به گزارش ایکنا، محسن اسماعیلی، عضو مجلس خبرگان رهبری و استاد دانشگاه تهران به مناسبت نهمین سالگرد رحلت آیتالله حاج آقا مجتبی تهرانی یادداشتی به رشته تحریر درآورده است که در ادامه میخوانید:
نهمین سالگرد رحلت شیخناالاستاد، حضرت آیتالله العظمی حاج آقا مجتبی تهرانی اعلی الله مقامه، در حالی فرا میرسد که بیش از همیشه جای خالی او احساس میشود. در چنین شرایطی سخت محتاج او، نگاه او، دلسوزی او، مردم دوستی او، راهنماییهای او، صراحت او، صداقت او و طیب کلام او هستیم. اکنون اما با حسرتی بیپایان شاهد صدقی است بر این گفتار صادق آل محمد (ص) که فرمود: «إذا ماتَ المُؤمِنُ الفَقيهُ ثُلِمَ فِي الإِسلامِ ثُلمَةٌ لا يَسُدُّها شَيءٌ»؛ هنگامى كه مؤمن فقيهى مىميرد، شكافى در اسلام پديد مىآيد كه هيچ چيز آن را پُر نمىسازد.
حالا دیگر چارهای جز این نداریم که به مرور درسها و زنده نگهداشتن خاطرههای او دل خوش کنیم. در این ایام که سالروز شهادت بانوی یگانه خلقت، حضرت فاطمه اطهر (سلام الله علیها) است، بیمناسبت نیست که همگان را توصیهای اکید کنم بر مطالعهای اندیشمندانه در نخستین کتابی که از ایشان منتشر شد؛ «بحثی کوتاه پیرامون خطبه فدک» نام این کتاب است که خلاصه هفده جلسه از درسهای معظم له در سال ۱۳۷۴ بود و یک دوره فشرده اعتقادات، معارف و تاریخ و سیاستورزی در اسلام است.
با تأکید بر اهمیت این خطبه و دریای ژرف معارف الهی در آن، میفرمودند که این مباحث چیزی است بین ترجمه وشرح. میخواستند به این ترتیب دیگران بیشتر با شخصیت دردانه رسول خدا (صلیالله علیه و آله وسلم) آشنا شوند.
حضرت استاد به این بانوی بیهمتا، ارادت و عشق ویژهای داشت، و این ناشی از اعتقاد و معرفتی بود که به جایگاه و باطن وجود آن حضرت داشت. زمانی(1368/9/21) از او شنیدم که میفرمود: «زهرا حقیقت کوثر است و کوثر نقطه مرکزی بهشت. بهشت از زهرا علیها سلام منشعب میشود و بیتابی علی(ع) هم به همین دلیل بود که میدید حقیقت بهشت را موقتاً از دست میدهد. برای این ناراحت و بیتاب بود، نه برای مصیبتهای دنیوی یا بلاهای فردی».
بر همین مبنا به فاطمیه اهمیت زیادی میداد. هر دو دهه فاطمیه را عزا میگرفت؛ دهه اول (جمادیالاولی) را خودش در محل جلسات عمومی سخن میگفت و روضه میخواند؛ و دهه دوم (جمادی الثانی) را در منزل و برای خانمها. کسی را دعوت میکرد و خود نیز تنهای تنها در اتاق اندرونی مستمع میشد و گریه میکرد. بر اثر یک عنایت خاص و شیرین معتقد بود که این جلسه مورد قبول و عنایت واقع شده است؛ و به همین دل بسته بود.
داستان آخرین شب قدر او را قبلاً نوشتهام و توسل بیسابقهای که در آن محفل نورانی داشت. پس از مقدمات فرمود: «من نوحه خوانی بلد نیستم، ولی امشب مرجعیت به کنار، اجتهاد به کنار، فقاهت به کنار، عرفان به کنار، اخلاق به کنار. میخواهم امشب نوحه بخوانم… دوتا جمله میخوانم. زبان حال علی(ع) است. خواننده علی. خواننده پدر. برای کی؟ (برایِ) همسرش که مادر است. این پدر روضه بخواند برای پسر، یعنی امام زمان صلواتالله علیه!
آقا تشریف بیاورید. آقا تشریف بیاورید در آستانه مجلس ما. میخواهم برایت روضه بخوانم.این زبان حال علی(ع) است. رو میکند به زهرا. یا زهرا!
در وسط کوچه تو را میزدند
کاش به جای تو مرا میزدند
… یا زهرا
چرا شده گوشه چشمت کبود
فاطمه جان مگر علی مرده بود
…. یا زهرا
وای من و وای من و وای من
میخ در و سینه زهرای من …»
روح پاکش با حضرتش محشور باد.