استاد سابق دانشکده الهیات دانشگاه تهران درگذشت
گروه دانشگاه: منوچهر ستوده، استاد دانشگاه تهران و پژوهشگر برجسته ایرانی که از سال 1337 مدتی به‌عنوان استاد جغرافیای تاریخی اسلامی در دانشکده الهیات دانشگاه تهران تدریس می‌کرد، از دنیا رفت.
به گزارش خبرگزاری بین‌المللی قرآن (ایکنا)، منوچهر ستوده، از اساتید با سابقه دانشگاه تهران که سابقه تدریس در دانشکده الهیات و معارف اسلامی دانشگاه تهران را نیز به عنوان استاد جغرافیای تاریخی اسلامی داشت، از دنیا رفت.
وی جغرافیدان، پژوهشگر ادبی و از مفاخر ملی ایران است که پس از یک دوره بیماری ناشی از عفونت ریه، ساعت 23 جمعه، 20 فروردین‌ماه در سن 103 سالگی و در بیمارستان طالقانی چالوس، دار فانی را وداع گفت.
در زندگی‌نامه خود نوشت منوچهر ستوده از زبان وی می‌خوانیم: در سال 1337 مرحوم بدیع‌الزمان فروزانفر مرا به دانشکده الهیات و معارف اسلامی برد و معلم جغرافیای تاریخی اسلامی کرد. بنده هم کم کم روی به دانشکده الهیات آوردم و کتابخانه مرکزی را به مرحوم دانش‌پژوه واگذاشتم. وقتی کتاب بارتولد روسی را که به انگلیسی ترجمه کرده بودند مطالعه کردم از موضوع جغرافیایی تاریخی خوشم آمد و به مطالعه در این زمینه پرداختم. کم کم شهرت پیدا کردم که در این زمینه اطلاعاتی دارم. آقای فروزانفر که رئیس دانشکده الهیات بودند به من گفت فردا صبح باید بروی سر کلاس جغرافیای تاریخی اسلامی. گفتم: من حاضرالذهن نیستم. گفت باید بروی! بالاخره با استفاده از یادداشت‌های خود که در سال 1312 در کتابخانه مجلس از کتب جغرافیای تاریخی تهیه کرده بودم، شروع به درس دادن کردم. پس از مدتی کتاب «حدود العالم من المشرق الی المغرب» را چاپ کردم و به‌عنوان کتاب درسی قرار دادم. به این ترتیب پانزده سال جغرافیای تاریخی اسلامی درس دادم. بعداً دکتر سیدحسین نصر به ریاست دانشکده ادبیات برگزیده شدند و من را به آن دانشکده بردند و به تدریس سلسله‌های محلی مازندران پرداختم. تا اول انقلاب با درجه استادی در دانشکده ادبیات تدریس کردم و دو سه ماه مانده به انقلاب بازنشسته شدم.
بنا بر این گزارش، منوچهر ستوده از مفاخر بنام ایران بود که در 28 تیر 1292 در عودلاجان تهران به دنیا آمد. فهرست کتاب‌های وی 52 جلد است. تعداد مقالات ستوده تا به امروز به 286 رسیده است.
از کتاب‌های وی می‌توان به فرهنگ گیلکی، با مقدمه ابراهیم پورداود، فرهنگ کرمانی، فرهنگ بهدینان، با مقدمه ابراهیم پورداود، حدود العالم من المشرق الی المغرب، دیوان امیر پازواری با همکاری محمد داودی، مهمان نامه بخارا، جغرافیای اصفهان، فرهنگ سمنانی، سرخه‌ای، لاسگردی، سنگسری، شهمیرزادی، عجایب المخلوقات و غرایب الموجودات، قلاع اسماعیلیه در رشته کوه‌های البرز، تاریخ گیلان و دیلمستان، از آستارا تا استرآباد در 10 جلد، شامل آثار و بناهای تاریخی گیلان و مازندران و گلستان که هر کدام قریب به 800 صفحه است، فرهنگ نائینی، تاریخ بدخشان، تاریخ بنادر و جزایر خلیج فارس، سفرنامهٔ گیلان ناصرالدین‌شاه قاجار، جغرافیای تاریخی شمیران، اسناد خاندان خلعتبری با مقدمه مجتبی رضوانی گیل کلایی اشاره کرد.
