اهل‌بیت(ع)؛ باطن کعبه

به گزارش ایکنا، کتاب «آیین اشک و عزا در سوگ سیدالشهدا(ع)» به قلم حسین انصاریان در ۱۰ بخش به ارائه بیش از ۱۲۰ مطلب خواندنی پیرامون شخصیت نورانی حضرت اباعبدالله الحسین(ع) پرداخته است.

این اثر با موضوع مراسم اشک و عزا در سوگ سیدالشهدا(ع) برگرفته از متن سخنرانی‌های حجت‌الاسلام شیخ حسین انصاریان در ماه محرم‌الحرام ۱۳۸۸ در مسجد سیدعزیزالله شهر تهران است.

«منزلت امام حسین(ع) و یاران و خاندان گرامی ایشان» و «آیین اشک و عزا» دو بخش اصلی این کتاب هستند که در این بخش‌ها با استناد به آیات، روایات و متن زیارتنامه‌ها جایگاه، زندگی و شخصیت امام حسین(ع) معرفی شده است.

خبرگزاری ایکنا، به مناسبت ایام پرسوز و گذار عزاداری سیدالشهدا(ع)، بخش‌هایی از این کتاب را باز نشر می‌کند؛ امید اینکه این مطالب بتواند روشنگر عزاداران حسینی در شناخت ابعاد بیشتری از منزلت، شخصیت و زندگی امام حسین(ع) باشد.

الگوهای رفتاری و اخلاقی حضرت سيدالشهدا(ع)

سيدالشهدا(ع) طی مدت 50 سال از زندگی خود درس‌ها و رفتارهای بی‌نظیری را از خود نشان دادند؛ توجه و تمسک به الگوی رفتاری سیدالشهدا باعث تحقق و ریشه دواندن این رفتارها در میان پیروان و علاقه‌مندان آن حضرت خواهد شد. از این جهت به معرفی اجمالی رفتارهای اخلاقی سیدالشهدا(ع) می‌پردازیم.

طهارت امام حسین و یارانشان

حضرت سیدالشهدا همانند دیگر امامان معصوم هم در ظاهر و هم در باطن پاک و مطهر بودند ایشان در طول عمر مبارکشان همواره با وضو بوده و علاوه بر طهارت باطنی، مراقب طهارت ظاهری خود نیز بودند و همواره خود را در برابر پروردگار می‌دیدند و در شب عاشورا این موضوع به خوبی متجلی شده بود. حضرت به فرزند برومندشان علی اکبر(ع) دستور داد تا مقداری آب تهیه کنند. ایشان به همراه گروهی از اصحاب در پی آب رفتند و توانستند مقدار اندکی آب تهیه کنند امام حسین یاران خود را جمع کرد و فرمود: «با این مقدار آب غسل کرده و وضو بگیرید لباس‌هایتان را نیز با این آب شست‌وشو دهید؛ چراکه فردا زمان ملاقات با پروردگار است؛ چه زیباست که با بدن پاک به ملاقات خداوند متعال برویم».

البته این طهارت معانی و تفاسیر متعددی دارد. باید اشاره کرد که یکی از تفاسیر آن عبارت است از دست کشیدن از تمام تعلقات دنیوی؛ این طهارت یعنی شست‌وشو دادن دل از هر آنچه غیر خدا در آن بود؛ زیرا این غسل در واقع طهارت فکر و قلب را در پی دارد خداوند متعال آیات متعددی در مورد طهارت بیان می‌کند که بیانگر اهمیت این موضوع می‌باشد.

در مورد پیوستگی طهارت با اهل بیت(ع)، پروردگار در آیه شریفه: «ولا يَمَسُّهُ إلا الْمُطَهَّرُونَ» به بندگان خود گوشزد می‌کند که جز پاکان و مطهّران واقعی کسی نمی‌تواند مفاهیم عرشی قرآن کریم و علوم ناب معصومان را درك كند. در حقیقت قبله حقیقی معصومان هستند اگر خداوند به انسان‌ها دستور داد تا رو به قبله نماز بخوانند به این سبب بود که کعبه از خاک و گل ساخته شده و در شهر مکه مستقر است؛ در حالی که معصومان به حسب ظاهر در جایی مستقر نبودند و وجود و حقیقت مطهرشان باطن کعبه است. در حقیقت کعبه، بدل از اهل بیت است. به عبارت دیگر اهل بیت(ع) معنا و مفهوم باطن قبله و كعبه ظاهری مسلمانان هستند «كعبه يک سنگ سیاهیست که ره گم نشود/ حاجی احرام دگری بند، ببین یار کجاست(مهدی جابری)». «غسل در اشک زدم که اهل طریقت گویند/ پاک شو اول، پس دیده بر آن پاک انداز (حافظ شیرازی)».

با توجه به این مطالب می‌توان فهمید که انسان با ارتکاب معاصی و تداوم آن نمی‌تواند به حقیقت قرآن و اهل بیت دست یابد و آن را درك كند. حضرت سیدالشهدا(ع) چون می‌خواستند یارانشان با پاکی بدن و طهارت دل با خداوند ملاقات کنند به آنان امر کرد در شب عاشورا، خود را از تمام شوائب و آلودگی‌های دنیوی تطهیر کرده تا با ارواح پاکیزه به سوی خدا بشتابند. علاوه بر آنکه آن حضرت نزد پروردگار دارای ارج و مقام ویژه‌ای است، در میان موجودات دیگر نیز سرآمد خوبی‌ها و زیبایی‌هاست.

ایشان همان کسی است که تمام موجودات عالم برای مصائب او اشک ريختند. امام صادق(ع) می‌فرمایند: تمام فرشتگان و همه موجودات آسمان‌ها و زمین، حتی پرندگان در هوا و ماهیان دریا برای جد بزرگوارم اشک ريختند و ناله زدند. امام صادق(ع) در روایتی دیگر می‌فرماید: «فرشتگان الهی همواره تا روز قیامت به زیارت حضرت سیّد الشهدا مشرف می‌شوند».

عفو امام حسین(ع) در مقابل ناسزاگویی

یکی دیگر از امتیازات ویژه امام حسین گذشت و عفو ایشان در مقابل جسارت‌ها و ناسزاگویی دشمنان اهل بیت بوده است؛ البته در بعضی از موارد این عفو و گذشت موجب هدایت فرد مقابل می‌گردید.

در کتب تاریخی نقل شده است که روزی عصام بن المصطلق شامى وارد مدينه شد و مشاهده کرد مردم مدینه به امام حسین(ع) احترام می‌گذارند. او که حضرت را نمی‌شناخت از مردم پرسید این شخص کیست؟ در پاسخ گفتند: او حسین بن علی بن أبی طالب است. او که کینه عجیبی از امیرمؤمنان به دل داشت نزد حضرت آمد و در مقابل ایشان به حضرت امیرالمؤمنین جسارت کرد؛ وقتی مشاهده نمود حضرت هیچ عکس‌العملی نشان نمی‌دهد به خود ایشان نیز جسارت کرد و ناسزا گفت حضرت با کمال آرامش به او گفت: آیا اهل شام هستی؟ او گفت آری. سپس نگاه محبت آمیزی به او کرد و فرمود اگر بدهکاری داری بدهیات را محاسبه کن تا آن را پرداخت کنم، اگر خرج سفر نداری آن را نیز به تو می‌دهم، اگر مسافر هستی و محل سکونت در مدینه نداری می‌توانی شب را در خانه من بگذرانی.

عصام با مشاهده عفو و اخلاق عالی سیدالشهدا از عملش پشیمان شد و به حضرت عرض کرد به زمین امر کن تا مرا ببلعد.