طوبی کرمانی، اسوه و غایت ارتباط خشنودکننده بود

به گزارش ایکنا؛ به مناسبت چهلمین روز درگذشت طوبی کرمانی، مستند «بانوی فیلسوف» عصر امروز 4 آبان به صورت مجازی رونمایی شد. این مستند شامل گفت‌وگو با منصوره شایسته، احد فرامرز قراملکی، انسیه خزعلی، پیام شرقی و مریک سلگی است که به مروری بر حیات علمی و اخلاق حرفه‌ای طوبی کرمانی اختصاص دارد.

منصوره شایسته در این مستند اظهار کرد: شخصیت ایشان یک نمونه خوبی برای نگاه انقلاب اسلامی به جایگاه زنان در حوزه‌های اجتماعی و سیاسی بود و انتظاری که دین اسلام از یک زن مسلمان دارد. ایشان در ساحت‌های مختلف اجتماعی فعال بودند و حضور در مجامع بزرگ ملی داشتند، فعالیت‌های گسترده‌شان از توجه‌شان به جایگاه پرمسئولیت مادری و همسری نکاست. از شاخصه‌های وجودی ایشان تلاش بسیار، نظم و خوشرویی و مهربانی بود. ما این ویژگی‌ها را مدیون حیاتی هستیم که امام(ره) در ابتدای انقلاب به نگرش و بینش ما بخشیدند. مردان و زنانی که اول انقلاب را درک کردند به یک حیاتی منتسب شدند که خستگی‌ناپذیری، دردمندی و ترجیح پرداختن به نیازهای اجتماعی بر نیازهای فردی از ویژگی‌های شاخص این حیات بود.

وی افزود: این حیات فراجنسیتی بود و زن و مرد نمی‌شناخت. اگر در خانواده‌ای زنی زمینه فعالیت بیشتری داشت مرد همراه او می‌شد و تلاش می‌کرد با همراهی بین مسئولیت خانوادگی و اجتماعی جمع کند. همچنین اگر مردی زمینه فعالیت بیشتری داشت زن در خانواده همدلی خود را با او به گونه‌ای می‌کرد که جبران وظایف و مسئولیت‌های خانوادگی و اجتماعی صورت بگیرد. مهم این بود افراد در عین حال که فانی در جمع بودند وظایف فردی را هم لحاظ داشته باشند. دوستان بسیار زیادی که من از آن دوران دارم، هنوز با این شاخصه‌ها زندگی می‌کنند و هرجا کمبودی هستند پرتوان و پرانرژی حاضر هستند؛ از جمله این افراد سرکار خانم کرمانی بودند. گاهی در خاطراتشان برای من تعریف می‌کردند که چگونه همسرشان با فداکاری زمینه تلاش و موفق ایشان را فراهم می‌کنند.

وی در ادامه یادآور شد: نتیجه این نگاه این بود آن فاصله عمیقی که سالها ما آموخته بودیم و حتی به عنوان تعالیم شرعی در وظایف زن ومرد تلقی می‌شد، برداشته شد. در عین اینکه هر کدام جایگاه خودشان را داشتند ولی در این فضا جنسیت مطرح نبود. من از سال 58 با ایشان در دانشکده الهیات همکلاس بودم. اگرچه کمی اختلافات سیاسی داشتیم و این اختلاف نظر میان ما اندکی فاصله می‌انداخت اما همیشه برایم شخصیت بسیار محترم و بسیار علاقه‌مند و صادق بود. نظم ایشان از ویژگی‌هایی بود که همیشه مبهوت آن بودم. این شخصیت‌ها قابلیت این را دارند که زندگی‌شان الگویی باشد برای جوانانی که دوست دارند در ساحت‌های مختلف زندگی اعم از فردی و خانوادگی و ملی موفق باشند. نظم و علاقه زیاد به آموختن و تدریس کردن و علاقه به اینکه خلأهای اجتماعی را هر جا به نحوی پر کنیم که در ساحت بین‌المللی سرافراز باشیم از ایشان شخصیت برجسته‌ای ساخت که توانست آثار بسیاری از خود بر جای بگذارند.

در ادامه مستند، احد فرامرز قراملکی به ایراد سخن پرداخت و اظهار کرد: شمه‌ای از فضایل اخلاقی خانم کرمانی را بر می‌شمارم. فعالیت‌های حرفه‌ای ایشان را می‌توان در چهار گونه فعالیت تقسیم کرد: تحصیل، تدریس، پژوهش و مشاوره. یکی از بارزترین ویژگی فعالیت ایشان فکر جهانی و استفاده از فرصت‌های اجتماعی برای ارائه تفکرات اسلامی بود. فعالیت‌های اجرایی ایشان هم عضو هیئت امنایی و هیئت مدیره‌ای بود و همواره نقش رهبری داشتند. از جمله فضایل خلقی ایشان هم نشاط کاری بود. ایشان واقعاً در تحصیل و تدریس و فعالیت اجرایی از نشاط کاری بسیار بالایی برخوردار بود.

وی تصریح کرد: دومین ویژگی، کمال‌گرایی در معنای مثبت بود. ایشان برای متوسط بودن فعالیت نمی‌کرد. همچنین ایشان فعالیت خود را منحصر به کتابخانه و کلاس درس نمی‌کرد و در کنار وظایف معلمی خودش، نسبت به مسئولیت‌های اجتماعی هم بی‌تفاوت نبود. ویژگی بعدی توجه به کاربردی کردن رشته فلسفه بود. این ویژگی از ویژگی قبلی ایشان به دست می‌آمد. وقتی اندیشمند فقید کمال‌گرا بود و در عین حال معطوف به انجام مسئولیت‌های اجتماعی بود چون رشته فلسفه را انتخاب کرده بود نمی‌توانست فلسفه را در رویکرد نظری خلاصه کند.

وی در ادامه گفت: ایشان سعی می‌کرد از اندوخته‌های فلسفی خودش برای گشودن مشکلات امروزه ما استفاده کند. انصافاً در این زمینه هم نادرند افرادی که این فکر را داشته باشند و موفق‌ها نادر هستند. ویژگی بعدی اهتمام به تربیت است. ایشان به تربیت افراد اهتمام جدی داشت. به همه «مادر» می‌گفت، اما این معنایش این نبود که از خودش غافل بود. اگر ایشان خودش را به خوبی تربیت و مدیریت نکرده بود قطعاً نمی‌توانست در تربیت دیگران موفق باشد. ویژگی دیگر ایشان که خیلی مهم است ارتباط خوشنودکننده ایشان بود. ایشان غایت و اسوه ارتباط خوشنودکننده بود و به همین دلیل افراد در ارتباط با ایشان رضایت داشتند. این بحث قابل تاملی است که ایشان چگونه عمل کرد که ارتباطش ارتباط خشنودکنده بود و برای مهربانی کردن نه توقع داشت و نه تبعیض داشت. مهربان گوش می‌کرد، مهربان سخن می‌گفت، غیبت نمی‌کرد و مدیر زبان خودش بود و می‌توانست از ارتباط کلامی ابزاری برای ارتباط خشنودکننده استفاده کند.