منبرهای یک دقیقهای؛
کدام روزه عامل تربیت انسان و بهشتی شدن است
گروه جامعه ــ ما میخواهیم بهشتی و همنشین با اولیای خدا باشیم و آن مشروط به این است که روزه ماه رمضان و تلاوت قرآن و دیگر اعمال عبادی ما، علاوه بر ظواهر، دارای باطن و روح توجّه به خدا باشد و ما خود را در همه جا و در همه حال در محضر خدا ببینیم.
به گزارش ایکنا؛ در مناجات شعبانیّه که زمینه ساز ورود به ماه مبارک رمضان است آمده است که: (اِلهی هَب لی کَمالَ الاِنقِطاعِ اِلَیْکَ)؛ خدایا چنانم کن که از هر چه غیر توست بریده شوم و به عالم قرب و لقای تو بپیوندم. (وَ اَنِرْ اَبْصارَ قُلُوبَنا بِضِیاءِ نَظَرها اِلَیکَ حَتّی تَخْرَقَ اَبْصارَ الْقُلوبِ حُجَب النُّور فَتَصِل اِلی مَعْدَن الْعَظَمَةِ وَ تَصیرُ اَرواحَنا مُعَلَّقَةٌ بِعِزِّ قُدْسِکَ)؛ نورچشم دل‌های ما را با روشنایی دیدار خودت چنان نورانی کن که دیده دل‌ها حجاب‌های نور را بشکافد تا به معدن عظمت واصل شود و جان‌های ما آویخته به عز قدس تو شود.
این تعبیرات نشانگر این است که انسان استعداد تکامل و بالا رفتن و پرواز به عالم قدس و لقاء الله را دارد، زیرا اگر این استعداد در او نباشد، چنین فکری در مغزش پیدا نمی‌شود و چنین تعبیراتی بر زبانش جاری نمیگردد، منتهی این انسان مستعد باید تحت تربیت قرار گیرد تا این استعداد در وجودش به مرحله بروز و ظهور برسد.
عهده‌دار این تربیت، تنها کسانی هستند که به طور مستقیم از طرف خالق انسان برگزیده شده‌اند و مهبط وحی و الهامات ربوبی قرار گرفتهاند و با برنامه تنظیم شده از جانب ذات اقدس حضرت حق (عزوعلا) مأمور تربیت انسان شده‌اند؛ آن برگزیدگان از طرف خالق انسان انبیاء و امامان (ع) هستند و آن برنامه تنظیم شده از جانب خدا هم قرآن است و دین مقدّس اسلام که یکی از دستوراتش روزه ماه مبارک رمضان است.
آن روزه‌ای که می‌تواند عامل تربیت انسان قرار گیرد و او را به عالم قرب و لقای خدا برساند اکثر ما مردم انجام نمی‌دهیم و با چند ساعت گرسنه و تشنه ماندن برای جبران دو چندان آن در شب آمادهتر می‌شویم، اما در پرهیز از گناهان از خود سعی و تلاشی نشان نمی‌دهیم و حال آنکه مقصود اصلی از تشریع روزه به فرموده قرآن تحصیل ملکه تقوا بوده است که میفرماید: «یا أیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا کُتِبَ عَلَیْکُمُ الصِّیامُ کَما کُتِبَ عَلَی الَّذِینَ مِنْ قَبْلِکُمْ لَعَلَّکُمْ تَتَّقُونَ»
تقوا آن نیروی معنوی و قدرت روحی است که وقتی در روح انسان پیدا شد آدمی را از ارتکاب گناه بازداشته؛ به خدا نزدیکش می‌کند در صورتی که روزه‌ای که با گناه همراه باشد تقرّب به خدا را سبب نخواهد شد بلکه خیلی هنر کند این روزه آدمی را از جهنّمی شدن بازدارد وگرنه بهشتیاش نخواهد کرد.
شرط لازم برای بهرهمندی از معارف دین
بنابراین نه روزه ماه رمضان ما آن روزه‌ای است که خدا و رسولش خواستهاند و نه تلاوت قرآن ما آن تلاوتی است که مورد رضای خدا و رسولش باشد و ما را به عالم قرب و لقای خدا بالا ببرد و بهشتیمان سازد؛ بلکه تمام اعمال عبادی اکثر ما از نماز و روزه و حج و... از آننظر که فاقد جهات معنوی و روحی میباشد، تنها اثر بخشیاش این خواهد بود که مانع جهنّمی شدن ما بشود، یعنی ما را به آن دَرَکات از جهنّم که بینمازها و روزهخوارها و تارکان حج را میبرند نخواهند برد زیرا ما به هر حال ظواهر اعمال را انجام میدهیم.
ما بینماز و روزهخوار و تارک حجّ نیستیم ولی تنها جهنم نرفتن که برای ما کمال نیست؛ ما میخواهیم بهشتی و همنشین با اولیای خدا باشیم و آن مشروط به این است که روزه ماه رمضان و تلاوت قرآن و دیگر اعمال عبادی ما، علاوه بر ظواهر، دارای باطن و روح توجه به خدا باشد و ما خود را در همه جا و در همه حال در محضر خدا ببینیم.
«بخشی از جلسه درس اخلاق آیت الله ضیاء آبادی در مسجد علی بن الحسین (ع)»
