ارزش اشک و عزا بر مصائب اهل بيت(ع)

به گزارش ایکنا، کتاب «آئین اشک و عزا در سوگ سیدالشهدا(ع)» به قلم حسین انصاریان در ۱۰ بخش به ارائه بیش از ۱۲۰ مطلب خواندنی پیرامون شخصیت نورانی حضرت اباعبدالله الحسین(ع) پرداخته است.

این اثر با موضوع مراسم اشک و عزا در سوگ سیدالشهدا(ع) برگرفته از متن سخنرانی‌های حجت‌الاسلام شیخ حسین انصاریان در ماه محرم‌الحرام ۱۳۸۸ در مسجد سیدعزیزالله شهر تهران است.

«منزلت امام حسین(ع) و یاران و خاندان گرامی ایشان» و «آیین اشک و عزا» دو بخش اصلی این کتاب هستند که در این بخش‌ها با استناد به آیات، روایات و متن زیارتنامه‌ها جایگاه، زندگی و شخصیت امام حسین(ع) معرفی شده است.

خبرگزاری ایکنا، به مناسبت ایام پرسوز و گذار عزاداری سیدالشهدا(ع)، بخش‌هایی از این کتاب را باز نشر می‌کند؛ امید اینکه این مطالب بتواند روشنگر عزاداران حسینی در شناخت ابعاد بیشتری از منزلت، شخصیت و زندگی امام حسین(ع) باشد.

ارزش اشک و عزا بر مصائب اهل بيت(ع)

از جمله مواردی که گریه بر آن تأکید فراوانی شده است گریه بر مصائب اهل بیت(ع) به ویژه سرور شهیدان حضرت سیدالشهدا(ع) است که عبادتی بس بزرگ و دارای پاداشی عظیم و دوای دردهای معنوی و آماده کننده انسان برای توبه و آمرزش و نایل کننده آدمی به رحمت بیکران خداست و انسان را به آستان رحمت الهی نزدیک می‌کند.

روایات گریه بر اهل بیت و ندبه کردن بر مصائبی که به آن بزرگواران رسیده است به اندازه‌ای است که بخش مهمی از روایات مناقب اهل بیت(ع) را تشکیل داده‌اند.

با این توضیح می‌توان نتیجه گرفت مخالفت با گریه و ندبه بر اهل بیت که به وسیله گروهی نادان و گاه روشنفکرمآب صورت می‌گیرد در حقیقت مخالفت با قرآن و سنت پیامبر و روش اولیای الهی است و شیعیان نباید به اینگونه مخالفت‌های جاهلانه و مغرضانه توجه کنند و گریه و ندبه بر اهل بیت را که نوعی مخالفت و ضدیت با ستمگران و زورگویان است کمرنگ جلوه دهند؛ بلکه نسل به نسل این عمل الهی و کار پرثواب را تشویق کنند و آن را به عنوان میراثی گرانبها برای آیندگان به یادگار بگذارند. اکنون به چند روایت در مورد ارزش و اهمیت این نوع اشک اشاره می‌کنیم.

حضرت امام رضا(ع) می‌فرمایند: «مَنْ تَذَكَّرَ مُصابَنا وَيَكى لِما ارْتُكِبَ مِنَّا، كانَ مَعَنَا فِي دَرَجَاتِنا يَوْمَ الْقِيَامَةِ. وَمَنْ ذُكْرَ بِمُصابِنا فَبَكَى وَابْكَى لَمْ تَبْكِ عَيْنُهُ يَوْمَ تَبْكِي الْعُيُونُ؛ کسی که مصیبت‌های رسیده به ما را یادآورد و برای آنچه از سوی دشمنان بر سر ما آمده گریه کند در روز قیامت هم درجه و در کنار ماست و کسی که بلاهای رسیده بر ما را یاد کند و بگرید و بگریاند روزی که دیده‌ها گریان است، نگرید.

