علامه حسن‌زاده آملی در اخلاص و علم و عمل سرآمد بود
آیت‌الله حسن رمضانی، استاد سطح خارج حوزه علمیه، گفت: علامه حسن‌زاده آملی در بعد اخلاص و توبه و انابه و آه و ناله به درگاه خدا سرآمد بود؛ او همچنین نسبت به علم و معرفت عاشق و شیفته بود و با همین عناصر تکون ملکوتی یافت.
به گزارش ایکنا، آیت‌الله حسن رمضانی، استاد عرفان حوزه علمیه، امروز هشتم آبان‌ماه در مراسم گرامیداشت چهلمین روز ارتحال آیت‌الله حسن‌زاده آملی که از سوی دانشگاه آزاد اسلامی برگزار شد، ضمن تمجید از شخصیت آیت‌الله حسن‌زاده آملی، گفت: آثار ایشان در عرصه فرهنگی و حوزه و دانشگاه و مراکز علمی و پژوهشی ما نمودار است و گسترده‌تر هم خواهد شد و همه کسانی که اهل فکر و اندیشه و معرفت هستند، باید در راستای بهبود وضعیت اخلاقی و فرهنگی جامعه از آن بهره ببرند.
وی با بیان اینکه انسان دارای دو بعد ملکی و ملکوتی است، افزود: بعد ملکی انسان از نطفه و علقه و مضغه شروع و به جنینی و تولد و کودکی و سپس بزرگسالی می‌رسد و بعد ملکوتی هم همین روال را دارد، اما بعد ملکوتی انسان فقط و فقط با علم و عمل و اخلاص و توبه و انابه به درگاه الهی محقق می‌شود؛ در اینجا علم همان حکم آب را برای جسم دارد و نوشیدن آب در حقیقت به معنای گوش کردن است. در عالم ماده، خوردن و نوشیدن مطرح است، ولی در عالم ملکوت، علم و عمل حکم آب و نان را دارد؛ در اینجا بهداشت جسم مطرح است و در آنجا اخلاص و بهداشت روحی.
استاد حوزه علمیه با بیان اینکه در بعد جسمی، درمان بیماری مطرح است، اما در اینجا توبه و انابه، راه درمان است، اظهار کرد: انسان با علم و عمل و اخلاص و توبه به ملکوت عالم دست خواهد یافت؛ در اینجا عزت و شرف یعنی تن ندادن به امور ناخوشایند و ناپسند مطرح است و اینطور است که انسان به عظمت ملکوتی می‌رسد و استاد حسن‌زاده در هر دو بعد یعنی تعلیم علم و به کاربستن آن سرآمد بود و لله در این مسیر قدم برداشت.
رمضانی بیان کرد: در بعد اخلاص و توبه و انابه و آه و ناله به درگاه خدا سرآمد بود و با همین عناصر تکون ملکوتی یافت. نسبت به علم و معرفت عاشق و شیفته بود، در غزلی فرموده است که «اگر دانش شود آتش/ مرا اندر دل آتش همی باشد نشمین‌ها»؛ یعنی اگر علم آتش هم باشد، دست از آن بر نمی‌دارم و چون پروانه به دور شمع می‌گردم.
این استاد حوزه گفت: یک روز که برای ملاقات ایشان رفتم، با قلم به درب منزل آمدند؛ و پرسیدم چرا با قلم آمدید؟ فرمودند خدا نکند این قلم از دست من بیفتد، اگر بیفتد از خدا درخواست می‌کنم قبل از آنکه قلم از دستم بیفتد، بمیرم.
عزت نفس آیت‌الله حسن‌زاده
رمضانی تصریح کرد: یک وقتی خدمت برخی مسئولان برای رسیدگی به وضع زندگی ایشان رفتیم، اما ایشان وقتی متوجه شدند، برآشفتند و گفتند من نمی‌خواهم بخششی به ما برسد؛ من چیزی کم ندارم، سرمایه من چشم و دست و سلامتی من است که می‌توانم با آن بنویسم و بخوانم و خدا را عبادت کنم، چرا محتاج دیگران باشم؛ من شاه و سلطانم و با داشتن این نعمت‌ها، نیازی به کسی و چیزی ندارم و چرا شما این درخواست را مطرح کردید.
استاد حوزه علمیه بیان کرد: ایشان علم را برای عمل و تعالی به سمت معبود و تقرب و تعبد و بندگی و عشق به خدا و مناجات با خدا می‌خواست و ریاضت پشت سر ریاضت و اربعین پشت سر اربعین داشت و موفقیت‌هایش را مدیون همین مسائل می‌دانست.
رمضانی اظهار کرد: فرق است میان به دست آوردن امور دنیایی و ظاهری که فانی و شئون اخروی که جاوید و باقی است؛ دنیا اگر بود، خوب است و اگر نبود، مهم نیست، زیرا زودگذر است، ولی اگر آخرت نبود ابدیت انسان از بین رفته است؛ او آنچه را در علم آموخته بود، در عمل هم به آن پایبند بود و از نظر اخلاص هم بنده دنیا و مقام نبود و دلش برای امور صوری و ظاهری نمی‌تپید و فقط خدا برای او مهم بود.
استاد عرفان حوزه علمیه بیان کرد: او نه فقط مخلِص بلکه مخلَص بود؛ فاعل مخلِص خود شخص است، ولی فاعل مخلَص، خداست و خدا دل انسان را با نوشاندن شراب طهور پاک می‌کند؛ شراب طهور به تعبیر امام صادق(ع) شرابی است که انسان را از هر رجس و چیزی غیر خدا تطهیر و مجرد می‌کند و بزرگترین رجس، انانیت است.
رمضانی گفت: ارتحال ایشان تحولی در جامعه ایجاد کرد و همه منتظر بودند که پیکر ایشان را در حرم حضرت معصومه(س) یا حرم امام رضا(ع) دفن کنند، اما او خود را ندید و فرمود مرا در کنار همسرم در روستایم دفن کنید؛ روستایی که سه ماه بیشتر افراد در آنجا نیستند و 9 ماه خالی از سکنه است؛ همه از وصیت ایشان تعجب کردند، اما او خود را ندید و وفاداری و نیکوکاری همسرش را می‌دید که به پای او زحمات زیادی کشید.
وی تأکید کرد: به این سادگی امثال آیت‌الله حسن‌زاده تربیت نمی‌شود، اما امیدواریم خداوند مثل ایشان را برای ما بیافریند.
انتهای پیام
