طلوع بهار قرآن در امتداد فصل بهار

ماه بهار قرآن در امتداد فصل بهار آمد؛ آمد تا قرآن‌خوان شویم و شکوفه‌وار سبب زیبایی و عطرآگین شدن جامعه انسانیت اعم از فردی، اجتماعی و جهانی شویم. آمد تا همانطور که خرقه نو بر طبیعت پوشانده شد و ما آدم‌ها همدلانه و همراه با طبیعت بسته به توان خود خرقه و لباس و پوشاک و خانه خود را نو کردیم، از امروز به‌عنوان یک وظیفه؛ نه به‌واسطه شرطی شدن آن هم در یک برهه خاص، بلکه قرآن را هدیه‌ای از سوی خداوند متعال و ولی او بدانیم و با وجود خویش و از عمق جان قرآن‌خوان شویم که قرائت قرآن صرفا محصور شدن در بیان و تلاوت چند کلمه عربی با تقلید از لحن و صوت افراد خاصی از انسان‌های غیرمعصوم نیست.

قرائت قرآن و خواندن قرآن یعنی جز آنچه خواست الهی است و کلام قرآن سخن نگوییم. خواه در عمل خواه در کلام؛ که هنوز ما هیچ صوت و لحنی از پیامبر مکرم اسلام و دیگر امامان به‌عنوان الگوی تقلیدی نداریم و حتی عالم فرزانه‌ای را ندیدیم که قرآن را به سبک قاری خاصی از کشوری خاص و با صدای قراء بخواند بلکه قراء بودن از قلب انسان و بر قلب انسان حاکم و نازل است که این اصل بیشتر شبیه اتحاد است.

این یک ضرورت است که خود را از حواشی دور نگه داریم تا دچار اثرات و حملات وضعی برخی صداها بر سلول‌های جان خود و پیکره جامعه نشویم. قرآن‌ خواندن را با ملاک‌های مادی مطلق نسنجیم و برای انجام قرائت ظاهری آن از مادیات صرف بهره نگیریم که قرآن نور است و هر شخص بیشتر از آن بهره بگیرد به نفع خودش است که لازم است بیش از پیش بر استماع صوت همراه با ترجیع تحقیق کنیم. باید بیشتر بر کلمه نامحرم دقت کنیم که هر کلمه می‌تواند مفهومی ظاهری و مفهومی باطنی داشته باشد. باید دقت کنیم در بحث قرآن کارگر روزمزد نباشیم که کارهای دم‌دستی انجام دهیم بلکه اگر قرار است کودکی را برای رشد قرآنی آماده کنیم از ابتدا آن را با مفاهیم قرآن پیوند بزنیم، چراکه کودک وقتی ایجاد شد دیگر قادر به تغییرات عمیق بر آن نیستیم ولی می‌توانیم با توجه به عملکرد رفتاری و عملیاتی او برای مقاطع دانشگاهی او سهمیه قرار دهیم نه صرفا در توجه به رعایت چند مد و ادغام، آدم‌ها را به دو بخش قرآن‌خوان‌ها و قرآن‌نخوان‌ها تقسیم کنیم.

ماه بهار قرآن و نزول قرآن آمد؛ آمد تا آداب‌دان شویم و برای انجام هر فریضه به قلب نورانی، منش ملکوتی، رفتار ربانی و گفتار گوهر بار رسول خدا(ص) اقتدا کنیم. او که روح قرآن در هیبت و جانش از ابتدا به‌صورت مفهوم و براساس شأن نزول متجلی شد.

ماه حبل الهی آمد؛ آمد تا لحظه‌ای هم شده از غرق بودن زیر خروارها خاکِ ندانم‌کاری و نابینایی محض، بیرون بیاییم و دست عهد و پیمان خود را با روزها، ساعت‌ها و لحظات آن گره بزنیم تا نجات یابیم.

ماه بهار قرآن و ضیافت الهی آمد؛ آمد تا در کیمیای حمیتش، تنفس را آغاز کنیم. جامعه را برای حیات مهدوی مهیا و زیور کنیم که تنفس در هوای آذین شده به مفاهیم قرآن چیزی فرای تنفس در اکسیژن و هوای پاک کنونی است و آنچه اثربخش است این است که از عمق جان به آن باور داشته باشیم و مفاهیم قرآن را عملیاتی کنیم.

ماه خودسازی آمد. ماهی که معتکفان در شب‌های آن احیا می‌گیرند و قرآن را به سر می‌گذارند و برای ورود به آن دعا می‌خوانند و قرائت دعاهای مختصر روزانه را بر خود لازم می‌دانند. ماهی که شیرینی خواندن دعای افتتاح، دعای سحر، دعای ابوحمزه ثمالی، دعای مجیر و دعای جوشن کبیر بر همه محبان و عاشقانش چشیده شده است.

هدی‌سادات چاوشی