عین صاد - صفحه 8

استاد علی صفایی حائری درباره کوچک شمردن برخی مسائل می‌گوید: کسانی که دعوت حادثه‌ها را نمی‌شنوند، مثلا یک آدم خسنه‌ای که می‌گوید درد من را تخفیف بده، این صدا‌ها را نمی‌شنوند توقع نداشته باشد دعوت رسول را اجابت کنند. اگر می‌خواهیم مستجیب دعوت انبیاء خدا باشیم و فریاد «هل من ناصر حسین(ع)» را بشنویم، لازمه‌اش این است که از خیلی چیز‌ها ساده نگذریم. همانطور که آتش‌های عظیم از یک جرقه آغاز می‌شود؛ یک جرقه است، ولی چشم پوشیدیم و حقیر گرفتیم و در غیاب توجه ما آن‌ها توسعه پیدا می‌کنند و فتنه‌ها ریشه می‌گسترانند.

استاد صفایی حائری درباره انتظار می‌گوید: حضرت حجت (عج) نهصد و چند سال است که منتظر ماست. چقدر ما قسی هستیم. این قدر عشق، محبت، انتظار، ما صدای او را نشنویم نگاه او را نشنویم. چقدر ما را صدا زدند عاقل بودیم بالغ بودیم مدعی فقه بودیم مدعی عرفان بودیم و گوش نکردیم اصلا سر برنگرداندیم. گفتم هزار سال هست منتظر من است. صدا می‌زند این صدا صدایی نیست که خاموش بشود. تنها صداست که می‌ماند از صدای سخن عشق ندیدم خوشتر یادگاری که در این گنبد دوار بماند.

استاد علی صفایی حائری درباره محبت واقعی کردن به همسر و فرزندان می‌گوید: محبت به همسر این نیست که هر چه هست و هر چه می‌خواهد به او بدهم یا برای مقاصدی که خودم دارم استثمارش کنم. محبت این است که او را متحول کنم حتی اگر از من فارغ بشود. بگذارم او به مقاصد خودش برسد به مراحلی که باید طی کند، این محبت است. محبت این نیست که فرزند من مطابق آنچه که من می‌خواهم رفتار کند یا آنچه که او می‌خواهد برایش بخرم. محبت یعنی آن تحولی که باید او پیدا کند برای دنیایی که او را خدا برای آن دنیا خلق کرده است.

استاد علی صفایی حائری درباره سهم و ظرفیت آدم‌ها در مواجه با حوادث می‌گوید: موعظه، ترکیبی از احساس با شناخت و برای للمتقین است برای کسی که به یک حدی از حرکت رسیده است. برای برخی حوادث در چشم و گوش او حتی نمی‌نشیند تا چه برسد در ذهن او تا چه برسد به دل او. سهم آدم‌ها متفاوت است اینطوری نیست که از یک حادثه و واقعه همه سهم یکسان ببرند. سهم افراد از حوادث از آیات حق و نشانه‌های او که تمامی عوالم آیه و نشان او هستند متفاوت است. یکی سهمش هدایت است، یکی راه را نشانش می‌دهند بعضی سهمشان فهمیدن است و یکی اتمام حجت است.

استاد علی صفایی حائری ضمن بیان داستانی از کتاب «نان و حلوا» شیخ بهایی درباره روی آوردن به دشمن به هر بهانه‌ای می‌گوید: چه مرگمان است؟ این‌ تمثیل‌ها عین حقیقت است. که ما به خاطر کم‌ها از خدا و از حسین (ع) می‌بریم و بزرگ می‌کنیم مسئله را. هیچ چیزی در آنچه که زیر این خورشید و زیر این آسمان کبود هست دلیل جدایی از خدا و اولیا خدا نیست. آنچه در ملک خداست، تو را از مالک هستی جدا نمی‌کند. آن‌چه در ملکوت این عالم هم هست، تو را از او جدا نمی‌کند. معنی ندارد ملک و ملکوت تو را از مالک جدا بکند.

استاد علی صفایی حائری درباره موضع‌گیری هنگام رنج می‌گوید: در برابر بلا یک عده عاجزند و یک عده هم نهایتا صابرند و بهره می‌گیرند؛ با مقدار مشکلی که پیدا کردند مقدار ضعفشان را می‌فهمند. پس به جای اینکه دیگر بیایند بررسی کنند چرا این مشکل به وجود آمد، متوجه می‌شوند چقدر هستند. دو نوع موضع‌گیری است؛ ما گاهی در برابر حوادث رنج این را می‌بریم که که چرا رفت. گاهی خوشحال می‌شویم از این که فهمیدیم که رفتنی است.

