دو عمود دینداری از منظر امیرالمؤمنین(ع) + فیلم

ایام سوگ جانگداز شهید مظلوم رمضان حضرت مولی علی ابن ابیطالب(ع) را محضر یکایک شما عزیزان تسلیت عرض می‌کنم. مرحوم سیدرضی از امیرالمؤمنین(ع) در کتاب شریف نهج‌البلاغه، چهار وصیت‌نامه را آورده‌اند. یکی از این وصیت‌نامه‌ها تعیین تکلیف دارایی‌های ناچیز امیرالمؤمنین، دومین وصیت‌نامه که تحت عنوان نامه 23 در نهج‌البلاغه آمده وصیت‌نامه نسبتاً کوتاهی است که یا سید‌رضی بخش کوتاهی از این وصیت‌نامه را برگزیده که با این عبارت شروع می‌شود: «وَصِيَّتِي لَكُمْ أَلَّا تُشْرِكُوا بِاللَّهِ شَيْئاً، وَ مُحَمَّدٌ (ص)»؛ یعنی وصیت من به شما دو چیز است؛ نخست اینکه برای خدای واحد شریکی قائل نشوید و دوم اینکه سنت پیامبر اسلام را ضایع نکنید. در این صورت دیگر جای گلایه و سرزنشی از شما نخواهد بود. مشروط بر اینکه این دو عمود دینداری را رعایت کنید. 

 

وصیت سوم وصیت بلند و بالایی است که مرحوم سیدرضی تحت عنوان نامه 31 در کتاب شریف نهج‌البلاغه ذکر کرده است. این وصیت به امام حسن مجتبی(ع) است و تحت عنوان وصیت‌نامه تربیتی یا منشور تربیت علوی شهرت یافته است و وصیت‌نامه چهارم تحت عنوان نامه چهل و هفت نهج‌البلاغه به عنوان مشهورترین و اصلی‌ترین وصیت‌نامه مولی امیرالمؤمنین(ع) است که در آخرین لحظات عمر شریف خود خطاب به امام حسن(ع) و حسین(ع) و دیگر اعضای خاندان و هرکس که پیام ایشان را دریافت می‌کند ذکر کرده است. 

 

نکته مهمی که باید محضر شما عرض کنم این است که حضرت علی(ع) را باید جامع دید و کامل شناخت. علی هم علی بدر، احد و خندق و خیبر است که اسلام بر دوش او پا گرفت و اگر نبود اسلامی برپا نمی‌شد و هم آن علی است که برای حفظ اسلام 25 سال خانه‌گزینی انتخاب می‌کند؛ آن هم چنان خانه‌گزینی که خود در خطبه شقشقیه توصیف می‌کند که صبر کردم در حالی که خار در چشم و گلو داشتم.

 

شاید نیاز به این توضیح نباشد که علی(ع) ولی خداست، نه اینکه به مقتضای شعری، قافیه‌ای گفته باشد بلکه هرچه گفته عین حقیقت است. وی علیِ عدالت و اخلاق و تجسم یک مکتب اخلاقی تمام و کمال خداپسندانه است و هر آنچه درباره سنت نبوی خوانده‌ایم، به تمام و کمال در حیات علی(ع) جلوه‌گر شده است؛ لذا بخش مهمی است وصیت‌نامه امیرالمؤمنین(ع) مضامین و مفاهیم اخلاقی دارد که باید به آن تأسی و الگوبرداری کرد. ماه رمضان فرصت طلایی نزدیک شدن و همسو شدن با اخلاق علوی و ماه تربیت نفس است؛ لذا باید از خدا کمک گرفت و از ائمه(ع) درس آموزی کرد تا در سلوک اخلاقی به نقطه مورد پسند پروردگار برسیم.