تقوا از هوا کناره گرفتن است + فیلم

سعید بیابانکی، در بیست‌وسومین برنامه چشمه حکمت ایکنا که به مناسبت ماه مبارک رمضان تهیه شده، با با درود به همه عزیزانی که در این شب‌ها با سلسله درس‌گفتارهای رمضانی ایکنا همراه بودند اظهار کرد: در این درس‌گفتار در خصوص صفت ویژه و ممتاز «تقوا» از دیدگاه ادبیات عرفانی به‌اختصار سخن خواهیم گفت.

در فرهنگ اصطلاحات عرفانی چنین آمده: تقوا یعنی دوری کردن از عقوبت، به‌واسطه انجام طاعات و اِحتراز از مُحَرمات.

در کتاب «شرح التعرف» اینچنین آمده: تقوای بنده از خداوند بر دو معنی باشد. یا خوف باشد از عِقاب، یا از فراق، و نشانِ این تقوا آن باشد که اوامر و نواهی حق را خلاف نکند و حقوق و حدود صحبت نگاه دارد، تا مستوجب عِقاب نگردد، و اگر خوفِ فِراق باشد از دون حق پرهیز کند و با دون او نیارامد، تا از حق جدا نماند. تقوا و پرهیزگاری از هوا کناره گرفتن است و از نفس جدا گشتن.

عطار در بیان اهمیت تقوا اینچنین سروده:

آن‌ها که پای در ره تقوی نهاده‌اند

گام نُخُست بر در دنیا نهاده‌اند

آزاد گشته‌اند ز کونین بنده‌وار

خود را همی نه مُلک نه مأوا نهاده‌اند

چون کار بخت و صورت تقوی به دیده‌اند

حالی قدم ز صورت و معنا نهاده‌اند

ایمان به توبه و به نَدَم تازه کرده‌اند

وین تازه را لباس ز تقوی نهاده‌اند

«سهل بن عبدالله» گوید: «زاد نیست؛ مگر تقوا و کار نیست مگر صبر کردن.»

«نصرآبادی» گفته است: «تقوا آن است که بنده از هرچه دونِ خدای بپرهیزد.»

به اعتقاد مولانا؛ تقوا با قدرت معجزه‌آسای خویش، می‌تواند هر چه غیر از حق را محو کند. قبل‌از مولانا؛ مشایخ صوفیه نیز صریحاً به این نکته اشاره کرده‌اند.

تقوا به مانند پناهگاهی محکم است که فرد مُتَقی را از شَرِ حَسَد و حاسد نجات دهد.

اگر در حِصنِ تقوا راه یابی

ز حاسد، وَز حَسَد؛ جاوید رَستی

سپاس بابت همراهی با این درس‌گفتار... تا فرصت شنیدار بعد، خدانگهدار...