استاد صفایی حائری - صفحه 2

استاد علی صفایی حائری درباره فرازی از زیارت عاشورا می‌گوید: «فَأَسْأَلُ اللَّهَ الَّذِی أَكْرَمَنِی بِمَعْرِفَتِكُمْ وَ مَعْرِفَةِ أَوْلِیائِكُمْ وَ رَزَقَنِی الْبَرَاءَةَ مِنْ أَعْدَائِكُمْ أَنْ یجْعَلَنِی مَعَكُمْ فِی الدُّنْیا وَ الْآخِرَةِ». از خدا می‌خواهم که من را در دنیا و آخرت با شما قرار بدهد. با چه مقدماتی؟ این خصوصیات مهم است «الَّذِی أَكْرَمَنِی بِمَعْرِفَتِكُمْ» پس یکی از اساس همراهی ما با اباعبدالله (ع) اکرام به معرفت حسین(ع) است؛ یعنی کسانی که این کرامت را بهشان عنایت نکردند این آگاهی را پیدا نکردند، نمی‌توانند با حسین(ع) بمانند و جدا می‌شوند. دوم اینکه امام حسین(ع) را شناختی، موانع را نداشته باشی، برائت از دشمنانشان را پیدا کرده باشی. نکته سوم این است که دوستان آن‌ها را هم بتوانی دوست داشته باشی.

استاد علی صفایی حائری در یکی از سخنرانی‌های خود درباره امامت می‌گوید: پیرامون مسئله غدیر، امام مهدی (عج) و یا امامت، از آن‌ها تاریخی گفتگو نکنیم. غدیر یک قطعه‌ی تاریخی نیست، یک نوع نگرش است. تو از حکومت چه توقعی داری؟ اگر از حکومت در حد پاسداری و پرستاری بخواهی، یعنی این نگرشی که انسان متمدن و مترقی امروز دارد، از حکومتش خدمات عظیمی را می‌طلبد. اگر مادامی که در این حد حادث باشی و هدف داشته باشی خواه و ناخواه به امامت نمی‌رسی، ولی وقتی که تو از حاکمت آموزش را خواستی، می‌خواهی به تو بیاموزد که چگونه نگاه، تفکر، سلوک، با چه مرکبی از معرفت، از محبت، از عمل، از بلا، از عجز و اعتصام با چه وسیله‌ای پرواز خودت را آغاز کنی وقتی این مجموعه را فهمیدی متوجه می‌شی چه در تنهاییت و چه در روابطتت مجتاج به اسوه ای، امام و جلوداری هستی.