غدیر مظهر بارز مردم‌سالاری دینی است
عضو هیئت علمی پژوهشگاه حوزه و دانشگاه تأکید کرد: در غدیر نصب امیرمؤمنان(ع) از ناحیه خدا صورت گرفت ولی پیامبر(ص) از مردم و اصحاب خواستند که با ایشان بیعت کنند و آن‌ها تبریک هم گفتند لذا مردم‌سالاری هم وجود دارد.
به گزارش ایکنا، حجت‌‌الاسلام و المسلمین قاسم خانجانی، استاد حوزه علمیه در نشست علمی «غدیر؛ ولایت سیاسی یا معنوی» با بیان اینکه برخی می‌پرسند چرا در نهج‌البلاغه سخنی از غدیر و عید غدیر یا در فرمایشات حضرت امیر(ع) نیامده است، گفت: منشأ به اشتباه افتادن برخی افراد آن است که حضرت علی(ع) هیچ نقشی در تنظیم، گردآوری و تألیف نهج‌البلاغه نقشی نداشته‌اند و گردآوری کار سیدرضی است.
وی افزود: خطب، کلمات قصار امیرالمؤمنین(ع) و نامه‌ها و دستورات مکتوب ایشان در منابع مختلف تاریخی، حدیثی و روایی در بین شیعه و اهل سنت در یک حجم قابل توجهی از قرن دوم و سوم و به خصوص قرن سوم وجود داشته است و سیدرضی در اواخر قرن چهارم به این فکر افتادند تا آن‌ها را به خصوص سخنانی که از بلاغت و فصاحت بیشتری برخوردار است گزینش کنند لذا بخشی از سخنان حضرت در نهج‌البلاغه وجود ندارد.
خانجانی افزود: طبیعتاً در مورد غدیر، خطبه و کلمه قصار و ...که در دسترس سیدرضی باشد و یا از فصاحت و بلاغت بالا برخوردار باشد، وجود نداشته است که سید آن را در نهج‌البلاغه گردآوری کند، بنابراین نبود سخنانی در مورد غدیر در این کتاب دلیل بر نبودن آن نیست.
عضو هیئت علمی پژوهشگاه حوزه و دانشگاه، در پاسخ به این پرسش که مسئله غدیر چگونه با مردم‌سالاری مرتبط است، اظهار کرد: در غدیر خم معرفی آن حضرت از سوی پیامبر(ص) صورت گرفته است ولی برخی این نصب را دلیل بر نبود دموکراسی می‌دانند ولی آنچه رخ داده، خلاف این برداشت است زیرا نصب امیرمؤمنان(ع) از ناحیه خدا صورت گرفت ولی پیامبر(ص) از مردم و اصحاب خواستند که با ایشان بیعت کنند و آن‌ها تبریک هم گفتند لذا مردم‌سالاری هم وجود دارد.
وی ادامه داد: امامت حضرت امیر(ع) دو وجه دارد؛ یکی مقبولیت و دیگری مشروعیت یعنی وقتی مردم‌سالاری دینی را می‌گوییم یک وجه آن مشروعیت است که نصب از ناحیه خداست و بیعت مردم هم مقبولیت دادن است.
عضو هیئت علمی پژوهشگاه حوزه و دانشگاه با بیان اینکه مشروعیت برای همه ائمه(ع) وجود داشته است ولی فقط امام علی(ع) و امام حسن(ع) موفق شدند به خلافت برسند، گفت: این مسئله به خاطر عدم مقبولیت اجتماعی بوده است؛ حضرت علی(ع) را تا وقتی مردم قبول نکردند امام بودند ولی خلیفه و حاکم نبودند ولی وقتی خلیفه شدند هم امام و هم حاکم بودند، بنابراین مردم‌سالاری دینی مورد قبول است و نه فقط مردم‌سالاری صرف زیرا در این صورت مساوی همان دموکراسی است که در غرب هم وجود دارد.
انتهای پیام
