آیا بهشت آدم و حوا در همین دنیا بود؟

به گزارش ایکنا، جلسه تفسیر قرآن کریم، توسط آیت‌الله علی‌اکبر سیفی مازندرانی، از اساتید درس خارج حوزه علمیه قم، روز گذشته 14 آبان‌ماه در مدرسه فیضیه برگزار شد.

در ادامه گزیده مباحث این جلسه را می‌خوانید؛

«وَقُلْنَا يَا آدَمُ اسْكُنْ أَنْتَ وَزَوْجُكَ الْجَنَّةَ وَكُلَا مِنْهَا رَغَدًا حَيْثُ شِئْتُمَا وَلَا تَقْرَبَا هَذِهِ الشَّجَرَةَ فَتَكُونَا مِنَ الظَّالِمِينَ فَأَزَلَّهُمَا الشَّيْطَانُ عَنْهَا فَأَخْرَجَهُمَا مِمَّا كَانَا فِيهِ وَقُلْنَا اهْبِطُوا بَعْضُكُمْ لِبَعْضٍ عَدُوٌّ وَلَكُمْ فِي الْأَرْضِ مُسْتَقَرٌّ وَمَتَاعٌ إِلَى حِينٍ؛ و گفتيم اى آدم خود و همسرت در اين باغ سكونت گير[يد] و از هر كجاى آن خواهيد فراوان بخوريد و[لى] به اين درخت نزديك نشويد كه از ستمكاران خواهيد بود پس شيطان هر دو را از آن بلغزانيد و از آنچه در آن بودند ايشان را به درآورد و فرموديم فرود آييد شما دشمن همديگريد و براى شما در زمين قرارگاه و تا چندى برخوردارى خواهد بود» (آیات 35 و 36 بقره)

تاکنون دو طایفه از روایات را بررسی کردیم؛ طایفه اول که صحیحه بودند ظهور در این داشتند که جنت آدم و حوا از جنس جنت دنیا نبوده است. روایات طایفه اول غیر قابل انکار است خصوصا اینکه صراحت دارند اشجار آن جنت از سنخ اشجار این دنیا نبوده است. طایفه دوم که روایات آن کثیر است صراحت دارند جنت آدم و حوا از قبیل جنت دنیا بوده یا اینکه در همین دنیا بوده است. این روایات به جهت کثرتشان وثوق نوعی به صدور می‌آورند یعنی نمی‌شود این مضمون از اهل بیت(ع) صادر نشده باشد.

حل تعارض روایات

آیا میان این دو طایفه از روایات تعارض است؟ بله، تخالف است. برای حل این تخالف چند وجه گفته شده است. یکی اینکه بگوییم درختان و ثمره میوه‌های آن جنت از جنس شجره و میوه‌های این دنیا نبوده است ولی در عین حال محال نیست مکان استقرار آن جنت روی همین زمین باشد. شاید گفته شود این جنت در عالم برزخ بوده است. پاسخش این است که این جنت، مکان آدم و حوا بوده است و آدم و حوا از این درختان تغذیه می‌کردند پس معلوم می‌شود جسمشان مادی و خاکی بوده است. بنابراین نمی‌شود گفت این جسم خاکی در عالم برزخ بوده است و این سخن قابل التزام نیست.

یک احتمال دیگر این است که این جنت در زمین دیگری بوده است. پاسخ این است؛ این یک ادعاست، آیا شاهد هم دارد؟ اگر بگویید آن زمین مثل همین زمین بوده پس چرا نگوییم همین زمین بوده است. اگر بگویید از سنخ همین زمین نبوده همان اشکالی که در مورد برزخ بود مطرح می‌شود، پس همان توجیه اول بهتر است. احتمال اینکه منظور از جنت، جنت آخرت باشد هم منتفی است چون اهل جنت آخرت هیچ وقت از آن خارج نمی‌شوند. ظهور روایات طایفه دوم هم همین توجیهی است که عرض کردیم، یعنی این جنت در همین دنیا بوده است، در عین حال اشجار و ثمره‌اش از جنس اشجار و ثمره دنیا نبوده است.

