چرا غرب نمی‌خواهد ایران را از دست بدهد؟
در صورت حمله نظامی تهران، غرب می‌تواند در دفاع از رژیم صهیونیستی شرکت کند، اما نمی‌خواهد در حمله همه جانبه اسرائیل به خاک ایران مشارکتی داشته باشد؛ زیرا مشارکت مستقیم به معنای از دست دادن آینده با ایران است.
هادی جلومرعی، نویسنده و تحلیلگر مسائل سیاسی عراقی در یادداشتی که با عنوان «چرا غرب نمی‌خواهد ایران را از دست بدهد؟» در اختیار ایکنا قرار داده است نوشت:
ایران هنوز فرصت این را دارد که همزمان مورد خواست دو اردوگاه غرب و شرق باشد؛ روسیه و چین همچنان به دنبال شیوه‌ای متفاوت برای مدیریت جهان، توقف هژمونی غرب، مقابله با تک‌قطبی بودن و تغییر رویه به دنیای چندقطبی هستند. این دو کشور می‌خواهند ایران را هم در کنار خود داشته باشند؛ به‌ویژه روس‌ها که جمهوری اسلامی ایران خط مقدم آنها در جبهه مقابله با غرب است. این درحالی است که ایران می‌تواند در زمینه افزایش نفوذ چین و تجارت با جهان و گسترش ارتباطات آن در جغرافیاهای مختلف نقش ایفا کند. این در حالی است که ایران حلقه رابط بین شرق و غرب و بین ترکیه و آسیای میانه است.
از سوی دیگر، ذهن غربی‌ها همچنان درگیر موضوع ایران است و آنها نمی‌خواهند که ایران در آغوش روسیه و محور بریکس قرار گیرد. غربی‌ها در این زمینه روی هوش و زیرکی ایرانی‌ها حساب کرده‌اند؛ چرا که با وجود تنش و تندروی در رفتارهای سیاسی، رابطه آنها با غرب همچنان وجود دارد و مجاری دیپلماتیک کاملاً باز است. به ویژه با فرانسه که معتقد به امکان کشاندن ایران به معادلات غرب است. آنچه که در این زمینه مانع به حساب می‌آید نقش نگران‌کننده ایران و ماهیت سیاستی است که تهران دنبال می‌کند و حمایتی که از حزب‌الله و گروه‌های سیاسی و نظامی مخالف غرب می‌کند.
ایرانی‌ها می‌دانند که غرب از آنها چه می‌خواهد و شرق در آرزوی چه چیزی است. به همین دلیل است که هر بار می‌توانند موقعیت خود را تغییر دهند و با رویدادها و تحولات هماهنگ شوند. هیچ کس نمی‌خواهد که اسرائیل در اقدام علیه ایران زیاده‌روی کند. البته در صورت حمله نظامی تهران، غرب می‌تواند در دفاع از رژیم صهیونیستی شرکت کند، اما نمی‌خواهد در حمله همه جانبه اسرائیل به خاک ایران مشارکتی داشته باشد؛ زیرا مشارکت مستقیم به معنای از دست دادن آینده با ایران است.
پادشاهی عربستان سعودی، امارات متحده عربی و جمهوری مصر هیچ تمایلی به جنگی همه جانبه علیه ایران ندارند. جنگی که می‌تواند به ویرانی همه جانبه در منطقه‌ای منجر شود که شاهد تحولات بزرگی است. به ویژه اینکه در عربستان سعودی محمد بن سلمان، ولیعهد این کشور، در حال رهبری یک کمپین برای مدرنیزه کردن کشورش است که درصورت وقوع جنگ هیج نفعی نخواهد برد.
خلیج فارس منبع مهمی از انرژی و ثروت است و جهان را به هم متصل می‌کند و در حال کار بر روی یک تغییر عظیم در ذهنیت سیاسی و نگاه به آینده است و هیچ علاقه‌ای به وقوع یک درگیری ویرانگر نمی‌بیند که بهای کامل آن را خودش بپردازد. چرا که در صورت وقوع چنین درگیری، این منطقه با ویرانی‌هایی مواجه می‌شود که فرصتی برای توسعه در آن دیده نخواهد شد.
هیچ‌کس نمی‌خواهد ایران را از دست بدهد و برای کشاندن آن به سمت خود تلاش می‌کند، اما راست افراطی در اسرائیل همچنان به فکر دستیابی به دستاوردهای کامل با تکیه بر حمایت غرب است. شاید نتانیاهو باید به نقش فرانسه و سیاستی که مانوئل مکرون، رئیس‌جمهور این کشور، دنبال می‌کند توجه می‌کرد که لبنان را میراثی می‌داند که فرانسه در آن سهم زیادی دارد. این موضوع توضیحی برای تنش روزافزونی است که بین تل‌آویو و پاریس به وجود آمده و در طول مدت تجاوز به لبنان جدال لفظی بین آنها درگرفته است. هرچند که فرانسه همچنان با محوری است که نگران قدرت‌گرفتن چین و محور سه جانبه پکن، تهران و مسکو است. ضمن اینکه غرب نسبت به فعالیت سازمان بریکس نیز نگرانی روزافزونی دارد و ممکن است به‌زودی شاهد تعاملات و نتایج آن باشیم.
انتهای پیام
