ناامید شدن

مرحوم آیت‌آلله محمدعلی ناصری دولت‌آبادی در یکی از مصاحبه‌های تلویزیونی بیان کرده است که: نجف بودیم، وضع اقتصادی چندان خوب نبود. یک روز می‌خواستم نان و ماست بگیرم برای منزل، دیدم پول ندارم؛ گله‌ای به حضرت امیرالمؤمنین(ع) کردم که ما پناهنده شما شدیم آیا سزاوار است که من الان می‌خواهم به منزل بروم و هیچ نداشته باشم؟! همینطور که سرم پایین بود، یک‌دفعه به ذهنم آمد، تو حاضری ده دینار بگیری و عقیده‌ات را بدهی!؟ تو ثروتمندی؛ چه گله‌ای داری!؟

ارتباط میان اضطرار و این نکته که خداوند فرد مضطری را که او را می‌خواند به مقام جانشینی خود در زمین می‌رساند. «أَمَّنْ يُجِيبُ الْمُضْطَرَّ إِذَا دَعَاهُ وَيَكْشِفُ السُّوءَ وَيَجْعَلُكُمْ خُلَفَاءَ الْأَرْضِ أَإِلَهٌ مَعَ اللَّهِ قَلِيلًا مَا تَذَكَّرُونَ ﴿آیه ۶۲ سوره نمل﴾» اینان که تمام تلاش و کوشش خود را کرده‌اند و بعد مضطر شده‌اند، نباید احساس ناامیدی کنند بلکه باید تلاششان را ادامه دهند و به درگاه خداوند متعال دعا کنند تا خداوند آسیب را از آنان دور کند و آنان را جانشینان خود در زمین قرار دهند.[امام موسی صدر، کتاب حدیث سحرگاهان با صدای محمدحسین محمودیان]