دعاهای امام حسین(ع)؛ قوی‌ترین معجزات روح الهی یک انسان

به گزارش ایکنا، کتاب «آئین اشک و عزا در سوگ سیدالشهدا(ع)» به قلم حسین انصاریان در ۱۰ بخش به ارائه بیش از ۱۲۰ مطلب خواندنی پیرامون شخصیت نورانی حضرت اباعبدالله الحسین(ع) پرداخته است.

این اثر با موضوع مراسم اشک و عزا در سوگ سیدالشهدا(ع) برگرفته از متن سخنرانی‌های حجت‌الاسلام شیخ حسین انصاریان در ماه محرم‌الحرام ۱۳۸۸ در مسجد سیدعزیزالله شهر تهران است.

«منزلت امام حسین(ع) و یاران و خاندان گرامی ایشان» و «آیین اشک و عزا» دو بخش اصلی این کتاب هستند که در این بخش‌ها با استناد به آیات، روایات و متن زیارتنامه‌ها جایگاه، زندگی و شخصیت امام حسین(ع) معرفی شده است.

خبرگزاری ایکنا، به مناسبت ایام پرسوز و گذار عزاداری سیدالشهدا(ع)، بخش‌هایی از این کتاب را باز نشر می‌کند؛ امید اینکه این مطالب بتواند روشنگر عزاداران حسینی در شناخت ابعاد بیشتری از منزلت، شخصیت و زندگی امام حسین(ع) باشد.

حقايقى توحیدی از امام حسین(ع)

اگر معارف و احادیث ناب اسلامی را در مورد امام حسین(ع) مورد واکاوی قرار دهیم، حقایق و لطایف بلندی در مورد آن حضرت آشکار می‌شود؛ این حقایق را می‌توان در پنج بخش دسته‌بندی کرد که در این بخش به تشریح آن می‌پردازیم.

حقیقت اول: دعاهای عارفانه از امام حسین(ع)

متخصصان مسائل الهی اگر بخواهند سخنان ملکوتی و عرفانی حضرت سیدالشهدا را سال‌ها برای مردم شرح و تفسیر کنند تمام شدنی نیست. من امروز با یکی از عاشقان معارف الهی صحبت می‌کردم و به ایشان عرض کردم که سخنان حضرت سیدالشهدا(ع) که به عنوان دعا معروف است فقط دعا نیست، بلکه از قوی‌ترین معجزات روح الهی یک انسان در بستر تاریخ حیات عالم هستی و نه فقط عالم انسانی است؛ یعنی اگر خداوند به تمام ملائکه خطاب می‌کرد که جمیع شما چنین سخنان و جملاتی را از نزد خود بیان کنید، ملائکه اعلام عجز می‌کردند دلیلش هم آیات سوره مبارکه بقره است.

هنگامی که پروردگار عزیز عالم داستان خلقت انسان را با ملائکه در میان گذاشت واقعیت‌هایی میان پروردگار و ملائکه رد و بدل شد و در پایان ملائکه به پروردگار عالم عرضه داشتند تو منزه از هر عیب و نقص هستی و ما نسبت به حقیقت و واقعیت جاهل هستیم و دانش ما به همان مقداری است که تو به ما عنایت کرده‌ای: «لا عِلْمَ لَنا إلا ما عَلَّمْتَنا».

ملائکه با این مقدار از دانش از آوردن خواسته خدا که فرمود از این اسماء به من خبر دهید اعلام عجز کردند. اما امام حسین(ع) تمام عمر شریفشان را در راه دعوت مردم به سوی پروردگار متعال سپری کردند؛ این دعوت در قالب دعاهایی بود که انسان‌های عادی از درک آن عاجزند یکی از این دعاها، دعای حضرت امام حسین در روز عرفه است. نکته لطیف و ظریف آن است که با اینکه پیامبر اسلام(ص) و امیرالمؤمنین می‌توانستند این معارف را بیان کنند، اما خداوند اراده کرده بود که این معارف بلند عرفانی از مجرای سیدالشهدا به مردم برسد و این دعا بر زبان مبارک امام حسین(ع) جاری شود.