محور این دو طایفه از روایات تبیین ماهیت جنت بود، ولی روایات بعدی متعرض ماهیت جنت نمی‌شوند و سایر نکاتی که در این دو آیه است را بیان می‌کنند. روایت اول این است: «أمر اللّه و لم يشأ، و شاء و لم يأمر، أمر إبليس أن يسجد لآدم و شاء أن لايسجد، ولو شاء لسجد، ونهى آدم عن أكل الشجرة و شاء أن يأكل منها، ولو لم يشأ لم يأكل»، یعنی خدای تعالی امر کرد اما نخواست، خواست ولی امر نکرد، به ابلیس امر کرد که بر آدم سجده کند ولی خواست سجده نکند، اگر می‌خواست سجده کند سجده می‌کرد، خدا آدم را از شجره نهی کرد ولی خواست که از آن بخورد، اگر نمی‌خواست بخورد آدم نمی‌خورد.

تفاوت اراده تکوینی و اراده تشریعی

این روایت ناظر به اراده تکوینی است. یعنی خدای تعالی ابلیس را به سجده امر کرد ولی مشیت تکوینی او به این تعلق نگرفته بود که ابلیس سجده کند و الا نمی‌توانست تخطی کند. بنابراین خدای تعالی ابلیس را به اختیار خودش واگذار کرد تا بر اساس عقل و اختیار خودش انتخاب کند. این مسئله در مورد قضیه حضرت آدم هم صادق است. در قضیه آدم خدای تعالی آدم را نهی کرد که از این شجره نخور، ولی اراده تکوینی خداوند به این امر تعلق نگرفته بود و الا اگر اراده تکوینی خداوند به این امر تعلق گرفته بود حضرت آدم نمی‌توانست از آن شجره بخورد. پس اراده تکوینی پروردگار به نخوردن او تعلق نگرفته بود. به عبارت دیگر اراده تکوینی پروردگار به اختیار او تعلق گرفت.

روایت دوم از امام کاظم(ع) یا امام رضا(ع)؛ «إِنَّ لِلَّهِ إِرَادَتَيْنِ وَ مَشِيئَتَيْنِ إِرَادَةَ حَتْمٍ وَ إِرَادَةَ عَزْمٍ يَنْهَى وَ هُوَ يَشَاءُ وَ يَأْمُرُ وَ هُوَ لاَ يَشَاءُ أَ وَ مَا رَأَيْتَ أَنَّهُ نَهَى آدَمَ وَ زَوْجَتَهُ أَنْ يَأْكُلاَ مِنَ اَلشَّجَرَةِ وَ شَاءَ ذَلِكَ وَ لَوْ لَمْ يَشَأْ أَنْ يَأْكُلاَ لَمَا غَلَبَتْ مَشِيئَتُهُمَا مَشِيئَةَ اَللَّهِ تَعَالَى وَ أَمَرَ إِبْرَاهِيمَ أَنْ يَذْبَحَ إِسْحَاقَ وَ لَمْ يَشَأْ أَنْ يَذْبَحَهُ وَ لَوْ شَاءَ لَمَا غَلَبَتْ مَشِيئَةُ إِبْرَاهِيمَ مَشِيئَةَ اَللَّهِ تَعَالَى» منظور از اراده حتم، اراده تکوینی است و منظور از اراده عزم اراده تشریعی است. معنای روایت این است: «خدا را دو اراده و دو مشيت است. اراده حتم و اراده عزم، خدا نهی می‌كند و می‌خواهد، امر می‌كند و نمی‌خواهد، مگر نمی‌بينی كه او آدم و همسرش را نهی كرد كه از آن درخت نخورند ولی خوردن ايشان را خواست و اگر نمی‌خواست كه بخورند خواست آنها بر خواست خدای تعالی غلبه نمی‌كرد و حضرت ابراهيم را امر كرد كه اسحاق را سر ببرد، ولی نخواست كه سر او را ببرد و اگر می‌خواست، خواست ابراهيم بر خواست خدای تعالی غلبه نمی‌كرد.»

این روایت هم بیان می‌کند اراده تکوینی خداوند بر توان و امکان و اختیار تمام محرمات تعلق گرفته است. اگر نهی خداوند تکوینی بود با مشیت قابل جمع نبود چون شخص نمی‌توانست فعلی که مورد نهی قرار گرفته است را انجام دهد و هیچ کس قادر به انجام محرمات نبود.