شوق متقین برای رفتن به پیشگاه پروردگار + فیلم

به گزارش ایکنا، سیدحمید خویی از نوادگان آیت‌الله خویی و محقق و پژوهشگر نهج‌البلاغه و عضو هیئت علمی دانشکده داروسازی دانشگاه علوم پزشکی تهران است. وی در سلسله درس‌گفتارهای «جرعه‌ای از کلام امیر(ع)» در خبرگزاری به بیان نکاتی درباره خصوصیات متقین از منظر حضرت علی(ع) پرداخته است که قسمت دهم آن از نظر می‌گذرد؛

در فراز دیگری از خطبه متقین، امیرالمؤمنین(ع) می‌فرماید: «وَ لَوْلاَ الاْجَلُ الَّذِی کَتَبَ اللّهُ عَلَیْهِمْ لَمْ تَسْتَقِرَّ أَرْوَاحُهُمْ فِی أَجْسَادِهِمْ طَرْفَهَ عَیْن، شَوْقاً إِلَى الثَّوَابِ، وَ خَوْفاً مِنَ الْعِقَابِ؛ و اگر نبود اجلی که خداوند برایشان مقدر کرده بود ارواح‌شان حتی به اندازه یک چشم به هم زدن در پیکرشان باقی نمی‌ماند به خاطر شوقی که به خاطر پاداش الهی و ترسی که از کیفر پروردگار داشتند» این هم یکی از خصوصیات متقین است که بهشت و جهنم را جدی می‌گیرند و در زندگی خود ترس از عقاب الهی را جاری می‌کنند.

خداوند قرآن کریم فرموده است: «فَمَنْ يَعْمَلْ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ خَيْرًا يَرَهُ وَمَنْ يَعْمَلْ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ شَرًّا يَرَهُ؛ پس هر کس به قدر ذره‌ای کار نیک کرده باشد (پاداش) آن را خواهد دید و هر کس به قدر ذره‌ای کار زشتی مرتکب شده آن هم به کیفرش خواهد رسید» (زلزال/ 7 و 8) یکی از اصول پنجگانه دین ما معاد است؛ یعنی ایمان داریم که پس از مرگ حیات واپسینی خواهیم داشت، دوباره زنده خواهیم شد و در روزی به نام روز قیامت حضور خواهیم یافت و در آن روز هر کس به اندازه مثقالی کار نیک کرده باشد پاداش آن و هرکس ذره‌ای کار بد کرده باشد کیفر آن را خواهد دید.

اگر این باورداشت معاد در زندگی ما جاری نشود و ایمان معاد منجر به این نتیجه عملی نشود که من را به کار خوب تشویق کرده و از کار بد باز دارد، بود و نبود آن چه ارزشی دارد و چه فرقی میان من با کسی‌که مرگ را پایان زندگی می‌داند و قائل به بهشت و جهنم نیست وجود دارد؟ شاید کمتر آموزه‌ای از آموزه‌های دینی ما به اندازه ایمان به معاد در زندگی عملی ما تأثیرگذار باشد و رفتار فردی و جمعی ما را مدیریت و هدایت کند.

امیرالمؤمنین(ع) می‌فرماید: شوق عظیم پرواپیشگان به پاداش الهی باعث می‌شود که اصلاً روح آنها به سختی در قالب و قفس پیکر و جسم‌شان باقی بماند بلکه شوق رفتن به پیشگاه پروردگار برای لقاءالله دارند و پای به زمین نچسبانده‌اند. این تعبیر را در قرآن می‌خوانیم که برخی چنان به تعلقات دنیوی وابسته شده‌اند که گویی سر رفتن ندارند اما مؤمنان و پارسایان حقیقی، دنیا را گذرگاهی حقیقی می‌دانند که آنها را به جنت الهی می رساند.