عده‌ای شیوه علامه طباطبایی در بازگشت به قرآن را برنمی‌تابند

 

 

به نظر بنده ما باید جامعه و به خصوص قشر جوان را با تدبر در قرآن آشنا کنیم. جریان تدبری تقریبا در صد سال اخیر شکل گرفته و در کل جهان اسلام نمود دارد؛ جهان اسلام به دلایل مختلفی به این نتیجه رسید که این جریان را راه بیندازد و مهمترین دلیل هم این بود که ما خودمان می‌توانیم قرآن را تا حدودی بفهمیم ولی از متخصصان بی نیاز نیستیم و اینطور نیست که به صورت کلی از کتاب خدا بیگانه باشیم و نتوانیم با آن مرتبط شویم.

 

دوستی دارم که عنوان رساله خود را جریان تدبری در سده اخیر قرار داده و خوب است رسانه‌ای شود؛ آثاری هم تولید شده است البته مهمتر از همه باید ببینیم احساس نیاز به قرآن را چگونه می‌توانیم بین مردم احیا و ایجاد کنیم. اگر نیاز ایجاد شود در این صورت باید مدیریت کنیم که افراد در برآورده کردن این نیاز، سم را به جای آب نخورند یا گمان نبرند که سیراب شده‌اند و بی نیاز هستند.

 

ما باید نظام تعلیمی، ساختار، اهداف قرآن و شیوه‌های بیان معارف را آموزش دهیم تا شخص بداند چگونه باید استفاده کند و آن را برای حیات ابدی خود به کار بگیرد؛ تا ما باور به معاد را در مردم ایجاد نکنیم قرآن جذابیت هدایتی نخواهد داشت؛ درست است که نظام معرفتی قرآن، هرمی‌شکل و در راس آن توحید است و اساسا جوهره و اساس قرآن، توحید است و هیچ آیه‌‌ای نداریم که با واسطه یا بدون واسطه به توحید نرسد ولی قرآن برای اینکه بشر را به قله توحید برساند از معاد شروع کرده است.

 

 

 

اگر می‌خواهیم انس به قرآن و نیاز به قرآن را در مردم ایجاد کنیم باید حیات ابدی را احیا کنیم و باور کنیم یک ابدیت و حیات دیگری در پیش داریم؛ همه انسان‌ها دنبال سعادت هستند و هیچ انسانی نیست که سعادت را دوست نداشته باشد البته در مصادیق ممکن است دچار خطا شوند؛ فرد معتاد هم دنبال سعادت است ولی آن را در برآورده کردن نیاز به مواد مخدر می‌داند.

 

اگر ما به این حقیقت عقلانی و وحیانی برسیم که کامیابی حقیقی و همه جانبه فقط در عالم آخرت وجود دارد و در غیر آن نیست و بدانیم تنها کتابی که آدرس این کامیابی و سعادت را می‌داند و صادقانه در اختیار ما قرار می‌دهد قرآن است و کتب آسمانی دیگر دچار تحریف هستند و کتب دیگر هم فقط زمانی که از قرآن مطالبشان را بگیرند می‌توانند آدرس سعادتمند شدن به انسان بدهند.

 

راهکار ما برای مراجعه به قرآن ایجاد تشنگی نسبت به سعادت است و این نوع سعادت فقط در عالم آخرت پیدا می‌شود و اگر انسان دوزخی شود ناکامی و تیره‌بختی همه‌جانبه و حقیقی خواهد داشت و برای نجات از آن نیاز به قرآن دارد و اگر این نیاز ایجاد شد قدم بعدی برداشتن گام‌های علمی آموزشی و ... است؛ حال اینکه چطور باور به معاد را احیاء کنیم باید در مباحث علمی و آموزشی به این سمت برویم در این صورت مراجعه به قرآن هدفمند خواهد شد؛ آن وقت در لایه اول مخاطب آیات، عموم مردم خواهند بود؛ هر کجا قرآن فرموده است؛ یا ایها الناس؛ مخاطبش همه مردم هستند و بدون اینکه وارد تفسیر تخصصی عمیق شویم در حد ساده معانی و مفاهیم را آموزش دهیم و از منابعی مانند تذکار وحی و ذکر مبارک و تفسیر نور و ... بهره ببریم. 

 

کاری اخیرا به نام آیه‌های زندگی در ماه مبارک رمضان انجام شد؛ این کار خیلی قدم مبارک و میمونی بود؛ البته پیشینه این بحث به ده سال قبل و با نوشتن تذکار وحی باز می‌گردد؛ این تذکار از هر صفحه قرآن، یک آیه را به نام آیه زندگی انتخاب کرد و تفسیری در حد سطح عموم مردم آورده است؛ ما می‌توانیم راهکار دیگری هم پیدا کنیم یعنی در سراسر قرآن، آیاتی را بیابیم که به زندگی ما نزدیک‌تر است و آن را ترویج کنیم.