نگاه برخی فیلم‌ها به روحانیت مبتنی بر باورهای سکولار است
گروه هنر: در برخی از فیلم‌های سینمایی به روحانیت همانند فردی که خود را از دنیای روز و مسائل اجتماعی و سیاسی جدا کرده نگریسته می‌شود، نگاهی که مدنظر اندیشه‌های سکولار است.
احمد پهلوانیان، سرپرست دانشکده صدا و سیمای قم، در گفت‌وگو با خبرگزاری بین‌المللی قرآن(ایکنا) درباره نقش و جایگاه روحانیت در سینمای یک دهه اخیر گفت: در ابتدای پرداختن به این موضوع، باید درباره علت چنین گرایشی در سینما صحبت کنیم؛ اینکه آیا این گرایش به خاطر این به وجود آمده که چنین موضوعاتی واقعا دغدغه ذهنی سینماگران است یا اینکه به عنوان یک مسئله اجتماعی به آن توجه می‌شود؟ یکی از دلایل این است که به خاطر جذابیت موضوع و اقبالی که منتقدان و مردم به این موضوع دارند، سینماگران به این سمت سوق پیدا کرده‌اند.
وی افزود: با توضیح فوق از نگاه من توجه به روحانیت در سینمای ایران بسیار نادر رخ داده است، دلیلم نیز این است که آن شخصت و جایگاهی که روحانیت در سینمای ما دارد، به شکل ناقصی مورد توجه قرار گرفته است، چون آنچه ما از روحانیت در فیلم‌های سینمایی می‌بینیم متکی به نگاه‌های قدیمی و سنتی است که ربطی به زمان و زندگی معاصر ندارد. برای همین معمولا شاهدیم که جنبه‌های مختلف زندگی روحانی در فیلم‌های سینمایی ترسیم نمی‌شود، بلکه تنها نگاهی خاص است که مدنظر فیلمسازان قرار می‌گیرد!
این مدرس دانشگاه ادامه داد: این را به جرئت می‌توانم بگویم که در برخی از فیلم‌های سینمایی پا فراتر نهاده شده و به نوعی تصویری که از روحانی عرضه می‌شود، مبتنی بر باورهای سکولار است؛ روحانی که علاقمند نیست به مسائل سیاسی و اجتماعی پیرامون خود بپردازد؛ این روحانی به هیچ وجه آن چیزی نیست که ما بعد از انقلاب شاهدش هستیم. به عبارت دیگر انقلاب اسلامی توانسته دنیای امروز را تحت تاثیر خود قرار دهد، پس چگونه می‌توان متصور شد روحانیتی خط مقدم انقلاب است، چنین واکنش و عملکردی داشته باشد.
وی به توضیح فوق اضافه کرد: آثاری که در این حوزه تولید شده‌اند، عمدتا کارهای باکیفیتی هستند که به لحاظ ساختار و شکل از استانداردهای خوبی بهره برده‌اند، اما همانگونه که پیشتر گفتم شکل نگاه به روحانیت آنگونه که باید، مطابق با روحانیت زمان حال نیست. فیلم‌هایی چون «طلا و مس» و «زیر نور ماه» گواه بارز این ادعا هستند که در آنها روحانی تنها به خلوت و ایمان خود توجه دارد و این گوشه‌نشینی را هم برای خود مزیتی فرض می‌کند.
پهلوانیان در پاسخ به سؤال پایانی مبنی بر اینکه آیا نشان دادن روحانی فعال در عرصه اجتماع و سیاست ترویج روحانیت حکومتی است؟ تصریح کرد: مطرح کردن عنوان‌هایی چون روحانی حکومتی مشابهات دیگری همچون دین حکومتی نیز دارد که در حقیقت نوعی گمراه کردن اذهان است، زیرا دین مبین اسلام اگر بخواهد به درستی فهمیده شود، نمی‌تواند حکومتی نباشد. برای همین اگر روحانی بخواهد رسالت خودش را که همان هدایت مردم به سوی حقانیت است به درستی انجام دهد، راه دیگری جز پرداختن به مسائل روز اجتماعی و سیاسی ندارد.
