راه برون‌رفت از ابتلائات آخرالزمانی برای شیعیان
مدیر مسئوله موسسه فرهنگی هنری موعود عصر(عج) ضمن تشریح شرایط شیعیان در آخرالزمان، گفت: راه برون‌رفت از ابتلائات آخرالزمانی توبه و نو کردن عهد با امام عصر(عج) است.
به گزارش ایکنا به نقل از روابط عمومی موسسه فرهنگی هنری موعود عصر(عج)، نشست 158 از سلسله نشست‌های فرهنگ مهدوی به موضوع «موقعیت آخرالزمانی شیعیان و چهار خط استراتژیک» در سالن اجتماعات مسجد حضرت امیر(ع) برگزار شد.
در این نشست اسماعیل شفیعی سروستانی، مدیر مسئوله موسسه فرهنگی هنری موعود عصر(عج) ضمن بیان شرح معنای شیعه در قرآن و روایات مهدوی به شرح وظیفه شیعیان در آخرالزمان پرداخت.
معنا و سرآغاز تشیع
سروستانی معنای رایج «شیعه» از نظر متکلمان و مفسران را شرح داد و گفت: «شیعه در معنای رایجش به مفهوم افرادی است که به پیروی از رسول خدا(ص)، امیرمؤمنان علی(ع) را به ولایت پذیرفته‌اند». ایشان سرآغاز تاریخ شیعه را برخلاف تصور رایج پس از رحلت رسول خدا(ص) و پس از شکل گرفتن جریان اشعریان ندانسته و تاکید کرده که بر اساس روایات معصومان(ع)، در همان زمان حیات رسول اکرم(ص)، «شیعه» اصطلاحی رایج بود که به کسانی اطلاق می‌شد که در دل محبت مولا امیرمؤمنان علی بن ابی‌طالب(ع) داشتند.
این محقق حوزه امامت و مهدویت افزود: در قرآن سه بار واژه شیعه برای پیروی از انبیا آمده است. در سوره قصص آیه 15 همچنین در سوره صافات آیه 83 به این واژه اشاره شده است و در هر سه بار، معنای شیعه به معنای «پیروان پیامبران» وارد شده است.
وی برای نمونه به آیه «وَإِنَّ مِنْ شِیعَتِهِ لَإِبْرَاهِیمَ؛ و بى گمان ابراهیم ازشیعیان (نوح) است»، اشاره کرد و گفت: از حضرت ابراهیم(ع) در این آیه به عنوان شیعه (پیرو) حضرت نوح نبی(ع) یاد شده است. همچنین در تفسیر این آیه از زبان امام صادق(ع) آمده است که حضرت ابراهیم(ع) از شیعیان و ارادتمندان به علی بن ابی‌طالب(ع) بود و منظور از ضمیر متّصل «ـه» در آیه به امیرمؤمنان(ع) است.
سروستانی در تبیین معنای حقیقی شیعه افزودند: در آیه 15 سوره قصص، خداوند از واژه «شیعه» برای معرفی دوست و پیرو حضرت موسی(ع) استفاده کرده است و حضرت باقر(ع) نیز در روایتی بر آن صحه گذاشته است. بنابراین شیعه نه فقط پیروان امیرمؤمنان علی(ع)، بلکه پیروان حقیقی پیامبران هستند.
وی سخن خود را به نامه امیرمؤمنان علی(ع) مستند کرد که فرموده‌اند: «بسم الله الرّحمن الرّحیم؛ این نامه از بنده خدا، علی امیرالمؤمنین به شیعه او از مؤمنان و مسلمانان! این نام (شیعه) اسمی است که خداوند در کتاب (قرآن) گرامی داشته و به آن شرافت داده است و در قرآن فرموده: از پیروان و شیعه نوح، ابراهیم بود و شما شیعه پیامبرید و شیعه اسم خاص نیست و امری نوظهور و بدعت گونه نیست و درود و سلام بر شما باد».
خداوند شرافت ِآل الله را به شیعیان منتقل کرده است
وی ادامه داد: شیعه در قرآن به عنوان اسم شریفِ ارزشمند ذکر شده است، یعنی شیعه لفظ نیست بلکه حامل یک حقیقت است. شیعه لفظ خالی از معنا نیست، بلکه لفظی است که خداوند رحمان بدان شرافت بخشیده است و چیزی که خداوند به آن شرافت آسمانی داده است، مقدس است. «خانه خدا، مقدس». «انبیای عظام، مقدس». «کتاب خدا، مقدس». و به تبع آن شرافت بدان انتقال یافته است. یعنی خداوند رحمان شرافت و قداست آل الله را به شیعیان منتقل کرده است. پس شرافت شیعه عَرَضی نیست، زائد نیست، بلکه یک شرافت بلند آسمانی است که خداوند رحمان به شیعیان اهدا کرده است.
