پدرانه‌های مولا برای امام حسن(ع)؛ دلت را زنده نگه دار + فیلم

به گزارش ایکنا، به مناسبت ایام ماه مبارک رمضان امسال، پای درس‌گفتار «گزیده‌هایی از نهج‌البلاغه» از زبان عماد افروغ، جامعه‌شناس و پژوهشگر حوزه دین نشسته‌ایم.

عماد افروغ در پانزدهمین قسمت این مجموعه با موضوع «زنده نگه داشتن دل» به تشریح نامه سی و یکم نهج‌البلاغه امیرالمؤمنین(ع) خطاب به فرزندشان امام حسن مجتبی(ع) پرداخت که مشروح آن را در ادامه می‌بینید و می‌خوانید.

یکی از نامه‌های عاطفی و سرشار از مطالب نورانی و گران‌سنگ نهج‌البلاغه امیرالمؤمنین(ع)، نامه سی و یکم است که امام علی(ع) به فرزندشان امام حسن مجتبی(ع) نوشته‌اند. این نامه بسیار عبرت‌آموز بوده و دلالت‌های زیادی دارد.

یکی از فرازهای این نامه در باب زنده نگه داشتن دل است. امام علی(ع) می‌فرمایند: «دلت را با اندرز نیک زنده کن، هوای نفس را با بی‌اعتنایی به حرام بمیران، جان را با یقین نیرومند کن و با نور حکمت روشنایی بخش و با یاد مرگ آرام کن. به نابودی از او اعتراف گیر و با بررسی تحولات ناگوار دنیا به او آگاهی بخش و از دگرگونی روزگار و زشتی‌های گردش شب و روز او را بترسان. تاریخ گذشتگان را بر او بنما و آنچه بر پیشینیان آمده است به یادش آور. در دنیا و آثار ویران رفتگان گردش کن و بیندیش که آن‌ها چه کرده‌اند».

در مباحث مربوط به اخلاق با مبحثی به نام اصل طلایی اخلاق روبه‌رو می‌شویم که مضمون این اصل این‌گونه است که آنچه برای خود می‌پسندی، برای دیگران نیز بپسند.

امام علی(ع) می‌فرمایند: «پسرم! نفس خود را میزان میان خود و دیگران قرار ده. پس آنچه برای خود دوست داری، برای دیگران نیز دوست بدار و آنچه را بر خود نمی‌پسندی برای دیگران نیز مپسند. ستم روا مدار آن‌گونه که دوست نداری به تو ستم شود. نیکوکار باش آن‌گونه که دوست داری به تو نیکی کنند و آنچه را که برای دیگران زشت می‌داری، برای خود نیز زشت شمار و چیزی را برای مردم رضایت مده که برای خود نمی‌پسندی. آنچه نمیدانی مگو و بدان که خود بزرگ‌بینی و غرور مخالف راستی و عقل است.

پسرم! بدان که روزی دو قسم است. یکی آنکه تو آن را می‌جویی و دیگر آنکه او تو را می‌جوید و اگر به سوی آن نروی، خود به سوی تو خواهد آمد. چه زشت است فروتنی به هنگام نیاز و ستم‌کاری به هنگام بی‌نیازی. همانا سهم تو از دنیا آن اندازه خواهد بود که با آن سرای آخرت را اصلاح کنی. گاهی ناامیدی خود رسیدن به هدف است، آنجا که طمع‌ورزی هلاکت باشد. چنان نیست که هر عیبی آشکار و هر فرصتی دست یافتنی باشد، چه بسا که بینا به خطا رود و کور به مقصد رسد».