آن حضرت، علاوه بر دعاها و اذکار اعمال دیگری نیز چون امر به معروف و نهی از منکر، بیان احکام معارف الهی و دعوت مردم به سوی حق تعالی را نیز بیان نموده‌اند. ایشان در روزهایی که به کربلا تشریف آورده بودند نیز از ذکر الهی غافل نبودند. مهم‌ترين ذكر حضرت در سرزمین کربلا بیداری وجدان‌های خفته بود در این ایام همواره به سوی لشکریان دشمن می‌رفت و آنان را با گفتار محبت‌آمیز به سوی حق هدایت می‌کرد. این ذکر مهم تا آخرین لحظات عمر شریفشان ادامه داشت. پس از آنکه تمام یاران و اصحاب حضرت به شهادت رسیدند خطاب به دشمنان دین فرمود: هنوز درهای توبه به روی شما باز است، به درگاه الهی توبه کرده و از کشتن من صرف نظر کنید؛ سپس این جمله تاریخی را به زبان آوردند: «هَل مِن ناصِرٍ يَنصُرُني؛ آیا کسی هست که مرا یاری کند». در این هنگام عمر بن سعد دستور داد طبل و شیپورها را با صدای بلند بزنند تا صدای پرفروغ حق در میان صداهای باطل گم شده و به گوش لشکر دشمن نرسد.

امروزه نیز ماهواره‌ها و سایت‌های اینترنتی نقش طبل و شیپورهای دشمن را بازی می‌کنند؛ آنان سعی دارند با راه‌اندازی کانال‌ها و سایت‌های ضد دینی و غیر اخلاقی و القاء شبهات دینی ارزش‌ها و کرامات انسانی را لگدمال کرده تا صدای حق و حقیقت به گوش جهانیان نرسد.

تجلى اوج معرفت الهی در دعای عرفه و واقعه عاشورا

امام حسین(ع) در اوج معرفت الهی قرار دارند و تمام اولیای الهی و سالکان طريق الى الله باید در مکتب ایشان زانو بزنند و درس عشق و معرفت بیاموزند، باشد که از برکت و نور قدسی آن حضرت بهره‌ای ببرند و توشه‌ای بیندوزند.

ایشان در دعای عرفه می‌فرماید: «أنت الذى أشرقت الأنوار فى قُلوبِ أُوليائكَ حتّى عَرَفُوک و وحدوى، وأنتَ الذى أزلت الأغيار عن قلوبِ أحبائك حتى لم يُحِبُّوا سِواكَ، و لم يلجؤا إلى غيرك؛ بارالها، تو نور [ایمان] را در دل‌های دوستدارانت تاباندی تا این که تو را شناخته و به یکتایی‌ات اقرار کردند بارالها، تو بیگانگان را از دل‌های دوستدارانت راندی تا غیر تو را دوست نداشته باشند و به کسی جز تو پناه نجویند».

در روز عاشورا هنگامی که فرزند با عظمت امام حسین(ع) حضرت علی اكبر(ع) از پدر اذنِ مبارزه و جهاد طلبید، حضرت بدون هیچ درنگی به او اجازه جهاد دادند. به طور یقین تنها کسانی که فقط خداوند سبحان را می‌بینند و رضایت او را مدنظر دارند، لحظه‌ای درنگ نمی‌کنند و تمام دارایی خود را بدون هیچ چشم داشتی فدای معبود حقیقی می‌کنند.

اگر در دل امام حسین(ع) بجز حب و دوستی خداوند، دوستی غیر او جای داشت، هرگز نمی‌توانستند در آن لحظات سخت و سنگین عاشورا دست به چنین فداکاری عظیمی بزنند و صحنه‌هایی از عشق و شور بیافرینند که در تمام تاریخ بی‌نظیر است. هیچ حجاب و پرده‌ای میان امام حسین(ع) و خدای سبحان وجود نداشت و ایشان به جز خداوند هیچ چیز دیگری را نمی‌دیدند.

امام حسین(ع) آثار و مظاهر این مقام معرفت را در مرحله عمل در صحرای کربلا به بهترین وجه نمایان کردند و درس ایثار، عشق و معرفت را به جهانیان آموختند. در روز عاشورا تمام ملائکه جنیان و قدرت‌های عالم گرد آمدند، تا ایشان را یاری دهند اما آن حضرت به همه جواب رد می‌دهند و فقط رضایت محبوب را می‌نگرند و به محضرش عرض می‌کنند: «صبراً على قضائِک یا ربّ لا إله سِواك يا غياث المستغيثين؛ بارالها صبر می‌کنم بر قضای تو، خدایی جز تو نیست ای فریادرس گرفتاران».