استاد علی صفایی حائری برای رویارویی با وقایع و مشکلات می‌گوید: این رنج‌ها، رنج‌هایی است که دشمن تو هم دارد؛ مهم موضع‌گیری تو در برابر این قرح، رنج و گرفتاری است. این حادثه خواه و ناخواه اتفاق می‌افتد، تو کجا باید بایستی. در ضیافت وقایع و حوادث چگونه داخل بشویم؟ چگونه برخورد کنیم. این فرصت‌ها، فرصت‌هایی نیست که ثابت بماند. چه توقع داری که لحظه‌ها و فرصت‌ها برای تو ثابت بماند. وقتی که بارش و فضل حق بر تو ریخت و تو هم قبلا بذری را زیر خاک کرده باشی، رویشت را، فلاحت را خواهی داشت.

استاد علی صفایی حائری درباره برخورد امام حسین (ع) با دشمنانش می‌گوید: امام حسین (ع) حتی با دشمنانش مهربان و محسن بوده است. حضرت معرفی خودشان را کرده‌اند، وضعیت آن‌ها را هم مطرح کرده‌اند، دعوت‌ها را هم مشخص کرده‌اند. مذاکره کردند که شما حالا بر فرض دعوت نکردید میخواهید الان من را بکشید با چه وجهی؟ این‌ها خیلی حرف است؛ کسی که ولایت و رهبری و سرپرستی امت را دارد مردمی که او را به عنوان رهبری خواستند تا او را در برابر یزید داشته باشند. این اتمام حجت‌ها زیبایی کار امام حسین (ع) است. آن کسی که برخورد کرده با حسین (ع) با بینه برخورد کرده. آن قدر هم مهلت دادند تا برگردند؛ مهلت‌ها دادند.

استاد علی صفایی حائری درباره فرازی از زیارت عاشورا می‌گوید: «فَأَسْأَلُ اللَّهَ الَّذِی أَكْرَمَنِی بِمَعْرِفَتِكُمْ وَ مَعْرِفَةِ أَوْلِیائِكُمْ وَ رَزَقَنِی الْبَرَاءَةَ مِنْ أَعْدَائِكُمْ أَنْ یجْعَلَنِی مَعَكُمْ فِی الدُّنْیا وَ الْآخِرَةِ». از خدا می‌خواهم که من را در دنیا و آخرت با شما قرار بدهد. با چه مقدماتی؟ این خصوصیات مهم است «الَّذِی أَكْرَمَنِی بِمَعْرِفَتِكُمْ» پس یکی از اساس همراهی ما با اباعبدالله (ع) اکرام به معرفت حسین(ع) است؛ یعنی کسانی که این کرامت را بهشان عنایت نکردند این آگاهی را پیدا نکردند، نمی‌توانند با حسین(ع) بمانند و جدا می‌شوند. دوم اینکه امام حسین(ع) را شناختی، موانع را نداشته باشی، برائت از دشمنانشان را پیدا کرده باشی. نکته سوم این است که دوستان آن‌ها را هم بتوانی دوست داشته باشی.

این بکاء و گریه‌ بر حسین(ع) مخصوص انسان نیست، هر کس که در این فتنه مصیبت دیده، گریان است و گریه‌ هرکس بر حسب حال اوست. گلی که آب نخورده پژمرده می‌شود. ماهی‌‌های دریا که با گناه ما مبتلا می‌شوند و صدمه می‌بینند و هر ذره و هر گیاه و هر دل خسته، گریه‌ای دارد. [استاد علی صفایی حائری، کتاب وارثان عاشورا صفحه 263]

ولایت، بالاتر از محبت و دوستی و عشق است؛ که عشق علی (ع) در دل دشمنان او هم خانه داشت. هر کسی با هر مشربی و عقیده‌ای، می‌تواند دوستدار علی (ع) باشد. ولایت علی (ع)، نه علی (ع) را دوست داشتن که فقط علی (ع) را دوست داشتن است. ولایت علی (ع)، علی (ع) را سرپرست گرفتن و از هوا‌ها و حرف‌ها و جلوه] بریدن است. [استاد علی صفایی حائری، کتاب غدیر، صفحه ۱۱]