وی جغرافیدان، پژوهشگر ادبی و از مفاخر ملی ایران است که پس از یک دوره بیماری ناشی از عفونت ریه، ساعت 23 جمعه، 20 فروردین‌ماه در سن 103 سالگی و در بیمارستان طالقانی چالوس، دار فانی را وداع گفت.
در زندگی‌نامه خود نوشت منوچهر ستوده از زبان وی می‌خوانیم: در سال 1337 مرحوم بدیع‌الزمان فروزانفر مرا به دانشکده الهیات و معارف اسلامی برد و معلم جغرافیای تاریخی اسلامی کرد. بنده هم کم کم روی به دانشکده الهیات آوردم و کتابخانه مرکزی را به مرحوم دانش‌پژوه واگذاشتم. وقتی کتاب بارتولد روسی را که به انگلیسی ترجمه کرده بودند مطالعه کردم از موضوع جغرافیایی تاریخی خوشم آمد و به مطالعه در این زمینه پرداختم. کم کم شهرت پیدا کردم که در این زمینه اطلاعاتی دارم. آقای فروزانفر که رئیس دانشکده الهیات بودند به من گفت فردا صبح باید بروی سر کلاس جغرافیای تاریخی اسلامی. گفتم: من حاضرالذهن نیستم. گفت باید بروی! بالاخره با استفاده از یادداشت‌های خود که در سال 1312 در کتابخانه مجلس از کتب جغرافیای تاریخی تهیه کرده بودم، شروع به درس دادن کردم. پس از مدتی کتاب «حدود العالم من المشرق الی المغرب» را چاپ کردم و به‌عنوان کتاب درسی قرار دادم. به این ترتیب پانزده سال جغرافیای تاریخی اسلامی درس دادم. بعداً دکتر سیدحسین نصر به ریاست دانشکده ادبیات برگزیده شدند و من را به آن دانشکده بردند و به تدریس سلسله‌های محلی مازندران پرداختم. تا اول انقلاب با درجه استادی در دانشکده ادبیات تدریس کردم و دو سه ماه مانده به انقلاب بازنشسته شدم.
بنا بر این گزارش، منوچهر ستوده از مفاخر بنام ایران بود که در 28 تیر 1292 در عودلاجان تهران به دنیا آمد. فهرست کتاب‌های وی 52 جلد است. تعداد مقالات ستوده تا به امروز به 286 رسیده است.
از کتاب‌های وی می‌توان به فرهنگ گیلکی، با مقدمه ابراهیم پورداود، فرهنگ کرمانی، فرهنگ بهدینان، با مقدمه ابراهیم پورداود، حدود العالم من المشرق الی المغرب، دیوان امیر پازواری با همکاری محمد داودی، مهمان نامه بخارا، جغرافیای اصفهان، فرهنگ سمنانی، سرخه‌ای، لاسگردی، سنگسری، شهمیرزادی، عجایب المخلوقات و غرایب الموجودات، قلاع اسماعیلیه در رشته کوه‌های البرز، تاریخ گیلان و دیلمستان، از آستارا تا استرآباد در 10 جلد، شامل آثار و بناهای تاریخی گیلان و مازندران و گلستان که هر کدام قریب به 800 صفحه است، فرهنگ نائینی، تاریخ بدخشان، تاریخ بنادر و جزایر خلیج فارس، سفرنامهٔ گیلان ناصرالدین‌شاه قاجار، جغرافیای تاریخی شمیران، اسناد خاندان خلعتبری با مقدمه مجتبی رضوانی گیل کلایی اشاره کرد.
