به گزارش خبرگزاری بینالمللی قرآن(ایکنا) از قم، محمود حکمت نیا امروز در همایش فقه هنر در تالار غدیر قم گفت: هنر را خلق گویند و نه کشف؛ بخشی از ذهن ما سازنده است و بخشی دیگر کشاف؛ در بحث قدرت خیال، سازندگی مطرح است؛ دنیای جدید در مباحث مختلف از عنصر خلاق ذهن استفاده بسیاری می‌کند.
وی افزود: همچنین این خلق ذهنی، ابراز میشود و همچنین این ابزار در یک شبه فیزیکی تثبیت و متجلی می شود و یک شی فیزیکی هنری بوجود می آید؛ نقاشی در ذهن صورت بندی و ابراز و تثبیت بندی می شود.
عضو هیئت علمی پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی تصریح کرد: افزون بر آن در مرحله ساخت، سازنده مطرح است؛ در بخش ابراز و تثبیت نقش شخص و عنوان ثالث نیز به میان می آید.
وی گفت: در بحث فلسفه هنر همه چیز ذیل همین سه عنوان بحث می شود؛ اثر هنری دارای قالب و متحوا دارد؛ بحث ما بر سر یک قالب است که به این قالب، بیان گویند؛ بیان بدون محتوا، اگر در حوزه امور بیانی، قسمت ابراز تلقی می شود و این ابراز به بیان ما مبدل می شود.
وی اظهارکرد: در اثر هنری عنوان دومی نیز وجود دارد؛ هنر یک ابراز همراه با تاثیر است که این تاثیر می تواند مثبت و یا منفی باشد؛ پس بحث ما در اثر هنری شامل ابراز ذهنی خاص دارای تاثیر است.
حکمت نیا تصریح کرد: حال این سوال مطرح است که این مساله به لحاظ اخلاقی و حکمت عملی دارای دارای است یا خیر؟ اول باید مشخص شود که این مساله دارای مصلحت است یا خیر؟ امروزه اجماع جهانی بر این مساله صورت گرفته است که بیان صرفا یک موضوع دارای ارزش است و 15 دلیل فلسفی نیز بر آن مترتب است.
وی گفت: در حوزه آثار بیانی، بیان می شود که حقیقت با گفتگو و بیان آشکار میشود؛ این گفتگو و رفت و آمدهای کلامی است که باعث کشف حقیقت است؛ این بحث به عنوان بازار ایده ها مطرح است.
وی اظهارکرد: حقوق بیان می کند که کسی نباید مانع آشکار سازی بیان نباشد؛ در بحث حقوق باید حوزه مداخلات دولت نیز بیان شود؛ مدافعان آزادی بیان می کنند که به لحاظ حقوقی و مصالح اصل بر آزادی گفتارهای قبیح است و حدود را باید استثنا بر استثنا بدانیم.
حکمت نیا گفت: اگر این مساله را بپذیریم پس چگونه می توانیم با ادبیات کیفری خود برخورد کنیم؟ در اینجا سخن بر این است که در امور بیانی ،مصلحت در عدم تعذیر است یعنی در امور بیانی، شخص را تعذیر نکنیم مگر اینکه اتفاق ثانوی رخ دهد زیرا مصلحت اولیه شخصیت و بیان در سر جای خود است.
استاد دانشگاه بیان کرد: حال اگر امر قبیح هم وجود داشت و داخل در محدودیت هم بود، با وجود استثنائات آیا باید استثنا(ثالث) انجام داد؟ غالب نظام های فقهی به این نتیجه رسیده اند که بیان تصاویر مستهجن جنسی ممنوع است؛ حال اگر این بیان ممنوع قبیح که بیشتر به جنبه تحریکی آن توجه شده است اگر تحریک شهوت نداشته باشد چه حکمی دارد؟ مثلا کارکرد شوک گونه دارد؛ این مباحث باید به دقت بررسی و بیان شود.