احمد شاکری:
افراد کمی در حوزه نقد ادبیات دفاع مقدس فعال هستند
کانون خبرنگاران نبأ: نویسنده و منتقد ادبی گفت: در حوزه ادبیات انقلاب و دفاع مقدس داستان‌نویس‌های زیادی داریم اما در حوزه نقد افراد کمی فعال هستند و در حوزه پژوهش از این هم کمتر است.
به گزارش کانون خبرنگاران ایکنا، نبأ، احمد شاکری، نویسنده و منتقد ادبی با حضور در برنامه تلویزیونی «شابک» در خصوص حرفه نویسندگی و منتقدی گفت: نویسندگی و منتقدی هرکدام لذت خاص خود را دارد و مهارت‌های خاص خود را می‌طلبد، ورود بنده به حوزه نقد و پژوهش بیشتر به دلیل ضرورت‌ها بود تا علایق چراکه در حوزه ادبیات انقلاب و دفاع مقدس داستان‌نویس‌های زیادی داریم اما در حوزه نقد افراد کمی فعال هستند و در حوزه پژوهش از این هم کمتر است؛ لذا ضرورت موجب شد بنده به این حوزه وارد شوم.
وی افزود: به صورت حرفه‌ای حتما نباید منتقد داستان‌نویس هم باشد اما مطلوب این است که شخص هم نویسنده باشد و هم منتقد تا بتواند یک سری ظرایف را در کار خود لحاظ کند ظرایفی که منتقد صرف شاید قادر به درک آنها نباشد.
این نویسنده با اشاره به معروف‌ترین اثر خود عنوان کرد: برجسته‌ترین اثر من رمان «انجمن مخفی» است و به این دلیل به حوزه مشروطه و تاریخی وارد شدم که در این سوژه تجربه شخصی داشتم و دیگر تطبیق واقعه عاشورا و آن مقطع زمانی بود؛ رمان «انجمن مخفی» تلاش دارد یک بازخوانی از واقعه عاشورا در دو مقطع زمانی داشته باشد.
شاکری در ارتباط با کتاب‌های برتر حوزه دفاع مقدس بیان کرد: در حوزه رمان کتاب‌های خوبی نوشته شده است. کتاب «کوچه نقاش‌ها» مربوط به سید‌ابوالفضل کاظمی از نظر فضا و شخصیت‌ها کتاب خوبی است و من آن را بسیار می‌پسندم و دیگر کتاب «من زنده‌ام» خانم معصومه‌آباد که تصویر بسیار خوبی از یک زن مسلمان انقلابی و مجاهد به مخاطب ارائه می‌دهد و از جمله کتاب‌های دیگری که می‌توان از آنها یاد کرد کتاب «پایی که جا ماند» است که پیشنهاد می‌شود مردم این کتاب‌ها را مطالعه کنند.
وی ادامه داد: نفس سینما و تلویزیون مغایرتی با مطالعه ندارند و اتفاقا هر دوی این قالب‌ها به نوعی سکوی پرش ادبیات هستند اما متأسفانه در کشور ما این پیوند میان ادبیات و رسانه‌های تصویری برقرار نشده است و من به‌جای اینکه سینما و تلویزیون را متهم کنم که مانع مطالعه می‌شوند این پرسش را مطرح می‌کنم که سینماگران و اهالی تلویزیون چقدر با ادبیات آشنا هستند و چقدر دغدغه معرفی ادبیات بومی کشور را دارند؟
شاکری در پایان با اشاره به آرزوی کتابی خود گفت: خواندن شبیه غذا خوردن است و همان‌طور که اشتیاق غذا نیاز به مقدماتی دارد کتاب خواندن هم نیاز به مقدماتی دارد تا انرژی لازم برای مطالعه ایجاد شود. آرزو دارم به سطحی برسیم که بتوانیم داشته‌ها و تجربیات ناب تاریخی‌مان را در قالب داستان بیان و منتقل کنیم چراکه همین روایت جذاب می‌تواند خلأ موجود در بسیاری از سخنرانی‌ها و مستقیم‌گویی‌ها را جبران کند.
وی افزود: به صورت حرفه‌ای حتما نباید منتقد داستان‌نویس هم باشد اما مطلوب این است که شخص هم نویسنده باشد و هم منتقد تا بتواند یک سری ظرایف را در کار خود لحاظ کند ظرایفی که منتقد صرف شاید قادر به درک آنها نباشد.
این نویسنده با اشاره به معروف‌ترین اثر خود عنوان کرد: برجسته‌ترین اثر من رمان «انجمن مخفی» است و به این دلیل به حوزه مشروطه و تاریخی وارد شدم که در این سوژه تجربه شخصی داشتم و دیگر تطبیق واقعه عاشورا و آن مقطع زمانی بود؛ رمان «انجمن مخفی» تلاش دارد یک بازخوانی از واقعه عاشورا در دو مقطع زمانی داشته باشد.
شاکری در ارتباط با کتاب‌های برتر حوزه دفاع مقدس بیان کرد: در حوزه رمان کتاب‌های خوبی نوشته شده است. کتاب «کوچه نقاش‌ها» مربوط به سید‌ابوالفضل کاظمی از نظر فضا و شخصیت‌ها کتاب خوبی است و من آن را بسیار می‌پسندم و دیگر کتاب «من زنده‌ام» خانم معصومه‌آباد که تصویر بسیار خوبی از یک زن مسلمان انقلابی و مجاهد به مخاطب ارائه می‌دهد و از جمله کتاب‌های دیگری که می‌توان از آنها یاد کرد کتاب «پایی که جا ماند» است که پیشنهاد می‌شود مردم این کتاب‌ها را مطالعه کنند.
وی ادامه داد: نفس سینما و تلویزیون مغایرتی با مطالعه ندارند و اتفاقا هر دوی این قالب‌ها به نوعی سکوی پرش ادبیات هستند اما متأسفانه در کشور ما این پیوند میان ادبیات و رسانه‌های تصویری برقرار نشده است و من به‌جای اینکه سینما و تلویزیون را متهم کنم که مانع مطالعه می‌شوند این پرسش را مطرح می‌کنم که سینماگران و اهالی تلویزیون چقدر با ادبیات آشنا هستند و چقدر دغدغه معرفی ادبیات بومی کشور را دارند؟
شاکری در پایان با اشاره به آرزوی کتابی خود گفت: خواندن شبیه غذا خوردن است و همان‌طور که اشتیاق غذا نیاز به مقدماتی دارد کتاب خواندن هم نیاز به مقدماتی دارد تا انرژی لازم برای مطالعه ایجاد شود. آرزو دارم به سطحی برسیم که بتوانیم داشته‌ها و تجربیات ناب تاریخی‌مان را در قالب داستان بیان و منتقل کنیم چراکه همین روایت جذاب می‌تواند خلأ موجود در بسیاری از سخنرانی‌ها و مستقیم‌گویی‌ها را جبران کند.
