شرح دعای روز بیست و هشتم ماه مبارک رمضان

 

اللهمّ وفّر حظّی فیهِ من النّوافِلِ واکْرِمْنی فیهِ بإحْضارِ المَسائِلِ وقَرّبِ فیهِ وسیلتی الیکَ من بینِ الوسائل یا من لا یَشْغَلُهُ الحاحُ المُلِحّین.

خدایا! زیاد کن بهره مرا در این روز از اقدام به مستحبات و گرامی دار در آن به حاضر کردن مسائل اصلی بندگی و نزدیک گردان در آن وسیله‌ام به سویت از میان وسیله‌ها ای آنکه بازش ندارد اصرار و سماجت اصرار کنندگان.

 

مؤمن روزه‌دار در این روز از خدای مهربان می‌خواهد: 

 

 

«‌اللهمّ وفّر حظّی فیهِ من النّوافِلِ» خدایا! در این روز بهره‌ام از نوافل و مستحبات را فراوان بگردان 

بدیهی است یکی از آثار و برکات ماه مبارک رمضان در نفس روزه‌دار، عشق و علاقه فراوان به انجام مستحبات و نوافل و کارهای خیر و عمل صالح است که کاملا این تفاوت را در ماه‌های بعد از رمضان درخود احساس می‌کند خداوند متعال در حدیث قدسی انجام نوافل را عامل تقرب بندگان به خود می‌داند:« إِذا أحبَبتُهُ کُنتُ سَمعَهُ الَّذی یَسمَعُ بِهِ، و بَصَرَهُ الَّذی یُبصِرُ بِهِ، و لِسانَهُ الَّذی یَنطِقُ بِهِ، و یَدَهُ الَّتی یَبطِشُ بِها و رجلهُ التی یَمشی بِها» مادامی که بنده‌ام با انجام نوافل به من تقرب می‌جوید، او را دوست می‌داریم تا آنجا که گوش او می‌شوم تا با من بشنود و چشم او می‌شوم تا با من ببیند و دست او می‌شوم تابا من بگیرد.

 

این ساحت قرب الهی همان تحقق «‌نَحْنُ أَقْرَبُ إِلَيْهِ مِنْ حَبْلِ الْوَرِيدِ» (ق 16) است که همه چیز انسان مومن رنگ و بوی الهی می‌گیرد و اراده الهی منشا صدور افعال او می‌گردد. 

 

به قول مولوی: 

هم بگو تو، هم تو بشنو، هم تو باش

ما همه لاشیم با چندین تراش 

 

 

«واکْرِمْنی فیهِ بإحْضارِ المَسائِلِ»»؛ خدایا در این روز برایم اسباب وسایلی را که فردای قیامت مسئول آن هستم آماده فرما.

 

بدیهی است انسان در قیامت در برابر بسیاری از کارهای روزمره مورد سؤال واقع نمی‌شود. مومن زیرک باید خود را برای مسائلی آماده کند که فردای قیامت در مورد آنها سؤال می‌شود؛ به طوری که گفته می‌شود:« وَقِفُوهُمْ إِنَّهُمْ مَسْئُولُونَ» (صافات 24) البته در پیشگاه داوری خداوند متعال کسی به ناحق نمی‌تواند سخن بگوید و زبان خویش در دهان بگرداند با این نگاه سرای آفرینش جای درنگ و غافل زندگی کردن نیست.

 

به قول نظامی: 

سرای آفرینش سرسری نیست

زمین و آسمان بی‌داوری نیست 

 

 

«وَ قَرِّبْ فِیهِ وَسِیلَتِی إِلَیْکَ مِنْ بَیْنِ الْوَسَائِلِ یَا مَنْ لاَ یَشْغَلُهُ إِلْحَاحُ الْمُلِحِّین‏» خدایا! در بین همه اسباب دنیوی آنچه که مرا به سوی تو نزدیک می‌کند در این روز برایم فراهم گردان، ای کسی که سماجت بندگان تو را مشغول و خسته نمی‌سازد. 

 

بدیهی است که بهترین وسیله تقرب الهی، ذکر خالصانه و قلبی است؛ چنانکه مولای متقیان علی(ع) فرمود: « اَللَّهُمَّ إِنِّی أَتَقَرَّبُ إِلَيْكَ بِذِكْرِكَ» خدایا با ذکر تو به سویت تقرب می‌جوئیم 

 

به قول حافظ: 

مردم دیده ما جز به رخت ناظر نیست

دل سرگشته ما غیر تو را ذاکر نیست 

 

یعنی مردمک چشم من فقط با رخ دل آرای تو بینایی دارد و غیر تو را نمی‌بیند. و دل سرگشته و عاشق ما هم فقط به یاد توست و هر چه انسان در یاد خدا باشد و نام او را ببرد و با او خلوت کند، اشتغال در خداوند ایجاد نمی‌کند و سماجت و اصرار بنده درخواستن، او را خسته نمی‌کند. بلکه باعث تقرب بیشتر و پختگی حاجت و اعزاز و کرامت بنده می‌شود. 

 

مردی از امام صادق(ع) سؤال کرد که خداوند متعال یک عده را فراوان نعمت می‌دهد، اما بنده مومنی که جز خدا کسی را ندارد و به درگاه او همواره التجا می‌کند، حاجتش برآورده نمی‌شود امام در پاسخ فرمود: «خداوند متعال تضّرع بندگانش را دوست دارد و آن نشانه اعزاز و تقرب اوست» 

 

جناب مولوی می‌گوید: 

در جوابش گفت: نه از خواری اوست

عین تاخیر عطا یاری اوست 

ناله مومن همی داریم دوست

گو تضّرع کن که آن اعزاز اوست