زندگی دنیایی

مفاهیم رفاه و ممنوعیت اسراف، در آموزه‌های اصیل اسلامی همواره در تعامل و تعادل قرار دارند و رعایت اصول قناعت، صرفه‌جویی، مدیریت صحیح منابع و فرهنگ‌سازی در جامعه، می‌تواند به تحقق رفاه پایدار و کاهش اسراف کمک کند.

حجت‌الاسلام والمسلمین احمد لقمانی گفت: هندسه فکری نشان می‌دهد که باید اندیشه زیبا داشت تا عبادات نتیجه دهد؛ باید به دنبال نگاه زیبا باشیم، زیرا کسانی که شیفته دنیا هستند به جایی نمی‌رسند، چون این عالم، عالم فهم است‌.

استاد حوزه علمیه در رابطه با نواقص زندگی دنیایی گفت: مهم‌ترین نقطه ضعف این نوع زندگی این است که نمی‌توانیم خودخواهی را کنترل کنیم، زیرا خودخواهی در جوهره زندگی وجود دارد و نمی‌توان آن را حذف کرد.

اسلام به خاطر اینکه وابستگی شدید به دنیا و دل‌مشغولی‌های آن را از فرد مسلمان بگیرد، به دنیا، همان ظرفیت طبیعی‌اش را داده است؛ زیرا وقتی دنیا به مثابه هدفی نگریسته شود که با آخرت _یعنی با فرایند بزرگ سازندگی که آخرت، انسان را به آن فرا می‌خواند و به آن تشویق می‌کند_ تعارض دارد، چنین دنیایی از سرای تربیت انسانی به محلی برای خوش‌گذرانی و فساد تبدیل می‌شود: «زندگی دنیا، در حقیقت، بازی و سرگرمی و آرایش و فخرفروشی شما به یکدیگر و فزون‌جویی در اموال و فرزندان است (آیه 20 سوره حدید)». [شهید محمدباقر صدر، کتاب راهبر زندگی، صفحه 202]

یک استاد دانشگاه با بیان اینکه امام حسین(ع) در پی یک زندگی دنیایی بهتر بود، گفت: شرط زندگی آن‌جهانی آباد، زندگی دنیایی درست است و اگر زندگی دنیایی تباه شود، زندگی اخروی هم نابود می‌شود.