روزهای زندگی؛ ایستگاه‌های مسافرت

به گزارش ایکنا از خوزستان، یکی از آیات صریح قرآن کریم درباره ما آدم‌ها و رویکردمان به زندگی این دنیا، آیه شانزدهم سوره اعلی است: 

«بَلْ تُؤْثِرُونَ الْحَيَاةَ الدُّنْيَا»؛ ليكن [شما] زندگى دنيا را بر مى‏ گزينيد و در ادامه می‌فرماید: «وَالْآخِرَةُ خَيْرٌ وَأَبْقَى» با آنكه [جهان] آخرت نيكوتر و پايدارتر است.

آیه به صراحت می‌گوید: شما دنیا را به آخرت ترجیح می‌دهید؛ برخی معتقدند خطاب آیه با کفار است و برخی معتقدند خطاب به عموم بشر است. در تفسیر نور زیر این آیات نوسته شده: دنیا بد نیست، آنچه مورد انتقاد است ترجیح آن بر آخرت است. 

ایجاد گرایش به معاد و توجه دادن انسان ها به افقی فراتر از زندگی محدود این دنیا، تلاش مشترک همه پیامبران است، چنانکه رسول الله(ص) زیرک ترین انسان ها را کسی می دانند که آمادگی او برای حضور در آن افق بیشتر باشد. 

 در کتاب المراقبات نکات زیبایی در این زمینه و تذکر این معنا آمده است از جمله این عبارات که می گوید: 

«روزهای زندگی تو از هنگام تولد تا زمان مرگ مانند ایستگاه‌های مسافرت تو به وطن اصلیت می‌باشد. همان جایی که خلق شده‌ای تا در آن ساکن شده و زندگی جاوید داشته باشی. ... خود را برای مجازات بزرگ‌تر بودن خواست دنیا، از خواهش آخرت آماده نموده و این سخن معصوم(ع) را به یاد آور که کسی که صبح خود را چنین شروع کند و همت و خواست بزرگ‌تر او دنیا باشد، پیوند خود را با خداوند بریده است و خداوند چهار چیز را در قلب او جایگزین می‌نماید:

1- غمی که هیچ‌گاه از او جدا نشود.

2- کاری که هیچ‌گاه از آن فراغت نیابد.

3- فقری که هیچ‌گاه به بی‌نیازی نرسد.

4- آرزویی که به پایان نرسد.

حضرت امیرمؤمنان علی (ع) در این زمینه سخن زیبایی دارند که می‌تواند در تعیین حد و حدود بهره مندی از زندگی این دنیا کمک‌حال ما باشد: «انما لک من دنیاک ما اصلحت به مثواک» یعنی دنیای تو برای تو ، همان قدر است که قیامتت را اصلاح می کند و این یعنی اینکه ما در امور زندگی فردی و اجتماعی خود بدانیم ابدیتی پیش رو داریم. 

منابع: 

المراقبات، میرزا جواد آقا ملکی تبریزی

نهج البلاغه، نامه 31

تفسیر نور، حجت الاسلام و المسلمین قرائتی