صیانت از عزای حسینی برعهده خداوند است

به گزارش ایکنا، کتاب «آئین اشک و عزا در سوگ سیدالشهدا(ع)» به قلم حسین انصاریان در ۱۰ بخش به ارائه بیش از ۱۲۰ مطلب خواندنی پیرامون شخصیت نورانی حضرت اباعبدالله الحسین(ع) پرداخته است.

این اثر با موضوع مراسم اشک و عزا در سوگ سیدالشهدا(ع) برگرفته از متن سخنرانی‌های حجت‌الاسلام شیخ حسین انصاریان در ماه محرم‌الحرام ۱۳۸۸ در مسجد سیدعزیزالله شهر تهران است.

«منزلت امام حسین(ع) و یاران و خاندان گرامی ایشان» و «آیین اشک و عزا» دو بخش اصلی این کتاب هستند که در این بخش‌ها با استناد به آیات، روایات و متن زیارتنامه‌ها جایگاه، زندگی و شخصیت امام حسین(ع) معرفی شده است.

خبرگزاری ایکنا، به مناسبت ایام پرسوز و گذار عزاداری سیدالشهدا(ع)، بخش‌هایی از این کتاب را باز نشر می‌کند؛ امید اینکه این مطالب بتواند روشنگر عزاداران حسینی در شناخت ابعاد بیشتری از منزلت، شخصیت و زندگی امام حسین(ع) باشد.

قلب امام حسین(ع)؛ گواه بر توحید

برای بسیاری از انسان‌ها که یگانگی خداوند را باور ندارند و یا خداوند را انکار می‌کنند، باید دلایل و استدلال‌های فراوانی اقامه کرد تا بتوانند به یگانگی پروردگار ایمان بیاورند، اما گروهی از مردم گاهی با مشاهده یک انسان کامل به یگانگی پروردگار پی می‌برند و نیاز به اقامه استدلال‌های محکم عقلی ندارند. امام حسین(ع) به عنوان مصداق بارز انسان کامل با گفتار و رفتار خود مردم را به توحید دعوت می‌کرد. وقتی حضرت می‌فرمود: «یا ربّ» انسان‌های زیادی به وحدانیت پروردگار پی می‌برند؛ زیرا گفتار ایشان از قلب الهی نشئت می‌گیرد و گفتاری که از قلب الهی برخیزد بر دل انسان‌های بیدار می‌نشیند و در همان لحظه یکتاپرست و موحد می‌شوند.

اما کوفیان قدر این گوهر گرانبها را ندانستند؛ به جای آنکه به قلب یزید یورش ببرند به قلب الهی آن حضرت حمله برده و آن را هدف آماج تیرهای خود قرار دادند. قلب، همان قلبی است که به مقام یقین رسیده بود: «و أطعت الله و رسوله حتى این أتاك اليقين؛ اطاعت خدا و رسولش را نمودی تا این که به مقام یقین رسیدی». امام حسین(ع) در صحنه کربلا، با جانفشانی و دعوت به حق و استقامت در مسیر حق موجب احیای دوباره توحید و معارف ناب اسلام که توسط بنی امیه از میان رفته بود شدند و با خون خود درخت توحید را بارور کردند.

امام حسین(ع)؛ تجلی خون خدا

در زیارت عرشی عاشورا امام حسین(ع) به لقب ثارالله ملقب شده است. حضرت خون خداست و خود خدا نیز حفاظت از تشکیلات آن حضرت را تضمین کرده است.

اگر تمام شیعیان اقامه عزا و گریه بر سیدالشهدا را رها کنند، هیچ لطمه‌ای بر دستگاه عظیم آن حضرت وارد نمی‌شود؛ زیرا خداوند حکیم هرگز اجازه خاموشی یا تحریف این دستگاه را به کسی نمی‌دهد. در صورت رها کردن عزای حسینی تنها خود افراد متحمل خسارت شده و در روز قیامت مأیوس و سرافکنده و شقاوتمند می‌شوند.

براساس پاره‌ای از متون روایی، امام حسین(ع) ذکر خداست که خداوند آن را برای انسان‌ها نازل کرده است: «إِنَّا نَحْنُ نَزَّلْنَا الذِّكْرَ؛ همانا ما خودمان قرآن را نازل نمودیم».

در کتب تفسیری واژه «الذِّكْرَ» را به قرآن کریم تفسیر نمودند؛ اما از آن جایی که حضرت سیدالشهدا و دیگر معصومان قرآن ناطق بوده و مفسّر حقیقی قرآن هستند می‌توان واژهٔ الذِّكْر را نیز به ایشان نسبت داد. خداوند متعال در ادامه آیه فوق به حفاظت از قرآن صامت و ناطق اشاره نموده و می‌فرماید: «وَ إِنَّا لَهُ لَحَافِظُونَ».

صیانت و حفظ دستگاه حضرت سیدالشهدا و گریه بر مصائب آن حضرت بر عهده خداوند است. او ضامن بی‌همتایی است که همه چشم‌ها و قلوب در اختیار اوست. اگر انسان برای حضرت اشک می‌ریزد به خاطر اراده پروردگار است نه اراده خودش او ـ«مقلب القلوب» بوده و تحول قلوب در اختیار اوست.

