تعجب دانشمندان نجوم از به کار رفتن واژه «طارق» در قرآن

به گزارش ایکنا، آیت‌الله مهدی هادوی تهرانی، ششم خردادماه در ادامه تفسیر سوره مبارکه طارق، گفت: کلمه طارق مورد توجه دانشمندان علوم جدید قرار گرفته است؛ طارق به معنای ضربه‌زننده و کوبنده است. ابن فارس گفته است که طارق از طرق گرفته شده یعنی چیزی که شب می‌آید، بنابراین طارق ستاره‌ای است که شب می‌آید.

وی افزود: ریشه دیگری که ابن فارس بیان کرده است به معنای زدن و کوبیدن است و این معنا همان است که مورد توجه دانشمندان معاصر قرار گرفته است؛ یعنی خداوند در اینجا به آسمان و آنچه ضربه می‌زند قسم خورده است؛ این دانشمندان مراد از طارق و ضربه‌زننده را بر دو گونه از ستارگان که توسط رادیو تلسکوپ‌ها کشف شده‌اند مطابقت داده‌اند.

آیت‌الله هادوی تهرانی اضافه کرد: رادیو تلسکوپ‌ها از سال 1965 ستارگانی را کشف کردند که به برخی از آنها ستارگان ضربه‌زننده می‌گویند؛ این ستارگان به صورت منظم پالس‌هایی را ارسال می‌کنند و بعد گفته‌اند این چیزی است که در چند دهه اخیر امکان کشف و دسترسی به آن فراهم شده و قرآن در 14 قرن قبل به آن اشاره کرده است.

وی اضافه کرد: البته اصراری که اینها دارند براین اساس است که طرق از معنای کوبنده و ضرب و زدن باشد نه از ماده آمدن به هنگام شب؛ البته این نوع برداشت‌ها لزوما به معنای نظر قرآن نیست زیرا مفهوم آن این است که خدا لفظی را به کار برده است که در دوره نزول امکان فهم آن برای مخاطب نبوده و هیچ درکی از آن نداشته‌اند.

استاد تفسیر حوزه علیمه قم بیان کرد: ما در بحث ظهورات می‌گوییم نص قرآن ظهوراتی در هنگام نزول داشته‌اند که آن ظهورات، ملاک فهم آیات قرآن است؛ البته اینکه طارق برای مخاطب ناشناخته بوده از ادامه سوره پیداست، همین که خدا فرموده و تو چه می‌دانی طارق چیست؟ یعنی برای اعراب این مفهوم کاملا روشن نبوده است. 

استاد حوزه علمیه تصریح کرد: به همین دلیل خدا آن را در آیه بعد تبیین کرده و فرموده طارق همان نجم ثاقب یا ستاره سوراخ‌کننده است که می‌تواند مراد از آن شهاب‌سنگها باشد. البته همانطور که بیان شد دانشمندان عصر جدید هم طارق را به ستارگان نوترونی تعبیر کرده‌اند.

وی اضافه کرد: عجایب فراوانی در عالم خلقت وجود دارد که برخی از آنها در قرآن کریم مورد توجه بیشتری قرار گرفته است و برخی از این موارد می‌تواند نشانگر اعجاز علمی قرآن باشد، گرچه باز تاکید می‌کنم برداشت‌های مفسران از قرآن لزوما به معنای نظر خداوند نیست که اگر گاهی خلاف آن ثبات شود آن را به خداوند و قرآن و پیش‌بینی نادرست آنها نسبت دهیم.