مهاجرت شیعیان به ایران
مدیرمسئول ماهنامه موعود، در ضمن اشاره به ایرانیان به عنوان شیعیان اثرگذار در تاریخ اسلام، مهاجرت شیعیان به ایران را از عوامل تقویت اسلام و شیعه عنوان کرد و گفت: پس از سرکوب قیام مختار و احیاى مجدد قدرت بنىامیه و ظهور حجاج (مرد قدرتمند ایشان در شرق)، فشار و سختگیرى بر تمامى معارضان اموى از جمله خوارج و شیعه به نهایت خود رسید. سیاستهاى خشن و سرکوبگر حجاج موجب شد تا برخى از شیعیان در پى یافتن گریزگاه به ایران روى آورند. سکونت و استقرار شیعیان قبیله اشعرى در قم پس از شکست قیام ابن اشعث گواهى بر این مدعاست.
سروستانی تشکیل حکومت شیعی اشعریان را سرآغاز اتفاقی مبارک دانست که سبب انتقال مواریث اهل بیت(ع) به نسل‌های بعدی شد و افزود: در سلسله دولت‌های شیعه، دولت‌شهر اشعریان توانست در چهار قالب: «تأسیس حوزه علمیه قم»، «تربیت نخبگان سیاسی و مذهبی»، «پدیدآوری آثار مکتوب و تبلیغ» و «نشر تشیع» میراث امامیه را حفظ کند و به دولت‌ها و نسل‌های آتی انتقال دهد.
شیعیان در رنج تا وقت معلوم
محقق حوزه مهدویت و امامت پس از بیان برخی مصائب رفته بر شیعیان و تحمل رنج‌ها، تبعیدها، تبعیض‌ها و درد‌های فراوان، پایان این دوران تلخ را ظهور موفور السرور حضرت بقیه‌الله(عج) دانست و افزود: هرچند آمد و شد دولت‌های شیعی و غیرشیعی وضعیت پیروان آل‌الله(ع) را تغییر می‌داد، اما با این حال در تمامی این دوران، شیعیان آسایش و آرامش نداشتند و این امر همین‌گونه باقی می‌ماند تا زمان تشکیل دولت اهل بیت(ع).
سروستانی با استناد به کلام امام باقر(ع) که فرمودند: هر مردمی را دولتی است که منتظر آن هستند و دولت ما پایان روزگار آشکار می‌شود، گفت: امام صادق(ع)، علت تأخر دولت کریمه اهل بیت(ع) را چنین بیان کردند: «تا کسی نگوید اگر ما هم به حکومت می‌رسیدیم، به عدل رفتار می‌کردیم. پس از آن، برپاکننده حق و عدل قیام می‌کند.»
وی به یادآوری قسم جلاله ابلیس لعین، درباره کین‌ورزی و دشمنی با مخلصان و شیعیان آل‌الله(ع)، او را مترصد یافتن فرصت برای از میدان به در کردن شیعیان و مسلمانان دانست و آخرالزمان را زمان جولان او اعلام کرد.
سروستانی با اشاره به چندین و چند روایت درباره وضعیت آخرالزمانی مردم و بروز بحران‌ها، جنگ‌ها، بیماری‌ها و...، این وضعیت را ناشی از گناهان انباشته شده انسان‌ها دانست و این آیه را قرائت کرد که: «در دریا و خشکی به خاطر کارهای بد مردم فساد ظاهر گشت تا خدا به این وسیله بعضی از آثار کار بد را به ایشان بچشاند.»
وی با اشاره به اینکه راه برون‌رفت از ابتلائات آخرالزمانی توبه و نو کردن عهد با امام عصر(عج) است، گفت: در روایتی مهم، پیامبر اکرم(ص) می‌فرمایند: زمانی که در شما پنج خصلت ظاهر شود به پنج بلا گرفتار خواهیدشد: وقتی رباخواری را پیشه خود ساختید به نقص اموال مبتلا میشوید؛ وقتی در میان شما زنا ظاهر شد به مرگ ناگهانی مبتلا میشوید؛ وقتی حاکمان ظلم کردند به مردن حیوانات مبتلا می.شوید؛ وقتی ملتی ظلم کردند، دولت و قدرت آنها از دست میرود و دشمن بر آنها مسلط می‌شود».
سروستانی در ادامه به بیان چندین روایت درباره نشانه‌های ظهور و شرایط بحرانی آخرالّمان پرداختند و گفت: وضعیت نابسامان شیعیان با باران رحمتی از سوی حضرت دوست، ختم به خیر خواهدشد. در روایت آمده است که: «...آنگاه این جریانات با بیست و چهار باران پى در پى پایان پذیرد که زمین به وسیله آن باران‌ها زنده گردد و برکاتش آشکار شود و پس از آن هر آفت و بیمارى از شیعیان حضرت مهدى(ع) و معتقدین به حق دور گردد.»
سروستانی، نو کردن عهد با امام زمان (ارواحنا لتراب مقدمه الفداء) را لازمه باریدن باران رحمت الهی دانستند و گفت: چنانچه خود حضرت فرمودند: «اگر شیعیان ما (که خداوند توفیق طاعتشان دهد) در راه ایفای پیمانی که بر دوش دارند، هم‌دل می‌شدند، میمنت ملاقات ما از ایشان به تاخیر نمی‌افتاد و سعادت دیدار ما زودتر نصیب آنان می‌گشت، دیداری بر مبنای شناختی راستین و صداقتی از آنان نسبت به ما؛ علت مخفی شدن ما از آنان چیزی نیست جز آن چه از کردار آنان به ما می‌رسد و ما توقع انجام این کارها را از آنان نداریم».
انتهای پیام
