انکار و استبعاد، سدهای راه کمال + فیلم

 

انسان مؤمن نباید در برابر وعده‌های اهل بیت عصمت و طهارت، حالت استبعاد داشته باشد. استبعاد به معنی بعید شمردن و تعجب کردن است. وقتی آن خاندان که خاندان طهارت و عصمت هستند چیزی می‌گویند، انسان مؤمن باید بپذیرد نه اینکه تعجب کند و خیال کند بعید است. بدتر از آن، خدای ناکرده انکار است لذا اهل معرفت می‌فرمایند استبعاد و انکار از بزرگترین سدهای راه کمال و مانع رشد انسان هستند و انسان را سست و بی‌انگیزه می‌‌کنند برای آنکه به آنچه وعده داده شده عمل کنند که از جمله آنها پاداش‌های فراوانی است که برای یاد حسین(ع) وعده داده شده است.

 

نباید استبعاد کرد چه برسد به انکار؛ چراکه اولاً آنقدر روایات مربوط به آن زیاد، مکرر و اصطلاحاً متواتر است که جایی برای استبعاد و انکار باقی نمی‌ماند ثانیاً اگر به آثار و نتایج یاد حسین(ع) در زندگی فردی و اجتماعی خودمان نگاه کنیم چنین پاداش‌هایی زیاد و عجیب به نظر نمی‌رسد ثالثا کاری که حسین(ع) و یاران او در راه خدا کردند و فداکاری که از خود نشان دادند، بیش از این برای آنها جایگاه و مقام در نزد خداوند ایجاد کرده است. از همه اینها مهم‌تر امام خمینی(ره) می‌فرماید ما نباید با ترازوی خودمان اعمالی را که مربوط به خدای متعال است وزن کنیم بلکه میزان سنجش در دستگاه الهی، متفاوت با دستگاه‌های فکری ماست.

 

وقتی قرآن می‌گوید اگر یک دانه گندم انفاق کنید چند برابر داده می‌شود آیا جای تعجب دارد؟ حسین(ع) هم اینچنین است؛ لذا اگر یک دانه گندم هفتصد برابر پاداش دارد، یک قطره اشک تعجبی ندارد که اینهمه پاداش برای انسان به بار بیاورد.