روضه امام حسین(ع) جلوهای از فناء فیالله است
گروه اندیشه ــ کارشناس حوزه دین بیان کرد: عمیقترین و بهترین نوع ذکر از نظر روحی جایی است که انسان بتواند خود را فراموش کند و این حالت فقط در روضه امام حسین(ع) بر ما عارض می‌شود و خداوند در همین اول راه بالاترین لذت عرفانی که فناء فیالله است را به ما میچشاند.
به گزارش ایکنا؛ حجت‌الاسلام علیرضا پناهیان، امروز، 7 آبان به مناسبت ایام پایانی ماه صفر در حسینیه آیتالله حقشناس به ایراد سخن پیرامون ذکر پرداخت و بیان کرد: خداوند روز قیامت طوری از انسان سوال میکند که انسان نمیتواند جواب سر بالا بدهد و خیلی از جوابهایی که اینجا پیشبینی میکنیم، با طرز سؤالات خدا قابل ارائه نیست. مثلاً خداوند اگر سؤال کند که چرا این مجاهدتها را در راه بندگی و یا مخالفت با هوای نفس انجام ندادی، ما نمیتوانیم پاسخ دهیم. در ادامه نیز خداوند سؤال را روی کاری که میتوانستیم انجام دهیم، میبرد و در اینجا قطعاً انسان ساکت خواهد شد.
وی در ادامه افزود: یکی از سؤالات محوری خداوند بحث ذکر است و میپرسد آیا نمیتوانستید ذهن خود را معطوف به یاد خدا بکنید؟ این همانجایی است که انسان نمیتواند پاسخ دهد و اگر در مورد ذکر خدا نیز بخواهیم بگوییم که این کار را هم نمیتوانستیم انجام دهیم، چراکه به یاد خدا بودن راحت نیست و ...، در اینجا خداوند سؤال میکند که آیا به فکر اولیا من نیز نمیتوانستی باشی؟ تصور کردن خداوند ممکن است که دشوار باشد اما آیا نمیتوانستید که با ولی خدا هم باشید؟
پناهیان تصریح کرد: در این نقطه است که انسان در روز قیامت نمیداند چه جوابی بدهد، بنابراین باید بیش از اینها به ذکر اولیا بود. یکی از آیات قرآن کریم این است که فرمود: «فَاذْكُرُوا آلَاءَ اللَّهِ» یعنی نعمتهای خدا را یاد کنید. امام صادق(ع) فرمودند که مراد از این نعمتهای الهی ما اهل بیت(ع) هستیم، چنانکه بزرگ‌ترین نعمتی که خداوند به خلقش داده ولایت ما اهل بیت(ع) است، لذا باید به یاد و ذکر ولایت ائمه(ع) باشیم.
وی در ادامه بیان کرد: ذکر، طبیعتاً بسیاری از مراتب فکر را نیز در بر میگیرد، وقتی که به فکر چیزی هستید به ذکر آن هستید و وقتی از ذکر سخن به میان میآید منظور فکر نیز هست و انواع تفکر را در بر میگیرد. وقتی میگویید ذکر، غیر از فکر، خیال را نیز در بر میگیرد و توسل را هم شامل می‌شود، اما چرا روضه امام حسین(ع) اعظم اذکار است؟ چون هرچه ذکر خالصانهتر باشد این ذکر زیباتر است و در روایات و آیات نیز ابعاد ذکر را مطرح کردهاند. عمیقترین ذکر از نظر روحی آن وقتی است که انسان خودش و حاجاتش را فراموش کند.
پناهیان در ادامه افزود: این یک واقعیت است که فقط در روضه امام حسین(ع) اینطور هستیم و حتی زمانی که توسل پیدا میکنیم نیز حاجات خود را در نظر داریم و از مهربانی ائمه(ع) هم که حرف میزنیم، خودمان را فراموش نمیکنیم و از این جهت که به ما مهربان هستند، دلمان متاثر می‌شود، اما در روضه امام حسین(ع) از خود بیخود میشویم و این خدایی است که تجربه فناء فی الله که فقط برای اولیاء است را به ما داه است.
این کارشناس حوزه دین تصریح کرد: در تمام عالم تعداد اندکی هستند که به مقام فناء فی الله برسند، اما بدون اینکه ریاضتی بکشیم خداوند در مجلس روضه این لذت را به میچشاند که در روضه امام حسین(ع) است، چراکه اولاً ذکر اولیاء الهی مهم‌ترین ذکر است، ثانیاً ذکری از نظر روحی بهتر است که انسان خودش را فراموش کند و ثالثاً آن بخش از ذکر اولیا خدا مهمتر است که به مصائب اولیا خدا بپردازیم.
پناهیان در ادامه بیان کرد: به همین سادگی نیست که خداوند بگذارد امام حسین(ع) در گودی قتگاه تکه تکه شود، بنابراین قتل ولی خدا اثری دارد و اثرش اینقدر زیاد است که خداوند حاضر به چنین کاری شده است. کسی به ولی خدا بخواهد چپ نگاه کند نابود می‌شود اما خداوند شهادت امام حسین(ع) تحمل کرده چون اثرش بسیار است. فرشتگانی که آن لحظات را میدیدند که نیز توسط خداوند آرام شدند. وقتی که خداوند به آن‌ها امام مهدی(عج) را نشان داد و فرمود او از اینها انتقام میگیرد ملائک آرام شدند.
وی تصریح کرد: ما به انتهای روضه نرسیدیم، اما صدر روضه میبینیم خدا یک تجربه عرفانی به ما میدهد. این تجربه عرفانی چیست؟ عرفا به کجا میرسند؟ به جایی که خودشان را در محضر خدا فراموش میکنند و فقط به تسبیح مشغول میشوند و ما نیز اگر توانستیم یکبار سبحان الله بگوییم و خود را فراموش کنیم هنر است. ما نمیتوانیم تسبیح عمیق بگوییم، جز یکزمان، یعنی آن وقت که غرق روضه هستیم و یک دفعه از خود بیخود میشویم. بنابراین خداوند بالاترین تجربه عرفانیاش را در ابتدای راه به ما داده است تا مزه این تجربه با بچشیم، حال اگر میخواهیم بیشتر لذت ببریم باید بیشتر به در خانه امام حسین(ع) پناه ببریم.
انتهای پیام
