گناهی که تولید پشیمانی کند، بهتر از حسنه‌ای است که سبب «عُجب» شود
گروه اندیشه: رئیس مرکز رسیدگی به امور مساجد گفت: در ترازوی عدل خداوند، گناهی که در انسان تولید پشیمانی کند، بهتر از آن حسنه‌ای است که سبب «عُجب» شود و همین مسئله دلیل حقیقی محبت خاص خداوند به توبه‌کنندگان است.
به گزارش خبرگزاری بین‌المللی قرآن (ایکنا) به نقل از روابط عمومی مجموعه فرهنگی سرچشمه، حجت‌الاسلام محمدجواد حاج علی‌اکبری، رئیس مرکز رسیدگی به امور مساجد، شب گذشته 28 بهمن‌ماه در جلسه شرح و تفسیر صحیفه سجادیه که در مجموعه فرهنگی شهدای انقلاب اسلامی (سرچشمه) برگزار شد، به شرح و تفسیر بخش پایانی دعای 38 از این کتاب شریف پرداخت.
حاج علی‌اکبری در ابتدا با اشاره‌ای به مباحث جلسه گذشته بیان کرد: هر فردی با تناسب به مکان، زمان، شرایط، سن و موقعیت خود می‌تواند با محاسبه مؤمنانه و چشم تقوایی، خطاها و کمبودهای خود را بیابد و برای آن‌ها از خداوند طلب پوزش کند. این عذرخواهی، همان توبه جامع است که انسان را به مرحله عصمت و مصونیت از گناه نزدیک می‌کند؛ و این توبه جامع همان توبه نصوح است.
وی در ادامه با ذکر توضیحی درباره ارکان توبه حقیقی، اظهار کرد: توبه حقیقی از نظر برخی دو رکن یعنی "پشیمانی" و "تصمیم بر عدم ارتکاب مجدد" دارد، اما به اعتقاد ما توبه یک رکن دارد و آن پشیمانی است. اما همین پشیمانی درجات مختلفی دارد و درجه عالی آن، زمانی است که شما در موقعیتی قرار می‌گیرید که از نظر روحی و روانی تصور انجام آن گناه را نیز نمی‌کنید و این یعنی همان مصونیت و عصمتی که تأکید کردیم.
حاج علی‌اکبری افزود: پشیمانی حقیقی و تمام‌عیار زمانی اتفاق می‌افتد که انسان به بصیرت کاملی از گناه و آسیب آن برسد. در این صورت آن توبه کامل است که دیگر امکان بازگشت ندارد و اگر انسان موفق شد چنین توبه‌ای کند، محبت خاص پروردگار شامل حال او می‌شود. پس از این صحبت است که امام سجاد(ع) خداوند را با صفت زیبای "دوستدار توبه‌کنندگان" خطاب می‌کند و دعا را به پایان می‌برد.
رئیس مرکز رسیدگی به امور مساجد سپس درباره دلایل محبت خاص خداوند متعال به توبه‌کنندگان صحبت کرد و ادامه داد: توبه مسبوق به گناه است. حال چطور می‌شود فردی گناهکار توبه کند و مورد توجه و محبت خاص خداوند نیز قرار گیرد؟ علاوه بر اینکه رحمت خدا شامل حال او شده، گناهش پاک شود و به جای آن نیز حسنه‌ای برایش نوشته شود؟ عامل اصلی محبت خاص خدا چیست؟
وی سپس به نتایج حاصل از تحقیقات خود در این خصوص اشاره و اظهار کرد: دلیل اصلی این محبت خاص، نداشتن "عجب" یا به تعبیر دیگر "خود را بی‌عیب و نقص دیدن" از سوی توبه‌کننده است.
این کارشناس مذهبی در توضیح بیشتر این مسئله گفت: فردی که توبه حقیقی کرد و نسبت به گناه خود به معرفت رسید، هیچ‌گاه خود را نمی‌بخشد و تا پایان عمر، سرش پایین است؛ از خداوند انتظار و توقع بخشش دارد اما از سوی دیگر از خود نیز نمی‌تواند بگذرد و تا پایان عمر خود را گناهکار می‌بیند. در نتیجه هیچ وقت گرفتار گناه «عُجب» نمی‌شود.
وی تأکید کرد: «عجب» برای بسیاری از افرادی که به تصور خود کار حسنه می‌کنند، پیش می‌آید؛ حتی برای امثال ما روحانیون هم می‌تواند اتفاق بیافتد. مثلاً وقتی که وارد محراب می‌شویم، پیش خود بگوییم «چه جمعیتی برای نماز خواندن پشت سر ما به مسجد آمد»، درحالی که اگر گرفتار این گناه شویم، دیگر تمام است و این گناه بنا بر روایات همه حسنات را می‌سوزاند.
حاج علی‌اکبری با بیان این که «عجب»، قله حماقت است، افزود: در ترازوی عدل خداوند، گناهی که در انسان تولید پشیمانی کند بهتر از آن حسنه‌ای است که سبب «عجب» شود و همین مسئله دلیل حقیقی محبت خاص خداوند به توبه‌کنندگان است.
گفتنی است جلسه شرح و تفسیر صحیفه سجادیه دوشنبه هر هفته بعد از نماز مغرب و عشاء در مجموعه فرهنگی شهدای انقلاب اسلامی(سرچشمه) به نشانی پائین‌تر از میدان بهارستان، نرسیده به چهارراه سرچشمه، انتهای خیابان شهید صیرفی‌پور برگزار می‌شود.
