ما شیعه هستیم یا مُحب اهل بیت(ع)؟
همانا شيعيان ما کسانی هستند که در تمام مسائل زندگی مطيع و فرمان بر دستورات ما باشند و سعی دارند بر اين که در هيچ موردی معصيت و مخالفت ما را ننمايند و هر که خلاف چنين روشی باشد و اظهار علاقه و محبت نسبت به ما نمايد دوست ما می‌باشد، نه شيعه ما.
به گزارش ایکنا؛ در کتاب تفسير منسوب به امام حسن عسکری (ع) و نيز در کتاب مرحوم قطب الدين راوندی - به نقل از دو نفر از راويان حديث به نام يوسف بن محمد و علی بن سيار - روایتی از امام حسن عسکری (ع) آمده است که در ادامه میخوانیم:
شبی از شب‌ها به محضر مبارک حضرت ابومحمد، امام حسن عسکری (ع) وارد شديم. همچنين والی شهر که علاقه خاصی نسبت به حضرت داشت، به همراه شخصی که دست‌های او را بسته بودند، وارد منزل امام (ع) شد و اظهار کرد: يا ابن رسول الله! اين شخص را از دکان صراف در حال سرقت و دزدی گرفته‌ايم و چون خواستيم او را همانند ديگر دزدان شکنجه و تأديب کنيم، اظهار داشت که از شيعيان حضرت علی (ع) و نيز از شيعيان شما است و ما از تعذيب او خودداری کرديم و نزد شما آمديم تا ما را راهنمایی و تکليف ما را نسبت به اين شخص روشن بفرمایی.
حضرت فرمود: به خداوند پناه می‌برم، او شيعه علی (ع) نيست، او برای نجات خود چنين ادعائی را کرده است. سپس والی آن سارق را از آن جا برد و به دو نفر از مأمورين خود دستور داد تا آن سارق را تعذيب و تأديب نمايند، پس او را بر زمين خوابانيدند و شروع کردند بر بدنش شلاق بزنند؛ ولی هر چه شلاق می‌زدند روی زمين می‌خورد و به آن سارق اصابت نمی‌کرد.
بعد از آن، والی مجددا او را نزد امام حسن عسکری (ع) آورد و گفت: يا ابن رسول الله! بسيار جای تعجب است، فرمودی که او از شيعيان شما نيست، اگر از شيعيان شما نباشد پس لابد از شيعيان و پيروان شيطان خواهد بود و بايد در آتش قهر خداوند متعال بسوزد.
و سپس افزود: با اين اوصاف، من از اين مرد معجزه و کرامتی را مشاهده کردم که بسيار مهم خواهد بود، هر چه مأمورين بر او تازيانه می‌زدند بر زمين می‌خورد و بر بدن او اصابت نمی‌کرد و تمام افراد از اين جريان در تعجب و حيرت قرار گرفته‌اند.
در اين موقع امام حسن عسکری (ع) به والی خطاب نمود و فرمود: ای بنده‌ی خدا! او در ادعای خود دروغ می‌گويد، او از شيعيان ما نيست، بلکه از محبين و دوستان ماست. والی اظهار کرد: از نظر ما فرقی بين شيعه و دوست نمیباشد، لطفا بفرمائيد که فرق بين آنها چيست؟
حضرت فرمود: همانا شيعيان ما کسانی هستند که در تمام مسائل زندگی مطيع و فرمان بر دستورات ما باشند و سعی دارند بر اين که در هيچ موردی معصيت و مخالفت ما را ننمايند و هر که خلاف چنين روشی باشد و اظهار علاقه و محبت نسبت به ما نمايد دوست ماست، نه شيعه ما.
سپس امام (ع) به والی فرمود: تو نيز دروغ بزرگی را ادعا کردی، چون که گفتی معجزه ديده‌ام؛ و چنانچه اين گفتار از روي علم و ايمان باشد مستحق عذاب جهنم می‌باشی. بعد از آن، حضرت در توضيح فرمايش خود افزود: معجزه مخصوص انبياء و ما اهل بيت عصمت و طهارت می‌باشد، برای شرافت و فضيلتی که ما بر ديگران داريم و نيز برای اثبات واقعيات و حقايقی که از طرف خداوند متعال به ما رسيده است.
در پايان، امام عسکری(ع) به آن مرد - متهم به سرقت - خطاب نمود و فرمود: بايد شيعه‌ی علی (ع) در تمام امور زندگی، شيعه و پيرو او - و ديگر اهل بيت رسالت - باشد و ايشان را در هر حال تصديق نمايد و نيز بايد سعی نمايد که هيچ گونه تخلفی با ايشان نداشته باشد و خلاصه آن که در همه امور، خود را هماهنگ و مطيع ايشان بداند.
منابع:
تفسير الامام العسكرى عليه السلام : ص 316، ح 161
الخرايج و الجرايح : ج 2، ص 684، ح 3
مدينة المعاجز: ج 7، ص 2579.
چهل داستان و چهل حدیث از امام حسن عسکری(ع) نوشته عبدالله صالحی، ص36-39