امید سیدالشهدا(ع) به تحقق وعده‌های الهی

از آن جایی که امام حسین(ع) به مقام یقین رسیده بود، باور داشت که وعده‌های پروردگار در حق ایشان تحقق خواهد یافت. با تأمل در آیات الهی می‌توان دریافت که خداوند چه وعده‌هایی به ایشان داده است. خداوند متعال در قرآن کریم به انسان‌های مؤمن بهشت‌هایی را وعده داده که جوی‌های آن از عسل تصفیه شده روان است و بهشتیان تا ابد در آنجا با خوشی فراوان حاضر هستند؛ پروردگار سبحان می‌فرماید: «مَثَلُ الْجَنَّةِ الَّتى وُعِدَ الْمُتَّقُونَ فِيها أَنْهَارٌ مِنْ مَاءٍ غَيْرِ آسِنِ وَ أَنْهارُ مِنْ لَبَنِ لَمْ يَتَغَيَّرُ طَعْمُهُ وَ أَنْهَارٌ مِنْ خَيْرٍ لَذَّةٍ لِلشَّارِبِينَ وَ أَنْهارٌ مِنْ عَسَلٍ مُصَفّى». «وَعَدَ اللهُ الْمُؤْمِنِينَ وَالْمُؤْمِناتِ جَنَّاتٍ تَجْرِى مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهارُ خَالِدِينَ فِيهَا وَ مَسَاكِنَ طَيِّبَةً».

اما بعضی افراد به چنان مقام رفیعی رسیدند که رفتن به بهشت آنان را راضی نمی‌کند بلکه هدف اصلیشان خشنودی و رضای خداوند متعال است. پروردگار در ادامه آیه می‌فرماید: «وَ رِضْوانُ مِنَ الله أَكْبَرُ ذلِكَ هُوَ الْفَوْزُ الْعَظِيمُ».

بهشت محصول اعمال انسان‌های مؤمن و با ایمان است که خود آن را به دست آوردند؛ اما رضوان الهی جایگاهی است که خداوند به انسان‌های وارسته‌ای چون سیّدالشهدا عطا می‌نماید. اگر کسی به این مقام رسید، به پیروزی نهایی دست یافته است. رضوان الهی برای انسان‌های عادی جز از طریق پیروی از قرآن و اهل بیت به ویژه سيّد الشهدا حاصل نمی‌شود.

پیشتازی روح امام حسین(ع) و اصحابشان در اتصال به پروردگار 

بعضی از انسان‌های کامل به جایگاهی می‌رسند که خود پروردگار، قبض روح آنان را بر عهده می‌گیرد و به هیچ فرشته‌ای اجازه این عمل را نمی‌دهد. این حقیقت در واقعه کربلا به خوبی نمایان شد در روز عاشورا خداوند به حضرت عزرائیل که وظیفه گرفتن ارواح انسان‌ها را بر عهده داشت اجازه نداد که روح سيدالشهدا را قبض كند؛ بلکه خود پروردگار، روح سيدالشهدا و اصحابشان را قبض کرد و این حاکی از مقام والای آن حضرت و اصحاب باوفای ایشان است. خداوند این حقیقت را در قرآن کریم اینگونه بیان نمود: یا أَيُّهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ؛  ارجعى إلى رَبِّكِ رَاضِيَةً مَرْضِيَّةٌ.

در این آیه خداوند فاصله و برزخی را میان خود و حضرت سیدالشهدا قرار نداد و با جملۀ ارْجِعِي إِلى رَبِّكِ به جهانیان فهماند که میان خداوند و حضرت أبي عبد الله حجاب و فاصله‌ای وجود ندارد.

یکی دیگر از امتیازات سیدالشهدا آن است که روح ایشان گوی سبقت بر دیگر ارواح اهل ایمان را در اتصال به پروردگار ربود به عبارت دیگر روح ایشان در این مسابقه عظیم حرکت به سوی خداوند بر تمام موجودات عالم سبقت گرفت. در شعری منسوب به سیدالشهدا آمده است که می‌فرمایند:

سَبَقْت العَالمينَ إلى المَعَالي/ بِحُسن خَليقَة و علو همه

خداوند متعال نیز در آیات الهی در مورد سبقت اولیای الهی و روح مطهر

ایشان می‌فرماید: «وَ السَّابِقُونَ السَّابِقُونَ؛ أُولئِكَ الْمُقَرَّبُونَ»/ «فَامّا إِنْ كانَ مِنَ الْمُقَرَّبِينَ؛ فَرَوْحٌ وَ رَيْحانٌ وَ جَنَّةُ نَعِيمِ». واژه (جنت) در آیه فوق به صورت مفرد آمده و به صورت جمع (جنات) نیامده است این مطلب نشان می‌دهد برای اولیای الهی بهشت دیگری است که انسان‌های عادی از درک آن ناتوانند.

گریه بر سیدالشهدا؛ از والاترین لذات

پروردگار متعال در قرآن کریم می فرماید: «وَ تَلَذُّ الْأَعْيُنُ». یکی از لذات بهشتی مربوط به چشم است و شیعیان و دلسوختگان آن امام همام در مصائب حضرت اشک می‌ریزند و از ریختن اشک لذت روحی می‌برند تا در روز قیامت و بهشت برین به بالاترین لذت برسند. باید اشاره کرد که لذت اشک بر سیدالشهدا نه تنها روح را مکدر و تاریک نمی‌کند بلکه روح را صیقلی، جلا و صفا می‌دهد و به لطافت و نشاط روح منتج می‌شود که از بالاترین لذت‌هاست و لذتی با آن قابل مقایسه نیست.