نگاه قرآن به آینده جامعه بشری همزمان دو سویه متمایز اما همپوشان دارد. یک سو، افق آخرتی و استعلایی که آینده را عرصه بازخواست، جزا و تحقق عدل الهی میداند و از سوی دیگر، توجه مستقیم و مکرر به سرنوشت اجتماعی اقوام و پیامدهای عمل جمعی در زمان تاریخی که نشان میدهد قرآن آینده را صرفاً بهعنوان یک «اتفاق غیبی» تلقی نمیکند، بلکه آنرا محصول تعامل اراده الهی و مسئولیت انسانی میداند.