حرف‌های بدون عمل از منظر امام علی(ع) / برترین و بی‌ارزش‌ترین دانش‌ها کدامند + فیلم
جامعه‌شناس و پژوهشگر حوزه دین با اشاره به فرازهایی از خطبه بیست و نهم نهج‌البلاغه امیرالمؤمنین(ع)، به موضوع پیوند نزدیک میان علم و عمل پرداخت و گفت: در فرازهای مختلفی از نهج‌البلاغه بر موضوع سبقت عمل بر حرف تأکید شده است.
به گزارش ایکنا، به مناسبت ایام ماه مبارک رمضان امسال، پای درس‌گفتار «گزیده‌هایی از نهج‌البلاغه» از زبان عماد افروغ، جامعه‌شناس و پژوهشگر حوزه دین نشسته‌ایم.
عماد افروغ در ششمین قسمت این مجموعه با موضوع «پیوند نزدیک علم و عمل» به بحث در رابطه با موضوع ضرورت سبقت‌گیری عمل بر حرف در بیانات امیرالمؤمنین(ع) پرداخت که مشروح آن را در ادامه می‌بینید و می‌خوانید.
در ادامه خطبه نهم نهج‌البلاغه امیرالمؤمنین(ع) وعده داده بودیم که به خطبه بیست و نهم نهج‌البلاغه نیز اشاره‌ای داشته باشیم. این خطبه نیز در ارتباط با تقدم عمل بر حرف و مذمت حرف بدون عمل بیان شده است. امام علی(ع) در این خطبه می‌فرمایند: «ای مردم کوفه! بدن‌های شما در کنار هم، اما افکار و خواسته‌های شما پراکنده است. سخنان ادعایی شما سنگ‌های سخت را می‌شکند، ولی رفتار سست شما دشمنان را امیدوار می‌کند. در خانه‌هایتان که نشسته‌اید، ادعاها و شعارهای تند سر می‌دهید، اما در روز نبرد می‌گویید ای جنگ! از ما دور شو و فرار می‌کنید».
در همین رابطه اجازه می‌خواهم که به دو حکمت 92 و 366 نهج‌البلاغه نیز اشاره کنم. حضرت امیر(ع) در حکمت 92 عموم مردم را مخاطب خود قرار داده و می‌فرمایند: «بی‌ارزش‌ترین دانش، دانشی است که بر سر زبان است و برترین علم نیز علمی است که در اعضا و جوارح آشکار است». این حکمت نهج‌البلاغه نیز عمل و سبقت عمل بر حرف را مورد توجه قرار می‌دهد.
امیرالمؤمنین(ع) در حکمت 366 نهج‌البلاغه نیز می‌فرمایند: «علم و عمل پیوندی نزدیک دارند و کسی که دانست، باید بدان عمل کند؛ چراکه علم، عمل را فراخواند، اگر پاسخش داد، می‌ماند وگرنه کوچ می‌کند».
این حکمت نیز همانند حکمت قبلی در ارتباط با پیوند علم و عمل بیان شده است. کسانی که اهل فن و نظریه‌پردازی هستند و بسیاری از مسائل جاری جامعه را رصد می‌کنند، متوجه این موضوع شده‌اند که متأسفانه امروز حرف‌های بدون عمل زیادی را از گوشه و کنار می‌شنویم و ظاهرا این حرف‌های بدون عمل برای عده‌ای خاص نیز کارکرد مثبتی دارند. تا زمانی که حرف‌های بدون عمل کارکرد مثبتی در جامعه دارند، نمی‌توان امیدی به بهبود و پیشرفت اوضاع داشت.
انتهای پیام
