آتش مبارزه فلسطینیان با انتفاضه روشن شد

به گزارش ایکنا از خراسان رضوی، صلح میان اعراب و رژیم اشغالگر قدس سبب ایجاد شکاف در جهان عرب شد و با پیروزی انقلاب اسلامی ایران در سال ۱۹۷۹ میلادی به رهبری امام خمینی(ره)، جهان اسلام وارد صحنه مبارزاتی جدیدی همراه با مردم فلسطین شد.

آنچه تا پیش از انقلاب ایران فلسطینیان را به یکدیگر پیوند «عربیت» بود و اسلام در درجه دوم قرار داشت. پس از پیروزی انقلاب اسلامی ایران، اسلام عاملی موثر و قوی برای اتحاد و پیروزی مبارزان مسلمان فلسطین شد.

در دهه 80 به دلیل تاثیرپذیری فلسطینی‌های مستقر در لبنان، از انقلاب اسلامی ایران فعالیت نظامی خود علیه نیروهای اسرائیلی در مناطق اشغالی را تشدید کردند. در ششم ژوئن 1982 رژیم صهیونیستی به قصد نابودی مقاومت فلسطین حمله گسترده ای را از طریق زمین، هوا و دریا به لبنان آغاز کرد. این تهاجم منجر به بیرون رفتن نیروهای مقاومت فلسطین از جنوب لبنان و بیروت شد.

بعد از گذشت چند سال مقاومت اسلامی در لبنان شکل گرفت و عملیات نظامی را علیه مراکز نظامی و امنیتی اسرائیل صورت داد. در نتیجه این اقدامات اجبار رژیم صهیونیستی به عقب نشینی از بعضی مناطق اشغالی خود در مناطق جنوب لبنان بود. همچنین مردم فلسطین نیز با تأثیر پذیری از انقلاب اسلامی ایران، درصدد ایجاد حرکات جدیدی در داخل سرزمین فلسطین شدند.

کنفرانس سران عرب در آوریل 1987 در عمان برگزار شد اما هیچگونه موضعی در زمینه مبارزه علیه رژیم صهیونیستی اتخاذ نکرد و صرفا تمام توجه آن به جنگ ایران و عراق معطوف شد. مردم فلسطین که طی سال های 1967 تا 1982 تجارب تلخی را پشت سرگذاشتد و شکست طرح های سیاسی را به چشم دیده بودند به همین جهت از دولت های عربی و گروه های فلسطینی قطع امید کردند.

«انتفاضه»
این عوامل و رویدادهای مشابه، زمینه‌ای شد تا شور و شوق انقلاب و گرایش به اسلام در مردم فلسطین احیا شود و جنبش‌های سیاسی، مذهبی و مردمی جایگزین احزاب و سازمان‌های سیاسی ملی و غیرمذهبی در سرزمین‌های اشغالی شود و روند جدیدی از قیام و مبارزه با اسرائیل توسط ساکنین سرزمین‌های اشغالی در پاییز 1987 آغاز شد که «انتفاضه» یا «انقلاب مساجد» نام گرفت.

وقوع انتفاضه همچون روزنه امیدی برای فلسطینیان آواره بود و اهداف و آثاری را که در پی داشت موجبات ترس و هراس اسرائیل از تداوم انتفاضه شد. رژیم صهیونیستی از سال 1948 تاکنون در برابر همه قطعنامه‌ها و طرح‌های سازمان ملل متحد که متضمن حقوق و امتیازات محدودی برای فلسطینیان بود، ایستادگی می‌کرد و از پذیرش قطعنامه‌های 242 و 338 شورای امنیت خودداری می‌ورزید ولی سرانجام وحشت آنان و آمریکایی ها از انتفاضه آنان را مجبور کرد به مذاکره با ساف(سازمان آزادی بخش فلسطین) تن دهند.

طرح «غزه اریحا»
از سوی دیگر جناح سازشکار فلسطینی با این رویکرد که می‌تواند با استفاده از انتفاضه امتیازاتی را دریافت کنند، زمزمه مذاکره با اسرائیل را مطرح کردند. رژیم صهیونیستی نیز در کنار مذاکره چند جانبه با اعراب، گفت و گوهای پنهانی را با رهبران ساف شروع کرد و پس از 10 دور گفت و گوی مستقیم اعراب و رژیم صهیونیستی، در فرایند صلح خاورمیانه، سرانجام سازش رهبران فلسطینی و تسلیم آن ها در برابر خواسته های اسرائیل، با طرح «غزه اریحا» (توافقنامه ساف ـ اسرائیل) وارد مرحله نوینی شد.

در سال 1372 یاسر عرفات(رئیس سازمان آزادی بخش فلسطین) طی نامه ای به اسحاق رابین(نخست وزیر وقت رژیم صهیونیستی) موجودیت اسرائیل را به رسمیت شناخت و تعهد ساف را به پایبندی به اعلامیه اصول کلی (توافقنامه) و نیز قطعنامه های شماره 242 و 338 شورای امنیت که وجود رژیم اشغالگر قدس را به رسمیت شناخته و خواستار بازگشت به مرزهای آن به مناطق پیش از 1968 شده اند، اعلام کرد.

همچنین آن بخش از مفاد منشور فلسطین را که منکر حق وجود اسرائیل است، ملغی اعلام نمود. اسحاق رابین نیز متقابلا در همان تاریخ طی نامه ای، سازمان آزادی بخش فلسطین را به عنوان نماینده مردم فلسطین به رسمیت شناخت و موافقت خود را با آغاز مذاکره با ساف اعلام کرد.

یاسر عرفات، رهبر ساف، در واشنگتن در حضور بیل کلینتون، رئیس جمهورآمریکا و تعدادی از شخصیت های سیاسی جهان با قلم خود بر نام فلسطین خط کشید و متن قراردادی را امضا کرد که به طرح «غزه اریحا» معروف شد.

یاسر عرفات و رابین طی مذاکراتی پیش نویس 17 ماده‌ای توافقی را امضا کردند که در آن یک حکومت خودمختار فلسطینی در کرانه غربی و نوار غزه پیش‌بینی شد.

«انتفاضه الاقصی»
این توافق باوجد اینکه نوعی عقب نشینی محدود اسرائیل از مواضع قبلی خود به شمار می‌رفت اما با اهداف مبارزه جویانه فلسطین فاصله بسیاری داشت. هدف آمریکا و رژیم صهیونیستی از این توافق ، ایجاد شکاف میان فلسطینیان و خاموش کردن شعله های آتش انتفاضه به دست جناح فلسطینی سازشکار بود اما با هشیاری نیروهای انقلابی فلسطینی در سرزمین های اشغالی، این حربه نیز موثر واقع نشد و انتفاضه فلسطین هرچه قوی تر به راه خود ادامه داد تا اینکه آتش آن، هنگام دیدار آریل شارون، رئیس حزب لیکود اسرائیل، از مسجدالاقصی در سال 2000 بار دیگر شعله ور شد و شکل جدیدی به خود گرفت که به «انتفاضه الاقصی» معروف شد.

ادامه دارد...

انتهای پیام