مرحوم افروغ دنبال توسعه تشکلی نقد درون گفتمانی در کشور بود

به گزارش ایکنا از فارس، سیدمجید امامی، دبیر شورای فرهنگ عمومی کشور امروز، 8 اردیبهشت‌ماه در مراسم نکوداشت مرحوم «عماد افروغ» در شیراز با بیان اینکه استاد مرحوم افروغ به دنبال توسعه تشکلی «نقد درون گفتمانی» در کشور بود، این موضوع را یک امر خیلی لازم و همانند خونی در رگ‌های جامعه ما و بارور سازی اصل آزادی در ایران اسلامی دانست.

وی تصریح کرد: هر کسی توانایی پیگیری این موضوع را نداشت چراکه باید انقلاب اسلامی و باورهای ۱۵۰ ساله مردم ایران را با تمام وجود درک کرده باشد و فاصله وضع موجود را تا مورد انتظار ببیند که دکتر افروغ این ویژگی را داشتند.

امامی با بیان اینکه مرحوم افروغ با نظم اداری کشور و بروکراسی تمرکز مشکل داشت، اظهار کرد: ایشان بر همین اساس فاصله بین اکنون و آرمان را فریاد و تحلیل کرد بدون اینکه حوایج نفسانی داشته باشند.

دبیر شورای فرهنگ عمومی کشور ادامه داد: نقد درون گفتمانی مستلزم گفت‌وگو و در نظر گرفتن تمام سلایق سیاسی و ادراکات متنوع است و تبعا رهآورد مسیر علمی بود که مرحوم افروغ دنبال می‌کرد.

وی اظهار کرد: هر سیاست‌مدار و دانشمندی مخصوصاً کسانی که وابستگی به فرصت‌های دنیوی داشته باشند، نمی‌توانند از نقد درون گفتمانی دم بزنند. بسیاری برای یک اندیشمند روشنفکر غارنشین شدند و درب‌های جامعه را به روی خود بستند.

امامی با بیان اینکه باید حضوری زیست جامعه را درک کرد، گفت: مرحوم افروغ با جان خود این موضوع را درک کرد چراکه برای حرکت فرهنگ آرمانی باید فرهنگ عمومی، رسمی(در چارچوب فرمالیسم سیاسی) و نخبگانی را کمتر کرد و زبان بین افراد را تغییر داد؛ فرهنگ عمومی به معنی پرداختن به زندگی مردم است.

وی با تصریح اینکه مرگ دستور کار زندگی است و استاد افروغ همیشه می‌فرمود کسی که با امام علی(ع) آشنا باشد از مرگ نمی‌ترسد، گفت: خیلی از زندگی لذت نمی‌بریم و شاید به دلیل این باشد که مرگ را درک نکردیم.

دبیر شورای فرهنگ عمومی کشور تصریح کرد: وقتی واکنش‌های طبیعی مردم را به مرگ یافت کردید، زندگی جامعه را درک خواهید کرد و نمود این موضوع را می‌توان در حجله‌های خانواده شهدا بر سر مزار پاک مطهر شهدا در گلزار ها دید بنابراین یکی از پیام‌های با برکت استاد افروغ دریافت کردن و درک پیام مرگ بود.

امامی با طرح این پرسش که چرا نمی‌توان در خصوص مرگ با مردم صحبت کرد؟ گفت: خود مرگ نشاط به دنبال دارد و در کلام و اثر حافظ شیرازی شاعر بزرگ پارسی این موضوع هویدا است.