برگزاری نشست علمی پژوهشی «کرونا و علائم آخرالزمان» در چالوس

به گزارش ایکنا از مازندران، سهیلا اسکندری معاون فرهنگی مدرسه علمیه خواهران امام حسین(ع) چالوس امروز ۱۹ خردادماه با اشاره به مفهوم علائم ظهور، گفت: علائم از نظر لغوی به معنای آنچه سبب شناختن کسی یا چیزی می‌شود و ظهور هم آشکار شدن چیزی که پیش‌تر ظاهر بوده، است و در اصطلاح، ظاهر شدن حضرت مهدی(عج) پس از پنهان شدن طولانی برای قیام و برپایی حکومت عدل جهانی است.

وی افزود: آخرالزمان هم به زمان تولد و رسالت حضرت رسول اکرم(ص) و هم به دوران ظهور منجی عالم بشریت اطلاق دارد و علائم آن حتمی و متقارب به ظهور و هم غیرحتمی و غیرمتقارب به ظهور است.
اسکندری تصریح کرد: علائم ظهور به‌صورت توصیفی است که به ظاهر روایات استناد شده و حمل بر آن‌ها تمثیلی و امری غیرقابل قبول است و در این صورت دیگر به هیچ یک از روایات در موضوعات دیگر نمی‌توان حکم قطعی داد مگر اینکه شواهد بر تمثیلی بودن آن وجود داشته باشد.
معاون فرهنگی مدرسه علمیه خواهران چالوس، تصریح کرد: بر اساس برخی روایات شاید بتوان این‌طور استنباط کرد که بیماری کرونا از علائم ظهور است، در حالی‌که نکاتی وجود دارد که مانع این برداشت می‌شود، از جمله روایتی از حضرت علی (ع) در کتاب غیبت شیخ طوسی(ره) که فرموده‌اند: «بین ید القائم، یعنی پیش از ظهور دو مرگ سفید و سرخ هست که منظور از مرگ سرخ جنگ و شمشیر و مرگ سفید طاعون است؛ همچنین در کتاب کمال‌الدین مرحوم صدوق(ره)، امام صادق (ع) فرمودند: «قدام القائمه مومتتان» یعنی دو مرگ وجود دارد تا این که از هر هفت نفر، پنج نفر نابود می‌شوند، که با این روایات، اثبات علامت ظهور بودن بیماری کرونا تثبیت نمی‌شود.
وی گفت: با یک یا چند روایت نمی‌توان نتیجه‌گیری کرد؛ بلکه باید قرائن و شواهد تفسیر‌هایی که پایه و اساس دارد را مورد توجه قرارداد؛ زیرا از این اسناد یک مرگ عجیب برداشت می‌شود، در حالی‌ که آمار کرونا نسبت به مبتلایان خودش در کل جهان چند درصد بیشتر نیست و ما با بیماری‌هایی با تلفات بیشتر از این روبرو بودیم که حتی توان دفن جنازه‌ها وجود نداشت.
وی بیان کرد: امروز مسئله مهم‌تر از علائم ظهور، بحث فراهم شدن شرایط ظهور است که باید با بصیرت زیر پرچم ولایت‌فقیه و تحت امر رهبر معظم انقلاب، بستر و شرایط آن را آماده کنیم.
اسکندری اظهار کرد: در حال حاضر وظیفه ما، تشنه کردن مردم جهان نسبت به ظهور حضرت مهدی (عج) است، به‌طوری‌که همه مکاتب و مسلک‌های موجود در دنیا احساس نیاز به موعود و ناجی را احساس کنند.