روزی برای برآوردن حاجات و آرزوهای دیرین

 

خدایا راهنمائیم کن در این روز به کارهای شایسته و اعمال نیک و برآور برایم حاجت‌ها و آرزوهایم ای کسی که نیاز به سویت تفسیر و سوال ندارد ای دانای به آنچه در سینه‌های جهانیان است درود فرست بر محمد و ال مطهر او 

 

انسان روزه دار در این روز از خدای متعال می‌خواهد:

 

 

«اللهمّ اهْدِنی فیهِ لِصالِحِ الأعْمالِ» خدایا در این روز مرا به انجام همیشگی اعمال صالح هدایت فرما». بدیهی است که تثبیت و درجات ایمان به عمل صالح مربوط می‌شود؛ به همین دلیل در قرآن کریم همواره در کنار ایمان، عمل صالح نیز از مومنان تقاضا می‌شود. مولای متقیان علی(ع) فرمود: «المال وَ الْبَنُونَ زِينَةُ الْحَياةِ الدُّنْيا وَ الْعَمَلُ الصَّالِحُ حَرْثُ الْآخِرَة» مال و فرزندان زینت و آرایش زندگی دنیا هستند؛ لکن عمل صالح مزرعه آخرت است. 

 

یعنی انسان به میزان عمل صالح خود، محصول و خرمن در آخرت دارد به قول حافظ: مزرعه سبز فلک دیدم و داس مه نو/ یادم از کشته خویش آمد و هنگام درو.

 

یا جناب سعدی هم زیبا گفته است: گروهی فراوان طمع ظن برند / که گندم نیفشانده خرمن برند.

 

 

«واقْضِ لی فیهِ الحَوائِجَ والآمالِ» خدایا! در این روز حاجات و آرزوهای دیرین مرا برآورده به خیر بگردان.

 

بدیهی است که انسان به لحاظ روانشناختی، معدن آرزوها و حاجات و امیدها و آرمان‌های فراوان است. مخصوصاً بابت خواسته‌هایی که انسان از خدا دارد، هرگز نباید ناامید شود. چون در قرآن کریم می‌فرماید که فقط کافران از رحمت خدا ناامید هستند: «يَا بَنِيَّ اذْهَبُوا فَتَحَسَّسُوا مِنْ يُوسُفَ وَأَخِيهِ وَلَا تَيْأَسُوا مِنْ رَوْحِ اللَّهِ إِنَّهُ لَا يَيْأَسُ مِنْ رَوْحِ اللَّهِ إِلَّا الْقَوْمُ الْكَافِرُونَ» (یوسف/87) و ناامید از رحمت خدا نشوید که ناامید نمی‌شود از رحمت خدا مگر کافران.

 

به قول حافظ: هر چند غرق بحر گناهم زصد جهت / تا آشنایی عشق شدم زاهل رحمتم.

 

 

«یا مَن لا یَحتاجُ اِلَی التَّفسیرِ وَ السُّؤالِ یا عالِماً بِما فی صُدُورِ العالَمینَ صَلِّ عَلی مُحَمَّد وَ آلِهِ الطّاهِرینَ»؛ ای کسی که نیازمند به شرح و تفسیر سوال بندگان نیستی و به آنچه که در سینه‌ها پنهان است آگاهی داری و بر محمد و آل محمد درود فرست.

 

بدیهی است که دعا و درخواست بندگان از خدا و التماس پی در پی از او به جهت پختگی و قبول استعداد و قابلیت در تحقق حاجت یا حاجات است والا خداوند متعال بدون سوال از حاجت‌ها با خبر است. به طوری که در مناجات شعبانیه می‌خوانیم «وَ تَعْلَمُ ما فی نَفْسی وَ تَخْبُرُ حاجَتی وَ تَعْرِفُ ضَمیری»؛ چون خدا از ظاهر و باطن چیزی که آفریده آگاه است. چنانکه می‌فرماید: «وَأَسِرُّوا قَوْلَكُمْ أَوِ اجْهَرُوا بِهِ إِنَّهُ عَلِيمٌ بِذَاتِ الصُّدُورِ أَلَا يَعْلَمُ مَنْ خَلَقَ وَهُوَ اللَّطِيفُ الْخَبِيرُ» (ملک/ 13 و 14) نهان کنید سخن خود را یا آشکار، خدا دانا به نهان سینه‌هاست آیا نداند آنچه را که خود افرید؟ در حالی که لطیف و خبیر است. 

 

به قول حافظ: ارباب حاجتیم و زبان سوال نیست / در حضرت کریم تمنا چه حاجت است

 

بنابراین دعا، ایجاد زبان سؤال است تا بنده حاجت خود را برجسته کند و قابلیت لازم را در این برجستگی تحصیل نماید؛ والا خداوند متعال به گفته و نگفته ما آگاهی دارد.