«رَحِمَ اللهُ دَمْعَتَكَ»

حضرت امام صادق(ع) به مسمع فرمودند: تو اهل عراقی، آیا به زیارت نمی‌روی؟ مسمع عرض کرد: در بصره ناصبی و دشمن زیاد است می‌ترسم زیارت رفتنم را به حکومت گزارش دهند و مورد آزار قرار گیرم. حضرت فرمود:«أَفَما تَذْكُرُ ما صُنِعَ بِهِ؛ آیا از آنچه بر امام حسین(ع) روا داشتند یاد می‌کنی؟» گفتم آری فرمود: آیا جزع و بی‌تابی می‌کنی و دل آزرده می‌گردی؟ گفتم: آری، به خدا چنان گریه می‌کنم که گریه گلوگیرم می‌شود در حدی که خانواده‌ام آثارش را در من مشاهده می‌کنند و در آن حال نمی‌توانم چیزی بخورم و آثار حزن و اندوهم از رخسارم پیداست؛ حضرت فرمود: «رَحِمَ اللهُ دَمْعَتَكَ».

سپس فرمود: البته تو از آنان هستی که از اهل جزع بر ما محسوب می‌شوند و از آنانی که برای شادی ما شاد و برای آزردگی ما اندوهگین‌اند، بی‌تردید تو در هنگام مردن پدران مرا نزد خود حاضر می‌بینی دربارۀ تو به ملك الموت سفارش می‌کنند و تو را به چیزی مژده می‌دهند که پیش از مرگ چشمت روشن می‌شود و ملک الموت نسبت به تو از مادر مهربان نیز مهربان‌تر می‌گردد.

حضرت امام صادق(ع) در حدیث دیگری فرمودند: «نَفَسُ الْمَهْمُوم لِظُلْمِنَا تَسْبِيحٌ، وَهَمُّهُ لَنا عِبادَةٌ، وَكِتْمَانُ سِرنا جهادٌ في سَبِيل الله ثُمَّ قالَ أَبُو عَبْدِ الله يَجِبُ أَنْ يَكْتُبَ هذا الْحَدِيث بِالذَهَبِ؛ نَفَس اندوهگین به خاطر ستمی که بر ما شده تسبیح است و نگرانی و غصه‌اش برای ما عبادت، و پنهان کردن سِر ما جهاد در راه خداست. سپس حضرت فرمود: «واجب است این حدیث با طلا نوشته شود».

هارون بن خارجه می‌گوید در محضر حضرت امام صادق(ع) بودیم از امام حسین(ع) یاد کردیم و بر قاتلش لعنت فرستادیم: «فَبَكَى أَبو عَبْدِ الله وَبَكِينَا قَالَ: ثُمَّ رَفَعَ رَأْسَهُ فَقَالَ: قَالَ الحُسَيْنُ بنُ على: أنَا قَتِيلُ العَبْرَةِ لَا يَذْكُرنِى مُؤمِنٌ إِلَّا بَكَى؛ در این هنگام حضرت امام صادق گریه کرد و ما هم گریستیم سپس سر مبارکشان را بلند نمود و فرمود: حضرت امام سجاد فرمودند: من کشته اشکم؛ مؤمنی مرا یاد نمی‌کند مگر اینکه می‌گرید».

حضرت امام حسین(ع) چنین می‌فرمایند: «ما مِنْ عَبْدٍ قَطَرَتْ عَيْناهُ فِيْنا قَطْرَةً، أو دَمَعَتْ عَيْناهُ فِيْنَا دَمْعَةً، إِلَّا بَوَّأَهُ اللَّهُ بِها فى الْجَنَّةِ حُقَباً؛ بنده‌ای نیست که به خاطر ما چشمش قطره‌ای بریزد یا از چشمش اشکی جاری شود، مگر اینکه خدا به سبب آن جایی جاویدان در بهشت به او عنایت نماید.

ششم معاوية بن وهب از حضرت امام صادق(ع) چنین روایت می‌کند: «كُلُّ الجَزَع وَ البُكَاءِ مَكَرُوهُ سِوَى الجَزَعِ وَالبُكَاءِ عَلَى الحُسَيْنِ؛ هر بی‌تابی و گریه‌ای ناخوشایند است جز بیتابی و گریه بر حسین».

محمد بن مسلم می‌گوید از حضرت امام صادق(ع) شنیدم که می‌فرمودند: «بی‌تردید حسین بن علی نزد پروردگارش به لشگرگاهش و آنان که با او در آنجا فرود آمدند نظر می‌کند و به زائرانش توجه می‌نماید و او به ایشان و نام‌هایشان و نام‌های پدران و به درجات و مراتبشان نزد خدا بیش از شناخت افراد به فرزندانشان آشنایی دارد و به یقین او کسی را که برایش می‌گرید می‌بیند و برای وی طلب آمرزش می‌کند و از پدرانش می‌خواهد که برای او درخواست مغفرت کنند».