نقش تربیتی بیان موضوعات زیست محیطی در قرآن

به گزارش خبرگزاری بین‎المللی قرآن (ایکنا) حجت‎الاسلام والمسلمین یعقوب‌علی برجی، عضو هیئت علمی جامعه‎المصطفی(ص)العالمیه، ده شهریور در جشنواره محیط زیست در آموزه‎های رضوی در سخنانی به اهمیت آب به عنوان مایه حیات و مهم‌ترین موضوع محیط زیست اشاره کرد و گفت: خداوند در قرآن، آب را یکی از مهم‌ترین مظاهر محیط زیست و زیست طبیعی و انسانی برشمرده است.
وی افزود: حفظ آب نیازمند یک فرهنگ عمومی است و این فرهنگ عمومی اگر در قالب آموزه‎های دینی ترویج یابد، نقش ماندگارتری در جامعه خواهد داشت.
برجی اظهار کرد: آب، در قرآن در بسیاری از آیات به کار برده شده که نشان د‌هنده جایگاه و اهمیت آن است و آب مایه حیات و برکت برای اهل زمین یاد شده است.
وی گفت: خداوند فرموده است که همه چیز را از آب زنده کرده و عرش خدا نیز روی آب استوار است و در این باره مفسران نیز تعابیر مختلفی را بیان کرده‎اند.
این محقق حوزوی اظهار کرد: یکی از تفاسیر این مطلب را بیان می‎کند که عرش خدا کنایه از سیطره و حکومت الهی است و استقرار عرش بر آب نیز یعنی در ابتدا همه کره زمین از آب پوشیده بوده است و بعد یکی یکی، جزایر و کوه‎ها و زمین سر از آب بیرون آورده‌اند و این نظریه یکی از نظریات علمی قوی در حوزه زمین‌شناسی است.
عضو هیئت علمی المصطفی(ص) یادآوری کرد: نقش آب در تنوع زیست محیطی از دیگر مناظری است که قرآن به آن اشاره کرده است؛ قرآن این تنوع و سرسبزی در دل طبیعت را همگی مدیون و مرهون آب می‎داند.
وی با اشاره به اشارات قرآن در زمینه طهارت و پاکی آب، عنوان کرد: خداوند در جای دیگری از قرآن بیان می‎کند که ما آب پاک را فرستادیم تا زمین مرده را سیراب کند و به آن و موجودات زمین حیات ببخشد.
وی گفت: نقش آب در درمان بیماری‎ها نیز در قرآن و حتی روایات عنوان شده است که نشان می‌دهد قطعا راز و سری در این آب وجود دارد که خداوند به آن اشاره کرده است.
برجی تصریح کرد: امام علی(ع) نیز آب را مایه پاکی و پاکیزگی و از بین رفتن سموم بدن می‎دانند و در روایات سایر ائمه(ع) میز مطالب زیبایی در این باره وجود دارد.

وی با بیان اینکه خداوند از اشارات متعدد خود در موضوع آب بیشتر به دنبال مباحث تربیتی و نقش تربیتی آن است تاکید کرد:  خداوند بعد از ذکر اهمیت این مخوق و نقش آن به نکاتی چون اثبات توحید، معاد، قدرت و رحمت الهی، تاکید دارد از این رو حفظ و نگهداری و استفاده بهینه از این نعمت وظیفه‌ای اخلاقی، دینی و اجتماعی است و همه باید در مقابل آن پاسخگو باشند.