رسالت اولیای الهی برای ساختن جامعه آرمانی و ایدهآل، مبتنی بر فردسازی و خانوادهسازی است. اساس و زیربنای خودسازی در خانواده شکل میگیرد. خانواده مطلوب از منظر اسلام، خانواده متعادلی است که در آن روابط گرم و صمیمی، موجب پیوند افراد خانواده به یکدیگر میشود. تعاملات در خانواده متعادل، زمینهساز جامعه سالم و رو به رشد و متعالی میشود. نمونه بارز چنین خانوادهای خانواده عاشورایی است.
روابط خانوادگی در قیام عاشورا میتواند الگوی بسیار خوبی برای خانوادهها باشد. در این راستا ایکنا بنابر رسالت رسانهای خویش در آستانه اربعین حسینی با انتشار مجموعه درسگفتارهای «خانواده حسینی» با حضور سیده معصومه طباطبایی، استاد حوزه و دانشگاه، کارشناس ارشد روانشناسی و دکتری فلسفه و کلام و سطح ۳ تفسیر علوم قرآنی به تشریح ویژگیهای این خانواده متعالی به منظور الگودهی پرداخته است.
قسمت پنجم با عنوان «ایثار و گذشت» را در ادامه میبینید و میخوانید.
پیرو گفتوگویی که با محوریت خانواده و قیام عاشورا داشتیم، امروز سرفصل مهمی از قیام اباعبدالله الحسین(ع) را با هم مرور میکنیم.
مهمترین ویژگیها و ارکانی که در قیام اباعبدالله الحسین(ع) باید مورد توجه قرار دهیم و از آن درس بگیریم، ایثار و از خودگذشتگی است. وقتی قیام امام حسین(ع) را مطالعه و به آن توجه میکنیم، میبینیم که اعضای خانواده و یارانشان از تمام آنچه داشتند در محضر خداوند بهره گرفتند تا ولایتپذیری و محبت خود را به امام زمانشان اعلام کنند.
اگر از رکن اصلی این قیام یعنی ابا عبدالله الحسین(ع) شروع کنیم، میبینیم که حضرت هر آنچه داشت در محضر خداوند به طبق اخلاص گذاشت و در راه خداوند هدیه کرد. از فرزندان، آبرو، آسایش و تمام آنچه داشت، بهره گرفت تا برای اسلام و حفاظت از آن قدمی بردارد و قیام کند.
نکته اساسی دیگر این است که خانواده اباعبدالله الحسین(ع) و بسیاری از یارانشان زندگی نسبتاً آرام و راحتی را در شهر و دیار خود داشتند، یارانی، چون زهیر، حر و ... که به امام حسین(ع) پیوستند نیز همینطور بودند، اما برای یک هدف و قیام مهم از جان، مال، دارایی و آسایش خود بهره گرفتند تا اعلام کنند در این قیام دستی بلند کردیم و به امام زمان خود لبیک گفتیم.
در کانون خانواده نیز مسئله همینطور است، یعنی فارغ از تمام تعاملاتی که در بیرون از خانه و خانواده وجود دارد و فارغ از تمام موقعیتهای فردی و اجتماعی که وجود دارد، همه اعضای خانواده باید منیتها را کنار بگذارند و ما شوند و بهسان یک مشت در کنار هم در برابر مشکلات، بحرانها و سختیها اقدام کنند و در کنار هم همدل و همراه باشند. هر جمعی و گروهی که با هدفی در کنار هم قرار میگیرند، طبیعتاً علاوه بر منافع گروه، منافع اعضا نیز حائز اهمیت است. در تمام مناسبتهای اقتصادی، سیاسی و اجتماعی چنین تعهدی وجود دارد که اعضا برای یک هدف در کنار هم جمع میشوند، اما این مانع از آن نمیشود که به منافع فردی توجه نکنند.
در کانون خانواده، اعضای خانواده صرفاً برای یک هدف و منافع مشترک در کنار هم هستند، یعنی خانوادهای متعالی است که غم، شادی، ناراحتی، پیشرفت، لغزشها و شکستها را در کنار هم تجربه کنند و هیج یک از اعضای خانواده دنبال منافع فردی خود نباشد. در غیر اینصورت هیچ مادری تحمل ۹ ماه بارداری و دو سال شیردهی را به جان نمیخرید و هیچ پدری ساعتهای طولانی در شرایط سختی بیرون از خانه کار نمیکرد تا معیشت خانواده را تأمین کند؛ لذا برای اینکه بتوانیم خانواده متعالی حسینی داشته باشیم باید از اعضای خانواده اباعبدالله الحسین درس بگیریم و در کنار هم باشیم و در تمام سختیها، پیشرفتها، شادیها و یأسها در کنار هم بمانیم تا بتوانیم زندگی متعالی را برای خود و اعضای خانواده رقم بزنیم و با عنایت اهل بیت(ع) بتوانیم آرامش را تجربه کرده و آن را برای اعضای خانواده به ارمغان بیاوریم.
انتهای پیام