آیا تشنگی امام حسین(ع) و یارانش مسلم تاریخی است

به گزارش ایکنا، یکی از شبهاتی که در فضای مجازی مطرح می‌شود این است که شیعه به دروغ می‌گوید که امام حسین(ع) در روز عاشورا تشنه بوده، در حالی‌که در کتب معتبر شیعه مانند لهوف آمده، صبح روز عاشورا امام حسین(ع) و اصحابش غسل کردند و نوره کشیدند. اگر آب نداشتند چطور غسل کردند.

پاسخ:

وجود عطش و تشنگی در روز عاشورا در میان سپاه حضرت اباعبدالله الحسین(ع) از مسلمات تاریخی و از وقایع قطعی کربلا است که در همه کتب تاریخی و روایی و مقاتل مختلف به آن اشاره شده است. طبق نقل‌های تاریخی ابن زیاد دستور داد تا حر، سپاه امام حسین(ع) را در جایی بی‌آب و علف و به دور از آب فرود آورد و او نیز این دستور را اجرا کرد و حضرت را در کربلا که بیابانی بدون آب و علف بود فرود آورد و اجازه نقل مکان به آن‌ها نداد.

همچنین نقل شده ابن زیاد دستور داد پانصد سوار را در کنار دروخانه مستقر کند و از رسیدن سپاه امام به آب، ممانعت کند. لذا از 7 محرم آب را بر سپاه امام بستند و راه رسیدن به آب را سد کردند.[1]

بر این اساس بستن آب بر امام و یارانش از مسلمات تاریخ کربلاست، اما در این میان بارها اصحاب امام با دشمن در گیر شده و آب را به خیمه‌ها آوردند، به همین خاطر است که حضرت اباالفضل العباس به سقای کربلا مشهور می‌شود، سقا یعنی کسی که بسیار آب آورده است، لذا اصحاب در نهم محرم به شریعه فرات رفته و آب زیادی آوردند، لذا آن شب هم آب داشته‌اند و هم غسل کرده‌اند.[2]

البته غسل آنان مانند زمان ما نبوده که آب زیادی مصرف کنند، اصحاب با آب بسیار کمی غسل کرده‌اند و شاید مثلاً یک ظرف بزرگ را قرار داده و آب در آن ریخته و به نوبت در آن غسل کرده باشند، لذا این‌گونه نبوده که هر کدام از اصحاب آب زیادی را برای غسل خود استفاده کند، بلکه یک آب بوده و همه در آن غسل کرده‌اند.

شاید سؤال کنید با وجود چنین آب زیادی چرا تشنگی به وجود آمده است؟ در پاسخ می‌گوییم: روز عاشورا طولانی بوده و به طور طبیعی بچه‌ها و زنان حرم آب مصرف کرده‌اند و به مرور زمان آب کم شده است، چرا که از همان طلوع آفتاب جنگ شروع می‌شود و در میانه روز و نزدیک اذان ظهر، آب مشک‌ها تمام شده و کم کم تشنگی شروع می‌شود؛ یعنی چنین نبوده که از همان اول صبح تشنه باشند، بلکه از میانه روز تشنگی شروع می‌شود، چرا که تا اذان ظهر و نماز ظهر بیشتر اصحاب زنده بوده‌اند و با حضرت نماز خوانده‌اند، سپس بعد از نماز یک به یک به میدان نبرد رفته و شهید می‌شوند، لذا عطش و تشنگی حدودا یک یا دو ساعت بعد از نماز ظهر زیاد شده و بر سپاه و امام و بچه‌های خیام فشار می‌آورد.

سؤال دوم اینکه ممکن است کسی بگوید چرا امام و اصحابش این آب را برای روز ذخیره نکردند، در پاسخ می‌گوییم: به طور طبیعی آنان فکر می‌کردند، مانند همیشه می‌روند و از فرات آب می‌آورند چون بارها این کار را کرده بودند؛ لذا آوردن دوباره آب اصلاً دور از انتظار نبود. اما با آمدن سپاه عمر سعد به کربلا، او حدود 4 هزار نفر را مأمور شریعه فرات کرد و از ورود یاران امام به آب ممانعت کردند، به همین خاطر بود که اصحاب در روز عاشورا دیگر نتوانستند به آب برسند و برای حرم آب بیاورند.

دشمن به کتاب لهوف استناد کرده است، اما در همین کتاب تشنگی و عطش امام و یارانش نیز بیان شده، به طور مثال در مورد حضرت علی اکبر می‌نویسد: «آن‌گاه به نزد پدر بازگشت و عرض کرد: پدر جان، تشنگى مرا کشته، و سنگينى آهن ـ سلاح ـ توان را از من برده، آيا جرعه آبى هست؟»[3] همچنین نقل می‌کند: تشنگى بر حسين(ع) سخت شد، و بر مرکب نشسته و اراده فرات را نمود و اين در حالى بود که برادرش عباس در پيش رويش، قرار داشت.[4] در مورد حضرت علی اصغر نیز می‌نویسد: امام به جنگ اشتغال داشت، زينب خواهر امام، کودکی را آورد و گفت: اين طفل تو سه روز است که آب نياشاميده، برايش آبى طلب کن. امام(ع) کودک را بر روى دست گرفت و فرمود: «اى قوم! شيعيان و اهل بيتم را کشتيد و فقط اين طفل باقى مانده که از عطش به خود مى‏‌پيچد، او را با جرعه‌ای از آب، سیراب کنيد».[5]

البته روش دشمن همیشه همین بوده است که تنها جاهایی از کتاب یا روایت را نقل می‌کنند که بتوانند از آن سوءاستفاده کند و جاهای دیگر را نادیده گرفته و طوری وانمود می‌کند که گویی مطالب دیگری در کتاب وجود ندارد.

در نتیجه، در کتاب لهوف و دیگر کتب شیعه و حتی منابع اهل سنت به عطش و تشنگی امام حسین(ع) و یارانش تصریح شده و از مسلمات تاریخی قضیه کربلا.

نویسنده: محمدفرضی پوریان

پی‌نوشت
[1]. سایت ویکی فقه
[2]. ابن طاووس، على بن موسى، مير ابوطالبى، حسن، لهوف، ترجمه مير ابو طالبى، دليل ما، قم، چاپ اول، 1380 ش، ص 137.
[3]. همان، ص 148.
[4]. همان، ص 151.
[5]. همان.