«امنیت» حلقه مفقوده همیشگی در التهابات افغانستان بوده است

به گزارش ایکنا، در روزهای اخیر وضعیت سیاسی و امنیتی در افغانستان به سرعت در حال تغییر است و به نظر می‌رسد که تحولات این کشور به شدت در حال تأثیرگذاری بر سرنوشت و آینده مردم افغانستان و منطقه خاورمیانه است.

خروج نظامیان آمریکایی و عدم مقاومت جدی در برابر طالبان باعث شد که این گروه در نهایت بتواند بر پایتخت افغانستان تسلط پیدا کرده و تقریباً بدون هیچ مقاومت جدی، بتواند حکومت اشرف غنی رئیس جمهور این کشور را سرنگون کنند.

با این همه وضعیت آنطور که طالبان خواسته پیش نرفته و در برخی از نقاط افغانستان گروه‌های مقاومت به مقابله با این گروه پرداخته‌اند. از سوی دیگر، به نظر می‌رسد که برخلاف اظهارات مقامات این گروه، طالبان همچنان باورهای افراطی خود را داشته و اخبار رسیده حاکی از ادامه سیاست‌های سختگیرانه اجتماعی و فرهنگی این گروه در مناطق تحت کنترل طالبان است.

عبدالشکور فلاح، کارشناس مسائل افغانستان و عضو جامعه قرآنی این کشور در گفت‌وگویی که با ایکنا داشت در پاسخ به سؤالی در مورد دلایل قدرت گرفتن سریع طالبان و سقوط شهرهای افغانستان با اشاره به نوع خروج نیروهای آمریکایی از این کشور گفت: دلیل عمده این اتفاق اعلام زودهنگام خروج نیروهای آمریکایی از افغانستان بود که این موضوع  نوعی بی‌اعتمادی در بین اعضای دولت افغانستان، نیروهای امنیتی، ارتش و مردم ایجاد کرد.

بیشتر بخوانید:

• حضور بیست ساله در افغانستان دستاوردی برای آمریکا نداشته است
• تطهیر طالبان اشتباهی استراتژیک است
• رسیدن به قدرت از راه جنگ، اندیشه غالب طالبان است / تداوم استراتژی آمریکایی ناامنی در منطقه
• استراتژی جدید آمریکا «باتلاق‌سازی افغانستان» برای منطقه است

فلاح ادامه داد: در این شرایط مردم احساس کردند که با خروج نیروهای آمریکایی از افغانستان، نیروهای دولتی توان دفاع از دولت و نظام را در مقابل طالبان ندارند. برعکس، طالبان با اعلام خروج آمریکا از افغانستان در پی توافق دوحه، هم از لحاظ سیاسی در سطح جهان جایگاه و روحیه بهتری گرفتند و هم از نظر لحاظ نظامی انسجام بیشتری پیدا کردند.

این کارشناس مسائل افغانستان تصریح کرد: البته عوامل دیگری هم در کار بود تا طالبان از نظر روحی، نظامی و سیاسی در سطح بالایی قرار بگیرد و باعث شود آنها با توان و امید بیشتری حمله به مراکز دولتی را از سر بگیرند.

فلاح در مورد برخی از اظهارات در مورد اینکه نوعی همدلی در بین مردم و طالبان باعث شده که این گروه با مقاومت چندانی روبه‌رو نباشد، گفت: مردم چون در 20 سال جنگ اخیر و حدود 40 سال جنگ داخلی که از زمان حکومت کمونیست‌ها بر افغانستان و اشغال نظامی این کشور به دست اتحاد جماهیر شوروی در کشور خود درگیری دیده‌اند، از جنگ خسته شده و به دنبال صلح بودند.

وی افزود: وقتی طالبان برخی مناطق را تصرف کردند، مردم افغانستان به دلیل نارضایتی از نظام حکومت گذشته و ریاست جمهوری اشرف غنی و به اوج رسیدن فساد، تبعیض، بی‌عدالتی و چپاول رسمی و دولتی، به این دولت امید چندانی نداشتند و خواستار امنیت بودند. مردم افغانستان این تصور را داشتند که اگر طالبان مناطقی را در دست بگیرند، امنیت دارند.

این کارشناس مسائل افغانستان تصریح کرد: به لحاظ فرهنگی  و نژادی هم بیشتر مردم افغانستان با  طالبان هم‌خون هستند و چیز زیادی را از دست نمی‌دادند. بیشتر مردمی که در بافت قبیله‌ای و روستایی زندگی می‌کردند با طالبان مشکلی نداشتند و به نوعی در بیشتر این مناطق آماده قدرت گرفتن طالبان بودند. با این همه در مراکز شهرها مردم این نظر را نداشتند.

وی در مورد آینده افغانستان با توجه به وقایع و رخدادهای اخیر گفت: به نظر می‌رسد با توجه به تحولات کنونی از لحاظ سیاسی، نظامی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی به آینده افغانستان چندان امیدی نیست. البته طی بیست سال گذشته با وجود مسائلی مانند فساد و مشکلاتی که بود، جنبه‌های مثبتی هم به چشم می‌خورد.

فلاح در پایان یادآور شد: از نظر آزادی بیان، توجه به حقوق بشر، آزادی رسانه و مخصوصاً احساس امنیت شیعیان افغانستان نکات مثبت و پیشرفت‌هایی حاصل شده بود. البته در چند سال اخیر بر اثر حوادث تروریستی مردم افغانستان دچار یأس شده بودند اما کارهای مثبتی  انجام شده و مردم هزاره و شیعه افغانستان تقریباً در آسایش بودند.

این کارشناس مسائل افغانستان با تأکید بر غیر قابل پیش‌بینی بودن آینده این کشور گفت: به شخصه احساس می‌کنم همه چیز تمام شده و اینکه در آینده حوادث چگونه رقم بخورد زیاد قابل پیش‌بینی نیست. امیدواریم به کمک همسایگان و مجامع بین‌المللی و مهمتر از همه با توکل بر خدا این مشکلات که قابل پیش‌بینی بود، برای مردم مظلوم افغانستان برطرف و دهه 90 میلادی در افغانستان تکرار نشود. امیدواریم با درایت‌ورزی سیاست‌های امارت اسلامی و تحریک اسلامی طالبان مشکلات برطرف و آرامش نسبی در کشور برقرار شود.