجا روى سخن فقط به پیامبر صلى اللّه علیه و آله است تا دیگران حساب خود را بکنند، بلکه آنها زنده‌اند و نزد پروردگارشان روزى داده مى‌شوند. بل احیاء عند ربهم یرزقون:
منظور از حیات و زندگى در اینجا همان حیات و زندگى برزخى است که ارواح در عالم پس از مرگ دارند، نه زندگى جسمانى و مادى، گرچه زندگى برزخى، اختصاصى به شهیدان ندارد، بسیارى دیگر از مردم نیز داراى حیات برزخى هستند ولى از آنجا که حیات شهیدان یک حیات فوق العاده عالى و آمیخته با انواع نعمت‌هاى معنوى است - و به‌علاوه موضوع سخن، در آیه آنها هستند - تنها نام از آنها برده شده است . آنها به‌قدرى غرق مواهب حیات معنوى هستند که گویا زندگى سایر برزخیان در مقابل آنها چیزى نیست.

انتهای پیام