حزن قلبی از نشانه‌های سلامت نفس است + فیلم

به گزارش ایکنا، سیدحمید خویی از نوادگان آیت‌الله خویی و محقق و پژوهشگر نهج‌البلاغه و عضو هیئت علمی دانشکده داروسازی دانشگاه علوم پزشکی تهران است. وی در سلسله درس‌گفتارهای «جرعه‌ای از کلام امیر(ع)» در خبرگزاری به بیان نکاتی درباره خصوصیات متقین از منظر حضرت علی(ع) پرداخته است که قسمت چهاردهم آن از نظر می‌گذرد؛

در فراز دیگری از خطبه متقین، حضرت مولانا امیرالمؤمنین(ع) می‌فرماید: «قُلُوبُهُمْ مَحْزُونَةٌ، وَ شُرُورُهُمْ مَأْمُونَةٌ؛ دل‌هایشان محزون و غمگین است و مردم از شر آنها در امان هستند» این حزن قلبی و برگرفته از عظمت و بزرگی آنچه در پیش رو داریم و مجهول بودن سرنوشت ما، یکی از نشانه‌های سلامت نفس است. در واقع این حزن کوتاهی کردن در محضر پروردگار و به خطا رفتن در زندگی نیز هست.

«قُلُوبُهُمْ مَحْزُونَةٌ» به این معناست که مؤمن و پارسای حقیقی پیوسته خود را پایش و پالایش می‌کند و از کنار خطاهایش به راحتی و سادگی عبور نمی‌‌‌کند؛ همانطور که پیشتر عرض کردم قیامت را جدی می‌گیرد و دغدغه آن روز بزرگ را دارد که قرآن می‌فرماید: «يَا أَيُّهَا النَّاسُ اتَّقُوا رَبَّكُمْ ۚ إِنَّ زَلْزَلَةَ السَّاعَةِ شَيْءٌ عَظِيمٌ؛ ای مردمان، خدا ترس و پرهیزکار باشید که زلزله روز قیامت بر خلایق بسیار حادثه بزرگ و واقعه سختی خواهد بود» (حج/ 1). 

مؤمن نگران است که سرنوشت وی چه خواهد شد و آیا خدا او را مورد مغفرت و بخشش قرار خواهد داد یا خیر؟ به فکر آخرت خود است. دائماً این فرموده خدای متعال را با خود زمزمه می‌کند که فرموده است: ای ایمان آورندگان، تقوای خدا پیشه کنید و هر روز به این سؤال پاسخ دهید که برای فردای پیش روی خود چه توشه‌ای فرستاده‌اید؟

زرار بن ضمره از اصحاب امیرالمؤمنین(ع) نقل می‌کند که دیدم شبی علی بن ابی طالب، دل به خلوت تاریک تنهای نخلستان‌های بیرون مدینه سپرد و در آنجا با خدا راز و نیاز می‌کرد و همچون مار گزیده‌ای به خود می پیچید و می‌گفت: وای بر علی از این کم توشگی و از این طولانی بودن راه. این مفهوم «قُلُوبُهُمْ مَحْزُونَةٌ» و زندگی را جدی گرفتن و به کوتاهی کردن‌ها و تقصیرهای زندگی اندیشیدن و به فکر آخرت بودن است.