«علی مطوری»، رييس دانشكده الهيات و معارف اسلامی دانشگاه شهيد چمران اهواز، در گفت‌وگو با خبرگزاری قرآنی ايران (ايكنا) شعبه خوزستان، با بيان اين‌كه فاصله بين دانشگاه و حوزه همچنان به قوت خود باقی است، اظهار كرد: در سال‌های نخست پس از شهادت شهيد «مفتح» گام‌های مؤثری در جهت وحدت حوزه و دانشگاه برداشته شد اما متأسفانه به تدريج در حد يك مناسبتی كه در تقويم‌ها و يا نصب يك يا چند پلاكارد در سطح دانشگاهی، تنزل كرد.
وی افزود: ما نتوانستيم از اين مناسبت بهره‌برداری لازم را به عمل آوريم. البته در سال‌های اخير بيشتر هم شده است.
عضو هيات علمی دانشگاه شهيد چمران اهواز عنوان كرد: احساس بيگانگی و حريم مستقل از سوی 2 مركز علمی حوزه و دانشگاه، از موانع پيوند آنان به شمار می‌رود.
مطوری حوزه و دانشگاه را 2 بال يك پرنده به نام انسان كامل توصيف كرد و گفت: لازمه پيشرفت علمی كشور ارتباط عميق و استراتژيك اين دو است.
رييس دانشكده الهيات و معارف اسلامی دانشگاه شهيد چمران اهواز، گفت: پيشرفت علمی كشور به خصوص در سال‌های اخير در بخش‌های مختلف از جمله انرژی هسته‌ای، نانو و تحقيقات بيوشيمی و آن چه در مؤسسات تحقيقاتی همچون مؤسسه رويان انجام می‌گيرد، توسط محققانی انجام می‌شود كه خوشبختانه با معارف دينی مأنوس هستند؛ همچون مرحوم دكتر «كاظمی» بنيان‌گذار مؤسسه رويان.
وی در مورد پيوند علم و دين در قرآن و روايات، تصريح كرد: در قرآن كريم و روايات اشارات زيادی به اين موضوع شده است، تا آن جا كه خداوند می‌فرمايد: «انما يخشی الله من عباده العلماء» يا اين كه ملاك برتری از رهبران تاريخی و دينی را داشتن علم معرفی كرده است مانند ماجرای طالوت.
مطوری افزود: پيامبر اكرم(ص) می‌فرمايند: «ركعتان يصليهما العالم خيرُ، من سبعين ركعة يصليهما الجاهل» يعنی 2ركعت نماز عالم بهتر از 70 ر كعت جاهل است.
رييس دانشكده الهيات و معارف اسلامی دانشگاه شهيد چمران اهواز، خاطرنشان كرد: بسياری از رشته‌های دانشگاهی در سطح بسيار بالايی در حوزه‌ها تدريس می‌شوند، همچون رشته‌های الهيات يا بعضی از دروس رشته‌های تاريخ، فلسفه و ... . در واقع دروس ميان رشته بين حوزه و دانشگاه بسيار زياد است اين علاوه بر دروس معارف اسلامی است كه در دانشگاه‌ها و نوعا توسط روحانيون تدريس می‌شوند.
رييس دانشكده الهيات و معارف اسلامی دانشگاه شهيد چمران اهواز، اظهار كرد: تبليغات مسموم دشمنان برای القاء شبهه و دور كردن حوزه و دانشگاه از يكديگر، نداشتن متولی خاص برای برنامه‌ريزی جهت تقارب اين 2 نهاد، ورود برخی از روحانيون در سمت‌های اجرايی و وجود پاره‌ای مشكلات در حوزه‌های كاری آن ها و از جمله موانع دستيابی به وحدت حوزه و دانشگاه است.
وی تصريح كرد: اختصاص ندادن هرگونه امتياز علمی و پژوهشی به كسانی كه اقدام عملی در اين راه دارند از سوی دانشگاه‌ها و برخورد با اين موضوع به‌عنوان يك موضوع حاشيه‌ای و فوق‌برنامه از ديگر علل تحقق نيافتن اين امر است.