به شهرِ طوس، جز رضا، غمی دوا نمی‌کند

به گزارش ایکنا؛ روز 19 اردیبهشت، برابر با 11 ذی‌القعده؛ در تقویم مذهبی کشورمان مصادف با روز میلاد ثامن‌الحجج؛ حضرت علی‌بن موسی‌الرضا(ع) است.

از همین رو عبدالمجید فرائی؛ شاعر آئینی کشور چند سروده خود را در مدح و ثنای آقا امام رضا(ع) به خوانندگان ایکنا تقدیم کرده است.

در ادامه این سروده‌ها را با هم مرور می‌کنیم:

آینه جمال حق

عشقِ رضایِ فاطمه(س) مرا رها نمی‌کند

از درِ پُرمحبتش، دمی جدا نمی‌کند

دل شده دیوانه او، روی به مشهد آورد

آینه جمال حق، هیچ  خطا نمی‌کند

عاشقِ دلشکسته را، کسی صلا نمی‌زند

هیچکسی به جز رضا، جود و عطا نمی‌کند

بنده پاکباخته، رو به کسی نمی‌بَرَد

به شهرِ طوس، جز رضا، غمی دوا نمی‌کند

عاشقِ بینوا بیا، چنگ به دامنش بزن

هرکه بریده از خدا، رضا رضا نمی‌کند

شیعه معتقد چرا، ضجه به شب نمی‌زند؟

روی به مشهدِ رضا، خدا خدا نمی‌کند

معرفتی می‌طلبد، خاک‌نشینِ در او

پی‌رو او حقیقتا، رنگ و ریا نمی‌کند

ز درد و رنجِ دوستان، چرانشسته‌ای خموش

مکتبِ شیعه پس چرا؟ شور به پا نمی‌کند

آتشِ جورِ ظالمان، زبانه می‌کشد هنوز

خصمِ زبون و فتنه‌گر، دمی حیا نمی‌کند

امامِ راستینِ ما، مددرسان اگر شود

دشمنِ دینِ احمدی، دگر بقا نمی‌کند

جان به فدایِ او کند، «فرائی» از صمیم دل

عاشقِ کویِ آشنا، چون و چرا نمی‌کند

پر پرواز

خوش به حالم شده امروز، بگویم: رفقا؟

با دلم، رفته‌ام اکنون، به خراسان رضا

پا زسر چون نشناسم، من ازاین فیض عظیم

بار داده است رضا(ع) برحرمش، بی سر و پا

دعو تی کرده، رضای دل بخشنده من

حال خوبی است، خداداده به من، جان شما

مطمئن باش، جلودار دلم، نیست کسی

خوب دریافته احوال مرا، اهل ولا

«پر پرواز» عنایت شده، امروز به من

همچو پروانه به گرد حرمم، با شهدا

من نه در بند تنم، بلکه رهایم ز قفس

چون گرفتست کنون، دست مرا آل عبا

گر بخواهند؟ بخواهی، بدهد حضرت دوست

کار ما خواستن و دادن از آن کان عطا

ای «فرائی» به تو تبریک، سزاوارتراست

با دل خود شده‌ای، همسفر باد صبا

قطعه‌ای از بهشت

قطعه‌ای از بهشت، کویِ رضاست

نورِ مه؛ تابشی ز رویِ خداست

آنکه در نزدِ حق، بها دارد

آزمودم، که آبرویِ رضاست

شاهانه خندید

امشب جهان، از عمقِ جان، مستانه خندید

سرمست شد، قهقه زد و، جانانه خندید

درگُلسِتانِ فاطمه(س)، یک غنچه واشد

فطرت به وجد آمد، پس ازشکرانه خندید

گفتم: رضا جان، عیدیِ ما را عطا کن

لبخند زد، با خُلقِ خوش، شاهانه خندید